मागील दुवा http://misalpav.com/node/37012

भाग 1

"आई शप्पथ सांगतो त्या झाडावर काहीतरी होत." दिघ्या थरथर कापत म्हणाला. 

" झाल... सुरु झाले याचे भास आणि आभास. दिघ्या साल्या चढली बहुतेक तुला. काहीतरी नाही कोणीतरी म्हण."जेटली हसत म्हणाला.

"म्हणजे?" डोळे विस्फारून दिघ्याने जेटलीकडे बघितले.

"हा हा हा! म्हणजे साल्या तुला हडळ दिसली असेल तिथे त्या झाडावर. अशक्य घाबरट आहेस तू. गपचूप पेग भर आणि तोंडाला लाव. आपण इथे इतक्या बाजूच्या व्हिलामध्ये आलो कारण कोणी डिस्टर्ब करायला नको. आणि नशिबाने खरच कोणी नाही इथे आजूबाजूला. तर तुला काहीतरी आणि कोणीतरी दिसतं आहे." जेटली वैतागत म्हणाला.

साधारण ८ - ९ वर्षांपूर्वी , ही पुस्तकं माझ्या वाचनात आली होती . खूप आवडलीही होती . पण पुस्तकाचं किंवा लेखकाचं नाव लक्षात ठेवावं म्हणजे त्या लेखकाची बाकीची पुस्तकंही वाचता येतील किंवा तेच पुस्तक नंतर कधीतरी वाचता येईल एवढी अक्कल त्या वयात नव्हती . आता मी त्या पुस्तकांचं साधारण कथानक सांगते . मिपावरच्या वाचनप्रेमींपैकी कोणी वाचली असतील तर कृपया पुस्तकाचं आणि लेखकाचं नाव सांगा . मी फार आभारी राहीन .

(लेखाचा उद्देश्य कुणाच्या भावना दुखविण्याचा नाही. निखळ मनोरंजन म्हणून हा लेख वाचवा. )

===================================================================

रघु: ओके मन्या. काय म्हणालास? कोण येतंय?
मन्या: ( फोनवर) अरे तो कास्टिंग डिरेक्टर येतोय. बालाजी फिल्म्स चा
रघु: कास्टिंग डिरेक्टर? कशाला?
मन्या: अरे वहिनीना त्यांच्या सिरीयल साठी घेतोय म्हणे.
रघु: पण ती इथे कुठे आहे.
मन्या : तेच तर म्हणतोय मी. सुप्रिया मॅडम घरी नाहीत म्हणून मी सांगितलय. तो मॅडमच्या सेक्रेटरीशी बोलायला येतोय.
रघु: मग. मी काय करु?
मन्या: हे बघ मी पण आज बाहेर आहे. त्यामुळे तू त्याला सुप्रिया मॅडमचा सेक्रेटरी म्हणून भेट.
रघु: मी मॅडमचा सेक्रेटरी?
मन्या: हो रे ....आजच्या पुरता तरी बन.

रुस्तुम

संरक्षण क्षेत्र त्यामधला भ्रष्टाचार. कुणी तरी एक त्याविरुद्ध लढतो. त्यामधे खूप काही सोसतोही. रंग दे बसंतीमधे याची उत्तम हाताळणी झालेली आहे.

तसंच काही असेल अशी आशा होती कारण तशी प्रसिद्धी झाली होती. पण सुरुवातीला प्रेमकथा, नंतर अपेक्षाभंग, त्यानंतर विश्वासाला तडा. देशासाठी लढणार्‍याने देशाकडे लक्ष द्यावे की घराकडे... वगैरे वगैरे.

ही कहाणी सुरुवातीला अर्धा भाग चांगली पकड घेते. चेहरेही बघणेबल आहेत.

‘ काकांनी एका दमात सगळं सांगुन टाकलं. मी ताईकडं पाहिलं, तिन्ं डोळ्यांनीच सगळं काही व्यवस्थित असल्याचं सांगितलं.

"जाणं जरूरी आहे?"
"जावं लागेल."
"थांब."
त्याने आजूबाजूला बघितलं आणि हाक मारली.
कॅप्टन.....
शेजारच्या दगडावर कॅप्टन आराम करत बसला होता. प्रत्येक वेळी मीच असा भाव त्याच्या चेहऱ्यावर होता.
"शीपवर जा"
"मला ऑर्डर देऊ नकोस."
"मग ही माझी विनंती समज."
"डॉ. बॅनर मला विनंती करतांना बघून आज माझ्या जन्माचं सार्थक झालं..."
डॉ बॅनरने एक तुच्छ कटाक्ष कॅप्टनकडे टाकला!
"अरे तुझ्या नजरेने घायाळ केलं रे मला..." आणि बॅनरने हातातील ग्लास त्याच्याकडे मारून फेकला.
"राग येऊ देऊ नका डॉक्टर, तुम्हाला राग आला आणि मग 'तो' आला, नाही का?"