आम्ही मुळ्ळी रागावत नाही!

हा हा हा. मस्त लिहिले आहे.

मजेशीर !

हाहाहा
खूप मस्त !
जुनं ते सगळं आणि नवीन ते चूक असं वाटतं का तुम्हाला ? मग मुलांचं मानसशास्त्र, त्यात लक्षात आलेल्या नवीन गोष्टी? मुलांना स्वातंत्र्य हवं पण स्वातंत्र्याचा स्वैराचार मात्र होवू नये.

हेहेहे!

बंटीपेक्षा मम्मी आगाउ वाटतेय! :)

"चिमखडे बोल" या बाबतचा लेख आठवला..

मुलांचे मानसशास्त्र या बाबत एक पुस्तक आणले आणि नेमके ते लेकानेच आधी वाचला त्यामुळे सिलॅबस मलाच मिळालाय.

पुस्तकाबाहेर(च) मुलांना वाचणारा अडाणी नाखु

बंटीच्या बाबांवर पण रागवत नाही ना ? :)

माझ्या माहितीतल्या अनेsssssssक जणी आठवल्या. आपली पोरं धुडगुस घालत असताना "असं करु नकोस" इतकंही न म्हणणार्‍या आया जाम डोक्यात जातात.

वस्तुंची नासधुस करणे एकवेळ ठिक आहे.. पण मारामारी करणार्‍यांचे काय करावे? आजकाल मोठी पोरं एक तर आपल्या पोरांना वाट्टेल तशी उचलुन घ्यायला पहातात (तो ही एक खेळच..) किंवा लहान पोरं जर्रा मनाविरुद्ध झालं तर आपल्या पोराला फाटकन मारतात, मारामारी करायची नाही असं बिंबवलेलं माझं पोरं भोकाड पसरण्या पलीकडे काहीही करत नाही. "तू पण त्याला दोन दणके दे" हे शिकवणार आहे मी आता.. आणि "मुलींना मारायचं नाही" हा नियमही मोडायची वेळ समीप येत आहे..

:) मस्तं!

मस्त! असलं एक कार्ट चिखलाचे पाय घेऊन आमच्या गाडीच्या सीटवर नाचलं होतं आणि ते साफ करताना नाकी नऊ आले होते त्याची आठवण झाली.

काही मुले जन्मजात गरीब असतात तर काही दांडगी. त्यांना आपण काही करू शकत नाही. माझ्या ओळखीच्या एका मुलाने ५/६ वर्षांचा असताना दुसऱ्याचा कान कात्रीने कापला होता. आता मोठा झाल्यावर तो इतका शांत आणि समंजस झाला आहे की कोणाला सांगून खरे वाटणार नाही.

माझा मुलगा पहिल्यापासून आतापर्यंत शांतच. शाळेत एक मुलगी त्याला जाम त्रास द्यायची. पेन्सिल मोडणे, पुस्तक फाडणे वगैरे करून आपणच रडायला सुरुवात करायची आणि मग याला नेहमी मार बसायचा. पण तिने खोडी काढली तर तक्रार कर किंवा तिला एक फटका दे हे त्याने कधीही ऐकले नाही. याला आपला काहीच इलाज नाही असं माझं आता मत आहे.

लेखन आवडले.

भारी लिहिलंय =))

माझ्याकडे अशा पोतंभर केसेस आहेत सांगायला.
नमुना म्हणून या दोन चार -
१. बारावीतला पोरगा लेटेस्ट गेम खेळण्यासाठी महागडा मोबाईल मागतो नाहीतर जेवणार नाही सांगतो. 'जागरुकता' अचानक जागी झालेले पालक काऊन्सेलर कडे येतात. तिथे मुलगा कानात गाणी ऐकत मख्खं चेहर्‍याने बसतो. आणि बाबा 'हा कालपासून जेवला नाही हो..' म्हणत आवंढे गिळत रडतात !!!!
२. एका कार्यक्रमात एक ७ वर्षाचा हीरो चालू असलेला टेबलफॅन (मोठा स्टँड वाला) घेऊन नाचत होता. एक काकू त्याला रागावली तर हीरोमाता त्या काकूला खूप अपमानास्पद बोलली. वर 'तो आणि त्याचं नशीब ! तुम्ही लक्ष घालू नका' हा सल्ला !
३.एका शेतकर्‍याच्या घरगुती खानावळीत ट्रेक कम पिक्निक साठी आलेला ग्रुप थांबतो. शेतकर्‍याने गोळा करून ठेवलेली ओली हळद मुलं खेळायला घेतात. एक काका रागवायला जातो तर एक आई ऐकवते - जाऊ दे रे..आपण एंजॉय करतोय तर मुलांनाही करू दे. आपण त्या शेतकर्‍याला २५ रु जास्त देऊ.
हे ऐकून मुलं हळद अंगणभर उधळत सुटतात आणि त्यांचे आईबाप भरली वांगी किती चविष्ट त शिरतात.
४.३ वर्षाची मुलगी काही खातच नाही म्हणे. म्हणून मग कुरकुरे दिले जातात. मग मुलगी ४ वर्षाची होइस्तोवर दुसरं काहीही खात नाही. अनेक आजार आणि भयंकर चिडचिड घेऊन पोरगी मोठी होत राहते.

