मवाली भट नी पै

छान रे वियर्ड्या. जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या.७०च्या दशकात तेथे जाणे झाले होते.अजूनही दर्जा टिकून आहे हे ऐकून बरे वाटले.इडली,वड्यासोबत वाटेल तेवढे सांबार व चटनी ही तिकडची,दक्षिणेची खासियत.नाहीतर आपले शेट्टी लोक- साउथ इंडियनखाली वाटेल ते खपवतात.

मी दोन वेळा लालबागच्या एम.टी.आर.मध्ये गेलो होतो.

एकदा स्वतः आणि नंतर बायकोला घेवून मुद्दाम.

तिला आधी ह्या हॉटेल विषयी काहीच कल्पना दिली न्हवती.

आता ती परत मागे लागली आहे, बंगलोरला जावू या आणि एम.टी.आर. मध्ये जेवू या म्हणून.

अवांतर....

बाकी सध्या पीनयाला कुठल्या कंपनीत.

मी ए.बी.बी. मध्ये होतो.

बंगलोर म्हणजे पार येड्याचा बाजार आहे.

पीनया ते मॅजेस्टीक ते बनेरगट्टा रोद... इन-मीन २५-३० किमीचा प्रवास पण जातांना २ तास आणि येतांना ४ तास लागायचे.

ह्यापेक्षा आपली मुंबई बरी.

अतिअवांतर,

जमल्यास बंगलोरला कट्टा करा की, मिपाकर असतीलच तिथे.

अतिअति अवांतर,

कट्ट्याचे फोटो काढले आणि इथे टाकले नाहीत तरी चालेल.

पण त्या एम.टी.आर.मध्ये कट्टा केलात तर तिथल्या खाण्याचे फोटो मात्र नक्की टाका.

आम्ही नाही तर नाही पण निदान आमचे मिपाकर तरी जेवले ह्यात समाधान आणि आनंद.

एमटीआर मस्त हॉटेल आहे.

MTR शिवाय अजून अप्रतिम म्हणजे कोशीज् - मला वाटतं ब्रिगेड रोडवर आणि काटपाडी जंक्शन - गरुडा माॅलमध्ये. दोन्हीही ठिकाणं पट्टीच्या खाणा-याने जायलाच हवीत अशी!

लक्ष्यवेधी शीर्षकामध्ये एम टी आर च्या इतिहासाची जरा वाट लागली आहे.
मवाली नसून मावल्ली आहे. आनंदराव सर्कल जवळ म्हणजे गांधीनगर मधलं नवं एम टी आर.
मूळ एम टी आर हे अजूनही त्याच जुनाट जागेत लालबाग रोड - लालबागेच्या मुख्य गेट पासून चालत दोन मिनिटांच्या अंतरावर आहे. लालबाग या भागाचे नावच मावल्ली होते आणि म्हणून मावल्ली टिफीन रुम अशा नावाने ते सुरु झाले.
अर्थात रवा ईडली, चंद्रहारा इ. चा इतिहास सहज मिळतो जालावर आणी विकीवर.
एम टी आर १९२४ या नावाने आता फ्रँचाइजीस केलेल्या आहेत शहराच्या विविध भागात. आणि काही वेळा जरा दर्जा घसरल्यासारखा वाटतो आहे गेल्या काही वर्षात या इतर ठिकाणी.
आणि जेवण उत्तम असले तरी इथल्या सांबार / रसम भाताला इतरत्र दक्षिणेत मिळणार्‍या आंध्र / तमिळनाडूतल्या सारखी चव नाही. हे काहीसं उडूपी गोड्सर सांबार असतं. भाताबरोबर खायला त्यातल्या त्यात बरं सांबार कामत मध्ये मिळतं.

नॉर्थ कॅनरा असा उच्चार सरकार दप्तरी असला तरी स्थानिक दृष्ट्या तो उत्तर कन्नडा आहे. एकदम अस्सल शुद्ध तुपातल्या कन्नडा वातावरणात अचानक हा उच्चार दाताखाली खडा लागावा तसा वाटतो.

पै माहीत नव्हते इतक्या वर्षात. माहितीबद्दल धन्यवाद! आता भेट देण्यात येईल. भट म्हणजे बंगलोरच्या ट्रॅफिकचा विचार करता दुसर्‍या शहरात जाण्याइतके लांब आहे त्यामुळे पास.
इतरः हे सगळे बल्लवाचार्य उत्तर कन्नडा पेक्षा उडुपी जिल्ह्यातले किंवा मंगलोर बाजूचे शेट्टी व कामत इ. असावेत असा अंदाज आहे. चुभूदेघे

बंगलोर ला कामथ मधे एकदा नॉर्थ कर्नाटक थाळी खाऊन बघा. पुरणपोळी वगैरे एकदम फर्मास बेत असतो.
पोटाला तडस लागेपर्यन्त जेवण जाते

