माझा ४० वर्षाचा नवरा प्रचंड हट्टी आणि नाटकी आहे. तो कुठलीही गोष्ट न सांगता, नीट करत नाही,शेवटी माझा संयम संपतो व त्याची परिणीती त्याला शाब्दिक फटके पडण्यात होते आणि ज्याचे मला नंतर फार वाईट वाटते.
त्याला म्हणे मी रागावते आणि शाब्दिक फटके देते याची भिती वाटते.हे अस बोलून तो त्याच्या आई-बाबांची सहानुभूती मिळवतो आणि शेवटी सगळं त्याच्या मनासारखे करतो.
मला वाटते माझा नवरा खरंच भयंकर नाटकी आहे.त्याला खरच भिती वाटली असती तर तो चांगल्या नवर्यासारखा वागला असता.
१.मी नक्की काय करावं की ज्यानी नवर्याचा हट्टी आणि नाटकीपणा कमी होईल?

बादलीयुद्ध एक , दोन , तीन
-------------------------------------------------------------------------------

चपातीयुद्ध

********************************************************************************************
नमस्कार मित्रहो.....

मी माझी नवीन कथा तुमच्यासमोर सादर करतोय.
माझ्या इतर कथेप्रमाणेच ही कथा ही एकसलग आहे त्यामुळे कथेची लांबी जास्त आहे.
निवांत वाचा................

धन्यवाद
एक एकटा एकटाच
********************************************************************************************

खरंतर ह्या धाग्याला प्रतिसाद म्हणून लिहीत गेले परंतू ते लांबलं. म्हणून स्वतंत्रच टाकतेय. तरिही त्या धाग्याशी संबधीत असल्याने सुरुवात बदलत नाही.

एक डोंबिवलीकर म्हणून मुविंच्या उद्वेगाशी सहमत. पण एक नागरिक म्हणून या गोंधळाची जबाबदारी आपल्याकडेही येते असं मला तरी वाटतं. त्याबद्द्ल थोडंसं

राम्याचा दिनक्रम तसा ठरलेला होता. सकाळी उजाडण्याआधी उठायचं. आवरून झाल्यावर, अंबादेवी संस्थानाच्या मुख्य दरवाजाचे कुलूप उघडायचे, हळूहळू इतर कक्ष उघडायचे. मग मंदिराचा पूर्ण परिसर, सर्व कक्ष,सभामंडप,महाप्रसादाचा कक्ष,गाभाऱ्यासमोरचे प्रार्थनाकक्ष झाडून स्वच्छ करायचे. भक्तांसाठी लागणारे पाणी भरून ठेवायचे, देवीच्या गाभाऱ्यात लागणारे पाणी आवारातल्या विहिरीतून शेंदून ठेवायचे. गाभाऱ्यातील साफसफाई त्याला सांगितली तरच तो करायचा. गाभाऱ्यात स्वतःहुन तो कधीही जात नव्हता. अर्थात त्याच्यावर असे कोणतेही बंधन नव्हते. पण गाभाऱ्यात जाताना नेहमीच त्याला एक अनामिक भीती वाटायची.

होणा-या अनाऊन्समेंटमुळे जयूची झोपमोड झाली. विमान कैरो विमानतळावर उतरत होते. जाग आल्यावर क्षणभरासाठी जयु गोंधळली आणि मग एकूण परिस्थितीचा अंदाज आल्यावर तिच्या चेहे-यावर मंद स्मित तरळल. आयुष्यात पहिल्यांदाच ती अशी पूर्णपणे एकटी बाहेर पडली होती. आणि ते ही परदेशात. ती सुशुक्षित होती त्यामुळे ती एकटी फिरू शकेल याचा तिला आत्मविश्वास होता... आणि म्हणूनच ती स्वतःवरच खूप खुश होती.