दुपार आता उतरत आलेली होती. दिवसभर चांगलंच ऊन तावल्याने सगळं कसं कोरडं ठणठणीत झालेलं होतं. वाटेत एका घरातून त्याला मूठभर फुटाणे आणि रेवड्या मिळाल्या होत्या. रात्री खाता येतील… सध्या थंडीचे दिवस… थोड्याच वेळात अंधारुन येईल. रात्रीपुरता मुक्काम कुठे करायचा? वाटेत कुठे निवारा मिळेल का? रात्री खूप थंडी असणार. नाहीच निवारा मिळाला तर? त्याला थोडी भीतीच वाटली. काल तर केवढा ताप होता! आज तरी सुरक्षित रहावं निदान! इतर वेळी कुठे फारसा विचार करतो आपण?
समुद्र आणि मी
एक अतूट नातं
शब्दांच्या अलिकडचं....
भावनांच्या पलीकडचं...
समुद्र आणि मी
एक अतूट नातं
भरतीच्या लाटांचं
ते उचंबळून येणं
नात्यातली गुंतवणूक
वाढवून जाणं
समुद्र आणि मी
एक अतूट नातं
खिन्न मनाने
आकाशात टक लावणं
तेव्हाच नेमकं ओहोटीचं
मन स्पर्शून जाणं
समुद्र आणि मी
एक अतूट नातं
अनेक आयुष्य
त्याने सामावलीत स्वतःत
अनेक नात्यांची आंबट-गोड चव
.....माझ्या मनात
नमस्कार मिपाकर,
माझा हा पहिलाच प्रयत्न आहे, तेव्हा सांभाळून घ्या
३ वर्षांपूर्वी लिहिलेली कविता जेव्हा चेपुवर दुसऱ्याच्या नावाने लिहिलेली भेटते तेव्हा खूप वाईट वाटत. माझी ही कविता थोडे शब्द बदलून मला चेपुवर वाचायला भेटली होती.
याआधी लिहिलेली कविता तुम्ही वाचलात, तुम्हाला आवडली म्हणून म्हटलं आपली जुनी डायरी काढून त्यातून उरलेल्या कविता पण इथे टंकाव्यात.
नमस्कार मिपाकर,
माझा हा पहिलाच प्रयत्न आहे, तेव्हा सांभाळून घ्या
३ वर्षांपूर्वी लिहिलेली कविता जेव्हा चेपुवर दुसऱ्याच्या नावाने लिहिलेली भेटते तेव्हा खूप वाईट वाटत. माझी ही कविता थोडे शब्द बदलून मला चेपुवर वाचायला भेटली होती.
याआधी लिहिलेली कविता तुम्ही वाचलात, तुम्हाला आवडली म्हणून म्हटलं आपली जुनी डायरी काढून त्यातून उरलेल्या कविता पण इथे टंकाव्यात.
गोष्टी प्रथमदर्शनी जितक्या समजतात त्यापेक्षा जास्त त्या पुढल्या वेळी पाहताना कळतात.जितक्या जास्त वेळा पाहू तितक्या वेळा काहीतरी नवीन पाहिल्याचा बोध मला होतो. ही गोष्ट एका पंचवीस मिनिटांच्या बाळबोध टीव्ही मालिकेची आहे.
शाळेत असताना साधारण सहा वाजता टीव्हीवर लागणार ‘Mr.Bean’ नावाचा तो अर्ध्या तासाचा कार्यक्रम मी न चुकता बघायचो.कथानक,संगीत,नेपथ्य,भव्यता किव्वा तत्सम यापैकी एकही गोष्ट त्यामध्ये नाहीये.पण तेव्हा पाहताना मजा वाटायची.
माझ्या घराच्या भिंतीला
रंग गायीच्या शेणाचा
नाही भय जरीही
आला अणुबाँब कुणाचा...
माझ्या घराच्या खोलीत
यज्ञकुंडाचे भूषण
नाही पर्वा कधीही
असो किती प्रदूषण...
माझ्या घराच्या दारात
काळ्या घोड्याची हो नाळ
घर संपन्न होणार
नाही कशाची आबाळ...
माझ्या घरी प्रत्येकाच्या
गळ्यामधे गंडेदोरे
नाही भय कशाचे
कुणी करी काळेबेरे...
माझ्या घरी कपाटात
पोथ्यापुराणांचा संचार
त्याच्या पलीकडे व्यर्थ
सुखी जीवनाचे सार...
आशय तसा सुखवस्तू घरातला मुलगा. वडील सधन नसले तरी सुखवस्तु शेतकरी. रत्नागिरीतील एका दुर्गम गावातील वडिलोपार्जित आणि त्यामुळे विभागलेली तरीही एकत्र असलेल्या १५-२० एकर शेतीचे मालक, आणि त्यात स्वकष्टाने पिकवलेली ५-७ एकरावरील आमराई. त्यामुळे चंगळ नसली तरी खाण्यापिण्याची तशी काही ददात नव्हती. बाकी कुटुंबीय त्यांच्या व्यवसायाप्रमाणे शहरात स्थायिक झाले होते. एकंदरीत त्यांचे आयुष्य तसे सुखी होते.
गोदो आला गोदो आला
खेळखेळणी घेउन आला
गोदो आला गोदो आला
अहा हर्ष तो मनी दाटला!
गोदो आला गोदो आला
कसा दरबार पाहा सजला
स्वागत करण्या एक गलबला
हरहर गोदो निनाद झाला
गोदो आला गोदो आला
ओवाळावे पटकन त्याला
भेटवस्तु द्या माणिकमोती
त्रिशुलतलवार बरछ्याभाला
गोदो आला गोदो आला
जो जो बोले कुजबुजवाला
कोल्ह्यांची ती ऐकून कुई
हरिण बोलले सिंहच आला
गोदो आला गोदो आला
हिरवी राने हिरवा पाला
दुधात न्हाले गोकुळ सगळे
आनंदी त्या गोकुळबाला
त्या निर्जन सागरी किनाऱ्यावरील एका खडकावर तो शांत एकटाच बसलेला होता. अगदी शांत, निश्चल, निर्विचार अवस्थेत. न कसली चिंता, न दुख, न आनंद, न मोह, न लोभ. निर्विकार…
क्षितिजाजवळ सूर्य आज्ञाधारक बालकासारखा अंधार पडण्यापूर्वी घाईने घराकडे निघाला होता. दूरवर सागरात एक नाव हेलकावत होती, कुठेतरी नारळाची झाडे वाऱ्याच्या संगतीने डोलत होती, सागर तर जणू एका आगळ्या धुंदीत थैमान घालत होता. पण, तो स्तब्ध होता. त्याच्या पायांपासून काही दूर, सागरा पर्यंत पसरलेल्या खडकासारखा…
हलकेचं आलीस आयुष्यात
वाऱ्याच्या झुळूकीसारखी
मनात मात्र माझ्या
वादळासारखी राहिलीयेस
तुझं हसणं, तुझं दिसणं
कोरलय माझ्या अस्तित्वावर
रात्रीच्या आकाशात
ध्रुव चमकत रहावा
तसा गुणगुणत राहतो
तुझा आवाज माझ्या कानात
त्या क्षणी जवळ असतीस तर
मिठीत घेतली असती तुला
किती आवडतेस तू मला
मीही सांगितलं असत मग
पण नाही सांगता आलं
तेव्हाही आणि आताही
आता फक्त स्वप्नं पाहतो
त्या स्वप्नातही तू भेटतेस
तेही दूर जाण्यासाठीच
मग भेटतेस तरी का
ते तुलाच माहीत
तुझ्याचंजवळ हरवून आलोय
