लोपला अंधार सारा, माखली तेजात नगरी
उजळले सारेच रस्ते, वाहती आनंदलहरी
लागले लाखो दिवेही, जाळण्या काळोख सारा
धुंद तो आला सुगंध, कुठुनसा घेऊन वारा
शोभतो आकाशकंदिल, टांगला उंचावरी
टाकला दारी सडाही, बांधले तोरण दारी
होई ते अभ्यंगस्नान, लावुनी उटने सुगंधी
तप्त ते पाणी पहाटे, चढविते न्यारीच धुंदी
बोचरी थंडी गुलाबी, फुलविते रोमांच अंगी
रांगोळी दारामधे ती, रंगुनी साऱ्याच रंगी
रोषणाई हा खरोखर, प्राण या दिपोत्सवाचा
शुभशकुनी सोनकिरणे, नाश करिती दानवांचा
विश्वस्ता...
जगावेगळा आहे मी फिरस्ता
चोखाळतो मी अनोळखी रस्ता
लावतो मलम मी परोपरी
घाव घालणे हा तुझा शिरस्ता
राहतो हजर प्रत्येक समारंभास
बांधतो वेदनेचा नेहमी बस्ता
केला गुन्हा, केली प्रीत तुजवरी
आयुष्यात काढल्या अनेक खस्ता
झालो चरणी लीन नियतीच्या
आता तुझाच आहे भरवसा विश्वस्ता
राजेंद्र देवी
एका वर्षाच्या बाद अकोल्यात येऊन रायलो परवाच्या दिवशी,
अजून बी तसाच अशीन का माला गाव जसा व्हता मांगल्या वर्षी ?
अजून बी पिकवित लोक सकाळी फिराले जात असतीन काय?
दिवसभर मंग धूळ्ला खायाले तयार होत असतीन काय?
च्या प्याले कप देतात, का अजूनही वापरतात बशी?
अजून बी तसाच अशीन का माला गाव जसा व्हता मांगल्या वर्षी ?
अजून बी दुपारच्या जेवनाले मंग वांग्यावर तर्री असते काय?
गरमागरम वरणभातावर तुपाची धार खरी असते काय?
इंजेक्शनवालं दुध देत नाहीत ना आपल्या म्हशी?
अजून बी तसाच अशीन का माला गाव जसा व्हता मांगल्या वर्षी ?
!!!...अर्थ-हीन चरित्र…!!!
बक्कळ कोरड्या नदीतला,
आयुष्याचा हा शेवटचा थेंब… बाष्पी-भवनाने वाफ होण्याआधी…
दहा मिनटात… एक अर्थहीन आत्म-चरित्र
खरडावं म्हणतोय…
खरंतर, जन्मलो त्या दिवशीच भयानक रडलो होतो.
आई बाप हसत होते, मी जन्मलो म्हणून
अन मी रडत होतो,
या जन्मात जन्मायच्या ‘फक्त एक-क्षण-आधी’,
गेल्या जन्मात मेलो म्हणून …
शैशव...
जे सुख लाभले शैशवास
पुन्हा ना लाभे मानवास
अन्न वस्त्र अन निवारा
ह्याचाच लागे ध्यास
कोठे हरवले ते निरागस
बालपण अन विश्वास
जसेजसे वाढू लागलो
वाढू लागला अविश्वास
जन्मताच काय तो घेतला
एक मोकळा श्वास
आता मात्र घुसमटतोय
प्रत्येक श्वास प्रत्येक श्वास
राजेंद्र देवी
वाट हरवून गेली...
अशीच ती माझ्या समोरून गेली
जणू नभात वीज चमकून गेली
मिळता नजर डोळे दिपवून गेली
उधळीत गंध उडता पदर सावरून गेली
जाता मागे मागे मने जुळवून गेली
कळलेच नाही कधी वाट हरवून गेली
राजेंद्र देवी
सवाल
लालचुटुक ओठ तिचे
मऊसूत गाल
पापण्यांआड दडलेले
डोळे तिचे कमाल
नजरेत तिच्या तलवार
अन नजरेतच ढाल
तिरपा एक कटाक्ष
होतो मी हलाल
गाली गुलाब फुलतो
उधळीत सुगंधी गुलाल
कुरळ्या केसात फिरतो कर
करी शांतता बहाल
रोज झोपतो मी हि
ओढून स्वप्नाची शाल
सत्यात कधी उतरेल
हाच नशिबाला सवाल
राजेंद्र देवी
नेसत्या वस्त्रानिशी मी
हा असा आता निघालो
ना कळे जन्मामध्ये या
काय मी कमवुन गेलो?
झाकण्या लाखो उणिवा
केवढी केली शिकस्त
दाटले आभाळ होते
मी दिखाव्यात व्यस्त
ल्यायलो रेशीम वस्त्रे
घ्यावया सन्मान खोटा
भाळलो का मी कळेणा
पाहता त्या चोरवाटा
जे मुळी नव्हतेच माझे
वाहिले आयुष्य त्यांना
वंदिले समजुन सूर्य
त्या भ्रमाच्या काजव्यांना
जाहला सूर्यास्त जेव्हा
पांगले सारे घरोघर
मग जणू मिटताच डोळे
जाणिला गुंता खरोखर
सल
लाव धार माझ्या खंजिरी
घेईन म्हणतो जरा ऊरी
नाही सहन होत आता
तुझ्या आठवणीची मुजोरी
तुझी आठवण आहे काचरी
दिवस रात्र मला जाचरी
नको आता आयुष्याची शंभरी
नको तुझ्या आठवणींची शिदोरी
सांग तुला पण हेच का वाटते
माझी आठवण डोळा दाटते
बुडवून टाक अश्रूच्या सागरी
आयुष्यातील एक सल बोचरी
राजेंद्र देवी
वेग
मरण एवढे सोपे झाले
जगणे अवघड झाले आहे
आता यम एकटा नाही
जागोजागी त्याचे चेले आहे
म्हातारे कोतारे मरती
तरुण मरती रस्त्यावरती
मृत्यू म्हणजे काय ज्यांना न कळते
लहानपणीच आयुष्य संपले आहे
सारे ओढवून धेतलेस तू मानवा
वेगाने तुला भारले आहे
आपल्याच भाऊबंदास
तू स्वतः मारले आहे
राजेंद्र देवी
