गोळाबेरीज

विसर्ग लिहिताना ":" (कोलन) वापरा..

चित्रपटातील त्रुटी कळूनही तो पहावासा वाटतोय, कधी जमतं ते पाहू.

In the meanwhile, हा व्हिडिओ सापडला झारापकरांच्या मुलाखतीचा. त्यात त्यांनी मी 'एका लेखकाची गोष्ट'... 'आपल्या लाडक्या माणसाची गोष्ट' म्हणून मांडायचा प्रयत्न केला आहे, असं म्हंटलं आहे, आणि ती सांगतांना पुलंच्या आयुष्यातली खरी पात्रं आणि त्यांनी निर्माण केलेली काल्पनिक पात्रं या सर्वांचा वापर करून घेतला आहे, असं म्हंटलंय. त्यादृष्टीने विचार करता अशा सर्वगुणी आयुष्याचं सलग चित्र उभं करणं हे अवघडच काम आहे. त्यात झारापकरांना आणि त्यांच्या कलावंतांना बरंच यश मिळालेलं असावं असं तुमच्या परीक्षणावरून वाटतं.

मोजक्या शब्दांत घेतलेला या चित्रपटाचा मागोवा आवडला. हरीतात्यांच्या भूमिकेतला अविनाश नार्वेकर मात्र कमालीचा डोक्यात जातो. हे अगदीच पटण्यासारखे आहे.
मराठी लिखाणाची फारशी सवय नसूनही "राजहंसाचे चालणे..." या पु.लं च्या उपदेशास शिरसावंद्य मानून, नव्हे, जीवनविषयक सूत्र मानून, चित्रपट परिचयाचा हा लहानसा प्रयत्न.
प्रयत्न कौतुकास्पद आहे. लिखाणात नवखेपणा जाणवत नाही. स्वागत!

परीक्षण आवडले.

पु.ल. वरच्या कलाक्रुतींची ऊंची नेहमीच खुजी असते हे माझे (स्पष्ट) मत आहे. मग ती नाटके असोत वा चित्रपठ.
पु.ल. हे कलेच्या दुनिये मधले चलनी नाणे आहे. काही कर्यक्रामांच्या जाहिरातीमधील "पु.ल." शी जोडलेला बादरायण संबंध पाहून कीव येते.
ह्या असल्या भाकड कथां पाहून स्वतःची "खिल्ली" ऊडवून घेण्यापेक्षा , घरातच हातात "गोळाबेरीज" घेवून पडावे.
"नस्ती ऊठाठेव" कशापायी करवी ?

छान परिक्षण... चित्रपट पाहिला जाइल...

परिक्षण चांगले झाले आहे... चित्रपट पाहायचा की नाही..?याचा निर्णय घेता येण्याइतके चांगले

नक्की बघणार सिनेमा :)

अमोल केळकर

(ही बाई संपूर्ण वेळ कोकणी का बोलताना दाखवली आहे, हे कोडं अजून उमगलं नाही.)

कारण पुलंचे आजी आजोबा (आईकडून) कारवारचे कोकणी होते.

चित्रपट बघायची इच्छा आहे.. मात्र एक खरे की नाटके असोत वा चित्रपट ... पु ल ना त्यात बांधायला आणि सादर करायला कोणालाच जमलेले नाही.
किंवा आपण फारच अपेक्षा उंचावतो आहोत..

आत्ताच गोळाबेरिज या पिक्चरचे सकाळ आणी म.टा. मधले परीक्शण वच्ले. हा पिक्चर येवधा काही जमून आलेला नाही असे दोन्ही थिकाणी होते. नुस्ती मोथी स्तारकास्त आहे. परन्त्यु पाहिजे तेवधा क्सोप कुणालही दिला गेलेला नाही. प्रशन्त दमले नाही वाय घालव्ले अहे. प्रसद ओक आणि मुत्का बर्वे याचा एक शोत त्रेलर मध्ये पहिला होता. सी केपि, दीआर बी अश्या एकमेकानच्या जाती कुले ते एकमेकानना सानगत अहेत, असे त्यत दखवले होते.
पुल्न्च्या नातीने पन त्यात काम केले अहे. पन तिला अभिनय दखवयाइत्का फरसास्कोप नही.
निखिल रत्नपरखि म्हणजे तोच असवा जो एका एलसीदीच्य आदवरतीज मध्ये न्यायाधीशासमोर कोत्ला मैदानावर दहाव्यालाईनम्ध्ये बसलेल्या माणसाचे आणि त्याच्या कुर्ळ्या केसवाल्या गर्ल्फ्रेन्ड बद्दल माहिती देतो. आह्दि मला तो त्याच्य चोत्या चोत्या दोळ्यान्मुळे बेन्गोली वात्ला होता. पण त्यचा अभिनय चान्गला अहे असे पेपर्मध्ये वचले आहे.

