ती आमच्यातली नव्हती पण अल्पावधीतच मी तिचा झालो होतो.आमच्यातील नाते तिच्या पोटी नवा आकार घेत होते.
मायभूमीहून तीला निरोप आला कि तिची माय आजारी आहे. माईला नि मायभूमीतील अनेक सैनिकांना तिच्या कुशल हातांची गरज होती.
३० जानेवारी - विमानतळावर भरलेल्या मनाने सोडलेला हात;काहीतरी चुकतंय असे सतत सांगत होता.
नमस्कार मंडळी!
दर वर्षी कुसुमाग्रजांच्या जन्मदिवशी, म्हणजे २७ फेब्रुवारीला जागतिक मराठी दिन साजरा होतो. मिपावरही कमी-अधिक प्रमाणात दर वर्षी काही उपक्रम केले जातात. गेल्या वर्षी आपण मराठी भाषा दिनानिमित्त बोलीभाषा सप्ताह साजरा केला होता आणि त्याला उदंड प्रतिसाद मिळाला होता. काही काही अगदी अपरिचित बोलींमधील लिखाणही प्रकाशित झाले होते. तसेच आंतरजालावर हा अभिनव उपक्रम असल्याने वृत्तपत्रातही त्याची दखल घेतली गेली होती.
शिर्षक थोडे विचित्र आहे कारण १) हे फ्रेंच भाषेतले आहे आणि २) हा प्रकार जो पर्यंत सायकलींगची आवड लागत नाही तोपर्यंत काही कळत नाही :-)
BRM च्या अधिक माहीतीकरता मोदकभाऊंच्या ह्या धाग्याला भेट द्या
डिसेंबर २०१६ मध्ये २०० ची BRM म्हणजेच long distance cycling चा २०० किमी चा प्रकार पुर्ण केला होता. त्यानंतर काही ना काही कारणाने पुढचा ३०० चा प्रकार करता आला नाही. पण फेब्रुवारी २०१७ चा करायचाच असे ठरवले कारण पुढला थेट जुन मध्ये होता/आहे.
साहित्यः
१ मोठं भरताचं वांग
मिरच्या - ४
कांदा - १ मध्यम
कोथिंबीर
मीठ
साखर
तेल
मोहरी, जिरे, हिंग, उडीद डाळ
सायीचं दही - २ चमचे
त्या आतल्या द्युतीला
उमजू कसे? न कळते
-जी सर्वव्यापी ऐसे
स्थलकाल भरुनी उरते
चक्षूस ना दिसे ती
पाळी न नियम कोते
क्षणमात्र लुप्त होते
क्षणि झगमगून उठते
ही तीच का मिती, जी-
-स्पर्शात रंग भरते
-ध्वनितून नव-रसांना
-उधळीत गंध होते
१० ऑक्टोबर १९८७
लाल बहादूर शास्त्री स्टेडीयम, हैद्राबाद
हैद्राबादच्या मैदानात न्यूझीलंड आणि झिंबाब्वे यांच्यातली ग्रूप ए मधली मॅच रंगणार होती. अद्यापही टेस्ट स्टॅटस न मिळालेल्या झिंबाब्वेच्या संघाचा १९८३ नंतर हा दुसराच वर्ल्डकप होता. १९८३ मध्ये झिंबाब्वेने ऑस्ट्रेलियाला हरवून सगळ्यांनाच चकीत केलं होतं. भारताचीही त्यांनी १७ / ५ अशी अवस्था केली होती, पण कपिलदेवच्या अफलातून इनिंग्जने भारताला तारलं होतं. १९८३ च्या वर्ल्डकपबरोबरच कॅप्टन डंकन फ्लेचरचं करीअरही संपुष्टात आलं होतं. फ्लेचरनंतर झिंबाब्वेच्या कॅप्टन म्हणून अनुभवी जॉन ट्रायकॉसची निवड झाली होती.
रस्ता काळोखाचा. मध्यरात्रीचा. रिकामा भयाण भेसूर.
कानात इयरफोन. सुपरबास. पाठीवर सॅक आणि बोचरी थंडी.
हे वातावरण किती गूढ आहे. मला नेहमी वाटायचं, एखाद्या झाडामागे एखादं भूत आपली वाट बघत थांबलं असेल तर..
पावले झपाझप. शक्यतो मी झाडाकडे बघतंच नाही. शहरातला हा भाग एखाद्या स्मशानासारखा शांत आहे. फार दूरवर उंच इमारती रात्रभर चकाकत राहतात. हा रस्ताही चकाकतोय. पण माणूस इथं औषधाला नाही.
मुंबईतल्या 'टँक्सीवाले-रिक्षावाले' या आदरनीय जमातीचे आणि माझे छान जमते! खरं तर, त्यांच्या रितीरिवाजाला हे धरून नाही, पण माझे झकास जमते हे खऱं! मला माझ्या इप्सित स्थळी सोडण्यास क्वचितच एखाद्या महात्म्याने नकार दिला असावा! एकतरं माझ्या आणि त्यांच्या पर्सनँलिटीत त्यांना काही साम्य सापडत असावे, किंवा मी यांना हात करतो, तेव्हा माझा चेहरा भलताच दिनवाणा, केविलवाणा दिसत असावा!
ही वाळू अशीच वर्षभर इकडे तिकडे हलत असते. हा प्रवाहच तिचा प्राण असतो. ती कधीच थांबत नाही. कुठेच! पाण्यात असो किंवा हवेत, ती आपली वहातच असते. सामान्य जीव वाळूत तग धरु शकत नाही. आणि हे जंतूंनाही लागू आहे... कसे सांगू तुम्हाला....वाळू म्हणजे स्वच्छता, शुद्धता....कुजण्याचा प्रश्नच नाही.
मोबियस
