एकट असण्याचा संबंध दु:खाशी का लावतात?
त्यातही काहींना सुख मिळत हे का न मानतात?

एखादी कविता, छानशी गाणी,
एखाद्या कादंबरीतली मोहक कहाणी...
हे सगळ एकट्यानेही अनुभवायच असत
सारख गर्दीतच का हरवायच असत?

एकटेपणात स्वत:ला शोधता येत..
झालेल्या चुकांना समजुन घेता येत..
अपल्याशिच खुपस बोलता येत..
भविष्यातल्या चुकांना टाळता येत..

एकटेपणात कोणतही बंधन नसत!
'हव ते कर' कोणी बघतही नसत!
मात्र... धमाल एन्जॉय करून परतायच असत!
सगळ्यांच्या बरोबरीने हसायच असत!

जखमात यौवनाच्या झाले किती दिवाणे
असती कुणी विलासी कोणी उदासवाणे

असतात काळजाचे गुंते जुने-पुराणे
शून्यात जाई कोणी घेतो कुणी धीराने

लाखो तऱ्हा तयांच्या नि शेकडो ठिकाणे
बाजार काळजाचा लाखो इथे दुकाने

मदिरा कुणा सुखावी कोणास आर्त गाणे
भासे आयुष्य कोणा ती पेटली स्मशाने

ते दुःख झाकण्याला करती किती बहाणे
ओठात गोड हासु कोणा नटाप्रमाणे

ती आग अंतरीची जाळी कणाकणाने
ना सांगता कुणा ये हे मोकळेपणाने

होती अबोल का हो? ना बोलती कशाने
हळुवार त्या स्मृतींना कि त्यागती अशाने?