परीक्षण छान लिहीले आहेस :)
पु.ल. चा एक चाहता म्हणून हा चित्रपट जरुर पाहीन..

सिनेमात एकंदरीत सगळ्याच गोष्टींची वाट लावली आहे. बालगंधर्व मध्ये स्लाईडशो होता असं म्हटलं तर गोळाबेरीज म्हणजे प्रत्येक व्यक्तीचित्र हे एका स्लाईडवरचं बुलेट पॉईंट आहे. पहिल्या अर्ध्या तासात बरेच जण हजेरी लावून जातात. त्यामुळॅ व्यक्तिरेखा फुलणं हा प्रकारच नाही. भय्या नागपूरकर आणि कुठल्याशा परांजपे साहेबाला एकेरी संबोधून 'डोन्ट वरी' म्हणणारा बापू अनुक्रमे चाळीस व तीस सेकंदात आणि पाच व चार वाक्यांत आटोपले. मग घेतलंच कशाला यांना इथे? सगळंच दाखवायला हवं हा अट्टहास का हा प्रश्न पुन्हा एकदा पडला. त्यातल्या त्यात नंदा, गटणे, चितळेमास्तर पुन्हा येऊन त्यांना अगदीच उडवलं नाही हे दाखवतात. पण इतर व्यक्तिरेखांच्या बाबतीत असं म्हणता येत नाही.

इथे तीन तीन पुलं का हाही एक प्रश्न आहेच. आदरांजली म्हणून मूळ पुलं नी असण्याशी मला हरकत नाही. मग निखिल रत्नपारखी आणि मनोज जोशी दोघे कशाला हवेत? एकानेच काम काम भागलं नसतं का? पुलंची आई अगदी सर्वसामान्याला न कळेल असलं कोंकणी बोलते. (माझ्या मते बरयतां हे गोवन कोंकणी आणि उलयतां हे कारवारी कोंकणी. या बाईंचं कारवारी कोंकणी डोक्यावरून जातं). तीच गोष्ट सुनिताबाई आणि पुलंच्या लग्नाची. तिथे पण तीन फोटो(तीन सेकंदां)त त्यांचे प्रेमप्रकरण आणि लग्न आटोपून नंतर लक्षात न राहिलसं पाच मिनिटांचं गाणं खर्ची घातलंय. (बहुधा 'आहे मनोहर तरी' मध्ये वाचल्याप्रमाणे दोघांची भेट कॉलेजात शिकवताना न होता संघाच्या हापिसात झाली होती, आणि बर्‍याच ठिकाणी वाचल्याप्रमाणे लग्न घरातल्याच साडीवर नोंदणी पद्धतीने झाले होते. ते इथे शालू नेसून विधीवत होते.)

पुलंची व्यक्तीचित्रे जशी अजरामर तशीच त्यांनी लिहिलेली वाक्यंही. या वाक्यांची तर चुकीच्या संवादफेकीने अक्षरशः वाट लावलीय. वानगीदाखल सांगायचं तर "रत्नांग्रीच्या समस्त म्हयशी तूर्तास गाभण काय रे झंप्या?" हे वाक्य प्रश्नार्थक न येता तारस्वरात विधानार्थी येतं, तसंच "इथं पण ऑटोमॅटिक होतं की कुंथायला लागतं?" या टंग इन चीक वाक्याची तर अगदी फेफे उडवलीय. पुलंनी लिहिलेली वाक्यं कुठं ना कुठं वापरायलाच हवीत या समजाने ती काही ठिकाणी घुसडल्यासारखी वाटतात. सिनेमातले पुलं स्वगत बोलताना चेहर्‍यावर सास बहू सिरियलमधल्या बायकांपेक्षा कितीतरी पटीने जास्त हावभाव दाखवतात. या सगळ्या गोष्टींमुळे चित्रपटात नर्मविनोद आणि सटल्टी या दोन गोष्टी जाम हरवून गेल्या आहेत.