बेंगलोरच्या जयनगर ,आयनोक्स गरुडा मॉल भागात पूर्वी फिरलो आहे. हा तसा गजबजलेला भाग आहे . ज्वेलरी , कापड व इतर अनेक मोठी दुकाने खुप आहेत . पण तिथे फारशी हॉटेल्स दिसली नाहीत .
सोनु निगमने गायलेले "निन् दीन दले" हे लोकप्रिय कन्नड गाणे , आप्तमित्रा , आप्तरक्षका हे विष्णुवर्धन चे हीट चित्रपट अशा आठवणी लक्षात आहेत .

एम.टी.आर.चे मालक होते यज्ञनारायण मैय्या.१९२४मध्ये ते लालबाग येथे 'ब्राम्हण कॉफी क्लब' नावाने सुरु झाले.तिकडे मिळणार्या डोश्यासाठी ग्राहक १ तास वाट बघायला तयार असत असे म्हणतात.१९७५ सालच्या आणीबाणीच्या संदर्भात एक घडलेला किस्सा-
तेव्हा केंद्र/राज्य सरकारने हुकुम काढला की मसाला डोश्याची किंमत जास्त असता कामा नये.व एम.टी.आर.ला किंमती कमी करायला सांगितले.एम.टी.आर.ने किंम्ती कमी केल्या व त्याबरोबर रोज "आजचा तोटा किती झाला" असा फलक बाहेर लावण्यास सुरु केले.
काही महिन्यांनी 'आता हॉटेल चालवू शकत नाही.क्षमस्व" फलक लावून होटेल बंदच केले.आणीबाणी संपली व ग्राहकांनीच हॉटेल मालकांना हॉटेल सुरू करायची गळ घातली.!!
गंमत म्हणजे मालकांनी आणीबाणीच्या काळात हॉटेल बंद केल्यावरही एकाही वेटरला कामावरून कमी केले नव्हते.अजूनही तेथे ३५-४० वर्षे काम करणारे वेटर्स आहेत.काही तिकडे कामाला लागले व तेथेच निवृत्तही झाले आहेत.वेटर्ससाटी वैद्यकीय वीम्याची मदत्,त्यांच्या मुलांच्या शिक्षणासाठी खर्च उचलण्यास हातभार लावणे..ईत्यादी कामे करून आदर्श वस्तुपाठ घालून दिला आहे.

@ चिरोटा
आपली माहिती १०० % सत्य आहे
माझा एक अतिशय चांगला मित्र एम टी आर च्या दानशूरतेवर मोठा झालेला आहे त्याचे वडील तेथे वेटर होते. त्याच्या अकरावी बारावीच्या शिक्षणाची फी त्यांनी भरली. या मुलाने आपल्या गुणवत्तेवर मैसूरच्या वैद्यकीय महाविद्यालयात प्रवेश मिळवला त्याच्या वसतिगृहाचा आणि शिक्षणाचा खर्च त्यांनी उचलला. मैसूर च्या एम टी आर मध्ये त्याचे दोन वेळचे जेवण फुकट होते. एम बी बी एस करून हा मुलगा नौदलात डॉक्टर म्हणून भरती झाला आणि आता तो बालरोगशास्त्राचा प्राध्यापक आहे. हि गोष्ट मी त्याच्या स्वतः च्या तोंडून ऐकलेली आहे.
यथाशक्ती तो अशाच गरीब विद्यार्थ्यांना मदत करीत असतो.
ज्योतसे ज्योत जलाते चलो याचे एक उत्तम उदाहरण.
तेथे कर माझे जुळती

साधं पण उत्तम जेवण . दुपारी जेवायला जागा मिळत नाही . पण तुम्ही जरा ओळखीचे असाल तर मालक पहील्या मजल्यावर जेवायला बसवतो.

बंगलुरुमध्ये असताना खूप खादाडी केली. जुने दिवस आठवले!

मवाली भट असं शिर्षक वाचुक बुवांविषयी अंमळ चिंता वाटली. गुरुजींच्या भावविश्वामद्गे तांब्या-फुलपात्र-ताम्हन आणि पळीबरोबर रामपुरी आणि खंजीर दिसला =))

>>MTR (Mavalli Tiffin Room)

बंगळूरास एका लग्नास गेलो असताना लग्नाचे जेवण सोडून यांच्या टिफीन रुमात हजेरी लावली होती. ऐकलं होतं त्यापेक्षा कितीतरी चांगल्या पद्धतीचं जेवण मिळालं. बिशिबेळे भात खाल्ल्यानंतर जास्त पुर्‍या मागवून आधीच पोट भरल्याचा पश्चात्ताप झाला.