हे ssss इथं

शिल्पाचा लेख इतक्या दिवसानी पाहिला की नवीन लेखक म्हणून स्वागत करावं की काय अशा विचारात होते! ;)

आमच्या कोकणातल्या लोकाना सगळ्यानाच ही सवय आहे. "अमक्याचं घर कुठे?" म्हणून विचारलं की "हे इथंच!" असं उत्तर मिळतं. आमच्यासारखे अनुभवी लोक आता किमान २० मिनिटं चालायचं आहे हे समजून चुकतात. पण साक्षात द्दिल्लीतसुद्धा असाच अनुभव आला होता. प्रत्येकजण "बस, यहीं पे है" म्हणून सांगतोय!

ओळखीच्या कोणी असं केलं तर तुझा उपाय जालीम आहे, पण अशा दिल्लीवाल्यांचं काय करायचं?

आज शिल्पाजींच्या प्रतिभेला बहर आला आहे.

छान, लेख आवडला :-)

नेहमीप्रमाणे पूणे मूबैची उदाहरणे सूखावून गेली....

माझा अनुभव मात्र वेगळा आहे.
माझ्याकडे एक कॉलेजची मैत्रिण आली होती.
सगळा पाहुणचार घेऊन झाला.
"छान वाटलं, मजा आली भेटून " वगैरे झालं.
"ए, आता माझ्याकडे नक्की यायचं गं!"
मी हो म्हटलं. नंतर एकदा ती रस्त्यात भेटली. गप्पा झाल्या.
"ए, आता माझ्याकडे ये गं एकदा!"
"तू कुठं राहतेस? माझा प्रश्न.
एका बिल्डींगच्या बाहेर उभं राहून अर्धा तास गप्पा झाल्या होत्या, त्या बिल्डिंगकडे बोट दाखवून "ही काय, याच बिल्डींगमध्ये!" तीचं घर खरच अगदी इथंच होतं.;)

किस्से आवडले.

नेहमीचा अनुभव आहे हे इथे

मला असे भोंगळ लोक अज्जिबात आवडत नाहीत. पुण्यात (आणि अजूनही काही गावांमधे) मला 'वरच्या अंगाला' 'खालच्या अंगाला' असं म्हणून रस्ता दाखवणारे लोक भेटले. असह्य होतं. नुसतं एवढं सांगून दिशा वगैरे कशी कळणार? आणि काही लोक तर बरोबर विरुद्ध दिशेला हात दाखवून दिशा समजवतात. त्यांचा तर रांझ्याचा पाटिल करावासा वाटतो!

शिल्पातैंचा लेख य वर्षांनी आला त्याबद्दल त्यांना वाढदिवसाच्या शुभेच्छा!

बर मग?

<< त्यांनी नेमकं काय लक्षात ठेउन प्रतिसाद दिला हे तुम्हाला काय माहीती? >>
त्यात माहिती असायची काय गरज? अगदी तेच शब्द वापरल्यावर आधी त्याच प्रतिक्रियेची आठवण होणारच की आणि समजा तसं नसेल तर त्या खुलासा करतीलच की. मुख्य म्हणजे मला त्यांच्या त्या समयोचितपणाचं कौतूक वाटलं आणि मी ते व्यक्त केलं. तुम्हाला दुखावण्याचा उद्देश नव्हता हे मुद्दाम नमूद करीत आहे.

<< त्यापेक्षा तुमचीच असल्या बाबतीत स्मरणशक्ती भयंकर चांगली आहे याची नोंद आम्ही केव्हाच घेतली आहे. >>
असल्या बाबतीत म्हणजे तुम्हाला नेमकं काय अभिप्रेत आहे ते स्पष्ट होत नाही तरी खुलासा करावा.
माझी स्मरणशक्ती सर्वच गोष्टींकरता सारखीच तीव्र आहे आणि त्या माझ्याकरिता तरी अभिमानाचीच बाब आहे. तुम्हाला भीती वाटावी असं त्यात काय आहे? सबब आपण भयंकर शब्द योजण्याचे प्रयोजन समजत नाही.

<< आमचे असे आणि तसे पण प्रतिसाद सगळीकडे विखुरलेले आहेत >>
असे आणि तसे म्हणजे नेमके कसे हो? बाकी गेला बराच काळ तुम्ही अनेक लेखांवर प्रतिसाद देत होतात. आता तुमचा स्वत:चा लेखही प्रकाशित केलाय. इतके दिवस इतरांच्या काचेच्या घरावर दगडं मारलीत आता तुमच्या काचेच्या घरावर ही दगडं पडणारच. तुमच्या प्रतिसादरूपी दगडांचा सर्वात भयंकर फटका माझ्याच धाग्यांना बसलाय, पण तरीही मी काही इथे तुमच्या काचेवर दगडं मारायला आलो नव्हतो. हां आता इतर कुणी दगड मारला तर त्यांचं कौतुक केल्याशिवाय राहवलं नाही इतकंच.