दिग्दर्शन कसं असावं याबद्दल जास्त काही बोलता येत नसलं तरी 'किमानपक्षी' कसं असावं हे ज्ञान सिनेमे बघून प्रेक्षकाला आलं असावं हे बहुधा झारापकराच्या गावी नसावं. आनंदवनातलं कथाकथन संपल्यावर बाबा आमटे पुलंना भेटायला येतात. प्रथम दिसतो तो त्यांचा कटिप्रदेश(!) आणि मग कॅमेरा वर जाऊन चेहर्‍यावरती स्थिरावण्याऐवजी तो पाठी जाऊन होऊन आमटे उर्ध्व-अधर दिशेने वाढतात. गदिमांची आई किंवा बायको, "अधून मधून दिसत जा" म्हणते आणि निर्विकार चेहर्‍याने फ्रेममधून निघून जाते. संवाद म्हणताना जर तिचा चेहरा दाखवला नाही, तर नंतर आणि तोही असा दाखवायची गरज काय? पुलं वृद्ध होतात पण त्यांचा मित्र बबडू अगदी तरणाबांड आहे, नंदा प्रधानची आई ही सुद्धा पुलंच्याच वयाची दिसते. नंदा शेवटपर्यंत पहिल्या दृश्यात दिसला तसाच दिसतो. त्याची आई कुठल्याही अँगलमधून श्रीमंत-सुखवस्तू बाई वाटत नाही. एक ना दोन!!! इतर गोष्टींबद्दल सांगायचं तर आपला सिनेमा विंटरनॅशनल फिल्म फेष्टिवलमध्ये दाखवला जाणार असल्याची खात्री असल्याने सगळ्या पाट्या विंग्रजीत आहेत. पुलंच्या कथाकथन आणि इतर गोष्टी सांगताना त्यांचे दोन-चारच फोटो पुन्हा पुन्हा दाखवलेयत.

बाकी, काय बरं आहे हे सांगायचं तर शेवटाकडे चितळे मास्तर सॉल्लीड जमून आले आहेत, रावसाहेब मस्त रंगलेयत आणि 'इंद्रायणी काठी' हे गाणं छान जमून आलंय, आणि त्यातल्या त्यात सुनिताबाईच काय त्या आपला आब आणि भूमिकेचा बाज सांभाळून आहेत. थोडक्यात सिनेमाला माझ्याकडून दहापैकी अर्धा गुण. पुलं प्रेमींनी आणि एकूणच रसिकांनी पिक्चर न पाहता त्यांचं कोणतंही पुस्तक कुठल्याही पानाशी उघडावं आणि वाचावं.

जाता जाता: अवांतर हा मिपाचा युएसपी असला तरी 'अति केलं आणि हसूही नाही आलं' हा प्रकार होताना दिसतोय. कुठल्याशा धाग्याव्र नवीन प्रतिक्रिया वाचायला जावं तर बाष्फळ अवांतरावाचून काही दिसत नाही. असो, सूज्ञांस अधिक सांगणे न लगे.

या चित्र्पटाने पार पार पर अपेक्षाभंग केला अहे. अगदी डोक्याला शॉटच लागला पाह्ता पाहता

मला माहिती नव्हतं की असा काही पिक्चर आलाय... आणि माहिती असतं तरी मी पाहिला नसता कारण एक तर पु.ल नी केवळ शब्दात व्यक्तीरेखा उभ्या केल्यात, त्यांना ऑडिओ-व्हिज्युअल ची गरजच नाहीये... आणि पुन्हा त्या इतक्या समर्थ पणे उभ्या केल्यात की मला त्या डोक्यातुन काढुन हे नेहमी दिसणारे आणि स्वतःची एक वेगळी शैली असणारे कलाकार बघायचेच नाहीयेत...
पण तरीही मोह वगैरे होउन "चुकुनही" पिक्चर पहावा वाटु नये ह्याची तरतुद केल्या बद्दल धन्यवाद....

एकंदर वरील काही प्रतिसाद पहाता दोन अडीच तास पदरच्या दमड्या मोजुन एसीची थंड हवा खाण्या ऐवजी त्याच किमतीत पुलंच्या कथाकथनाच्या सीडी विकत घेतुन (फुकट्यांसाठी जालावर मोफत उपलब्ध आहेत. :) ) साध्या पंख्याखालीही मजेत वेळ घालवू शकतो.
पुलंच लेखन वाचण्यात जेवढी मजा आहे तेवढीच (उलट किंचीत जास्ततच) ते त्यांच्या तोंडून एकण्यातच आहे. येरागबाळ्याचे हे काम नोहे.

आमचे पैशे वाचवल्या बद्दल धन्स.

चित्रपट पाहून संताप संताप झाला.