जे न देखे रवी...

अज्ञाताच्या काठावर
शब्द होताना धूसर
अर्थ निरर्थाचे द्वैत
कल्लोळून झाले शांत

अदृष्टाच्या नजरेला
दिठी भिडविण्या आलो
अज्ञेयाच्या अनुल्लंघ्य
उंबर्‍याशी थबकलो

अथांगाच्या डोहावर
अनाहताचे तरंग
नश्वराच्या ओठावर
चिरंतनाचे अभंग

सिग्नल ......

आज लाल दिव्याने नाममात्र
थांबलेत काही गोंगाट ,
नाहीतर कोण इथे थांबतं ......
सगळेच घाईच्या लयीत !

मोकळ्या कुंतलात माळतोस स्वप्नांची सुमने..
सांग ना,सख्या कुठुन आणतोस ती सुमने?
*
निद्रेत अनावृत देहावर कसा माळतोस तो चंद्र्मा
सांग ना? जागेपणी कशी उमटते नखक्षतांची रांगोळी?
*
अरे धसमुसळ्या..मीठीत घेत चुरगाळतोस देह माझा
सांग ना..उरात कसे भरतोस? ते टिपुर चांदणे
*
मिलनाची अधीर ती रात्र सावळी .कळी कोवळी

का म्हणून दिवसेंदिवस जिलब्या टाकत राहावे ?

का म्हणून आपणच समूहा पाकमय करावे ?

थोडं जागं होऊन बघा , मोठ्ठी कढई नि झारा दिसेल

तो हातात घेऊन बसलेला एक साधा खादाड दिसेल

एक दिवस तरी बुभुक्षित बनून बघावे

भुभुकार करून पाहावे

न पटेल तिथे फाट्यावर मारून बसावे

रुसेल त्याचे फुगवे निपटावे

शांत निवांत राहून जिलब्या धागे वाचावे

कवित्व इथले संपत नाही
रोज गळवं ठणकत राहते
प्रोवक्ता अजुनही गातो
पाठशाळेत शिकवीली गिते

ते झरे भक्तीउमाळ्याचे
ती उधारीची भगवी माया
यांच्यात खपलो आपण
फुकां पुन्हा उगवाया

जोरात इंद्रिये अवघी
भुणभुणायची दुःख सैनिकांचे
आठवणार नाही आता
स्मरण त्यांच्या त्यागाचे

नाद ब्रम्ह होई अंगी

चढे चढे भक्तिज्वर

अरे तोच रे ईश्वर

तोच तोच रे ईश्वर

तुझ्या मायेची सावली

आम्हा सर्व चरावर

देई पर्वत ताकद

जशी दुधात साखर

स्वामी स्वामी राया तुम्ही

तुमच्या पडतो पाया आम्ही

देगा आशीर्वाद आम्हा

तूच स्वामी सर्व ब्रम्हा

उघडा ज्ञान दार सर्वा

तुमच्या सर्वार्थ शक्तीने

आभाळानं द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी
धरतीनं जागा द्यावी
झाडांची आई व्हावी
झाडांनी सावली द्यावी
पक्षांची घरटी ल्यावी
पक्षांनी पंख पसरावे
आभाळात विहरावे
आभाळाने द्यावे पाणी
धरतीनं गावी गाणी

पाषाणभेद ( त्रंबकेश्वर मुक्काम)
२५/०५/२०१९

" कशी आहेस ? "

वेशीमधून बाहेर पडताना
उरले सुरले बळ एकवटून
त्याने शेवटी विचारलेच

" कशी आहेस ? "

निर्विकार डोळ्यांनी
निर्विचार मनाने मग
मीही फक्त मान हलवली .

गुलमोहर मोहरतो तेव्हा
सखे तुझे हसणे आठवते
उन्हातही मग चंद्र उगवतो
माझे असणे-नसणे नुरते

छोट्या गोष्टींनाही येथे
अस्तित्वाचा प्रश्न बनवतो
खोड जुनी ती नकळत माझ्या
जितेपणीही क्षणिक मोडते.
गुलमोहर मोहरतो तेव्हा...!