बाकी तुम्ही http://www.misalpav.com/node/19448#comment-347091 असले प्रतिसाद देऊन पुन्हा त्यात जसं करू नये म्हणताय तसंच करताय हे पाहून गंमत वाटली.

मस्त.

हे इथं म्हणजे दहा बारा फूटापासून ते दोन पाच कि.मी अंतर असू शकतं. बिका म्हणतात तसे 'माथ्यावर' 'घाटाखाली' हे अंतर म्हणजे मी जवळ-जवळ दहा-बारा कि.मी समजून चालतो.

परसूंकी बाते सारखं हे इथं चा अर्थ आहे असे वाटले.

-दिलीप बिरुटे

शिल्पाजींचा हा लेख मिपावरील वाढत्या प्रगल्भतेचं लक्षण आहे असे निरीक्षण नोंदवतो.

पत्ते सांगण्याचे किस्से भारी! :)
पण बाकी, पत्ता सांगणं हीसुध्दा एक कलाच आहे असं मी मानतो. एकेक नमुने भेटतात. अगदीच वेळ जात नसेल तर सरळ एखादा चिटोरा हातात धरुन बावरलेल्या चेहर्‍यानं रस्त्यावर फिरत लोकांना पत्ता विचारावा....झक्कास मजेत वेळ जातो.

कुणी, शिल्पाताईनी म्हणल्याप्रमाणं, 'हेऽऽ इथं' म्हणून बोळवण करतं, तर कुणी इतका तपशीलवार पत्ता सांगायला घेतं की, "बाबारे, पत्ता नको, पण तपशील आवर" अशी गत होते.
पध्दत म्हणजे अगदी, " हें पहां, आत्ता तुम्ही इथे ह्या चौकात उभे आहात, इथून सरळ खाली जा.."
खाली जा? काय पाताळात शिरायचं माणसानं? पण नाही, खाली जा म्हणजे खाली जा!
"पुढच्या चौकात अमुक एक दुकान लागेल...काय? अमुक एक दुकान.."
बरं, त्याच्या इथे का?
"नाऽही! नीट ऐका हो. त्या दुकानावरुन पुढे खाली जा, तिथे एक विष्णू की हनुमान की भोलेनाथ स्विट्स असं दुकान दिसेल..."
चला, म्हणजे अमुक एक दुकानानंतर आणखी पाताळात कोणत्याशा देवाच्या नावाचं मिठाईचं दुकान शोधा आधी...
"हां, तर त्या स्विट्सवाला दुकानाच्या वरच्या अंगाला एक गल्ली जाते.."
कर्माऽ...
"त्या गल्लीत एक सायकल रिपेअरचं दुकान आहे, तिथं बरेचजण गप्पा मारत बसलेले दिसतील.."
त्या तिथे आहे क्...
"हां! तर त्यांच्यापैकी कुणालाही विचारा...काय तो तुमचा पत्ता?"
एव्हढ्या भानगडीनंतर पत्ता विचारणाराच बेपत्ता! :D
अर्थातच, पत्ता सांगणारे गृहस्थ कोणत्या पेठेत रहात असावेत आणि त्यांचं वय काय असावं ते वेगळं सांगायची गरज नसावी. ;)

गावांमध्ये, खेड्यांमध्ये गेलात तर आणखी वेगळे अनुभव!

आपण विचारावं, "दादा, अमुक अमुक कुठंय?"
दादा सांगणार, " ह्येऽऽ कासराभर तं है. "
आता कासराभर म्हणजे काय ते आपल्याला कळत नाही, अन नक्की किती ते त्या दादालाही सांगता येत नाही...

एखादवेळी पत्ता विचारायला थांबलो तर रानातली फळं,/फुलं/ऊस पळवायला थांबले की काय असं वाटून अस्सल गावाकडच्या कचकचीत शिव्यांनी आपलाच पत्ता गुल होतो.

किंवा एखाद्या झाडाखाली थांबलेल्या गृहस्थाला विचारावं, "ओ मामा..अमुक अमुक कुणिकडं आलं होऽऽ?"
तर मामा एकदम तरतरी आल्यागत झपकन पुढं होतात, आणि, "कुठं? अमुक अमुक हितं जायचंय व्हय? चला की, दावतो!"
तुमची वरात एकदम इच्छित स्थानाच्या दारात!

थोडक्यात काय, कामाची गडबड नसेल तर पत्ते विचारावेत आणि ते सांगणार्‍याच्या शैलीची मजा घ्यावी!
क्काय म्हणता? :)

गुगल / ओवीआय बाय नॉकिया हे पत्ते शोधण्यासाठी बेस्ट ऑप्शन.

आत्ता वाचला! अचूक निरीक्षण! त्यावरून मला एक कधीकाळी वगनाट्यात पाहीलेला विनोद आठवला:

या की घरी येकदा
कुथ हाय तुमच घर?
मारूतीच्या देवळासमोर
अवो पण मारूतीचे देऊळ कुथ हाय?
असं काय करता? माझ्या घरा समोर!
अहो, पन दोन्ही कुथं हाय?
समोरासमोर!