अजून सांगते नंतर..

लयीच भारी.

मनाला भिडला लेख ;)
माझ्या क्लिनिकला पण असले बंटी येत असतात.ट्रीटमेंट आईबापाची.मूलाला बागेत आणल्यासारखे सोबत आणतात.मुलाचे बुट न काढता कार्टं आत आणतात.त्याच्या हातात कुरकुरे किंवा तत्सम पदार्थ.ते सांडत रुमभर हिंडतं.ट्रीटमेंट सुरु असताना आईचा पाय जोरात हलवतं.बाप ध्यानस्थ योग्यासारखा मोबाईलवर गेम खेळत असतो.मूल अधिक धीट होऊन थेट आमच्या खुर्चीपाशी.आमच्या मशिन्सच्या कंट्रोल ला हात लावायला पाय उंच करतंय. माझं सर्व लक्ष आता हे काय करतंय.दुसर्याचं मूल आपण ओरडणार किती.आई अगदी मेंगळट आवाजात बंटी जा बाबांकडे, मॅडम इंजेक्शन देतील.बंटी ढुंकुन बघत नाही ना बाप.एखादा बंटी माझ्या टेबलकडे मोर्चा वळवतो.त्यावरच्या माॅडेलला हात लाव वगैरे सुरु.स्थितप्रज्ञ बाप ढिम्म हलत नाही.शेवटी माझी मदतनीस वसकन ओरडते.मग बाप चपापून पोरगं बाहेर नेतो.हा एपिसोड रोज कोणीतरी करतंच इतका सवयीचा झालाय :(

मी कधीही मुलांवर हात उगारला नाही. पण लहान पणा पासूनच ताटात वाढलेलं खायची सवय लावली. सुरवातीला तास लागला तरी चिंता नाही. ४-५ वर्षाचा होत पर्यंत मुलांना कळून गेले ताटात वाढलेले पदार्थ पूर्ण संपवायचे असतात. माझी मुले आता मोठी झाली पण दुधी, लाल भोपळा, भोपळा इत्यादी मुलांना नावडत्या भाज्याही आनंदाने खात होते.

स्वाभिमान आणि जिद यातला फरक समजला पाहिजे.
३-५ वर्ष असे वय असताना मुलांना दुसर्यांच्या घरी गेल्यावर कशाला हात लावायचा आणि कशाला नाही हे त्यांच्या मनावर बिम्न्विणे घरातच मुलाना मोठ्यांच्या वस्तूना हात न लावायची सवय लावावी लागते. मग ते बाहेर हात लावणार नाही. त्या करता थोडा वेळ द्यावा लागतो.

असेच सुरु राहिले तर काही दिवसांनी बंटी तुमचे सुद्धा ऐकणार नाही.

मस्तै, बंटीचे किस्से वाचून भाच्याची आठवण आली, तोही काही ना काही करामती करत असतो, अलिकडेच त्याने दोन खेकड्याची पिल्ले आणली होती व झाडाच्या मोकळ्या कुंडीत चिखल करुन त्यात ठेवली होती! का तर म्हणे खेकडे चिखलावरच जगतात! :(

या बाबतीत माझी अत्यंत द्विधा मनस्थिती होते. बाकीच्या मुलांच्या तुलनेत माझा मुलगा खूप ऐकतो.. पण दरवेळी कुठेही मिसळायला गेला की घरी आल्यावर अतिशय पश्चात्ताप होतो की आपल्या मुलाला शिस्त आहे.

प्रत्येक भिशीला एक तरी खेळणं बाकीच्या मुलांनी मोडलेलं असतंच.. वाढदिवसाला बोलवलं यालाच खोड्या काढून चिडवायचं.. हा कुठे गेला की आमचं ऐकतो म्हणून कोणाला त्रास देत नाही.. पण आई तू त्यांना काहीच बोलत नाहीस हा आरोप दिवसेंदिवस वाढतोय.

म्हणून असं वाटतं की खरंच आपलं चुकतंय का.. कारण ज्या शिस्तीत आणि नियमांत आपण वाढलो त्याप्रमाणे मुलं वाढवायची तर प्रवाहाच्या विरुद्ध पोहतोय असं कायम वाटत राहतं.

या बाबतीत माझी अत्यंत द्विधा मनस्थिती होते. बाकीच्या मुलांच्या तुलनेत माझा मुलगा खूप ऐकतो.. पण दरवेळी कुठेही मिसळायला गेला की घरी आल्यावर अतिशय पश्चात्ताप होतो की आपल्या मुलाला शिस्त आहे.

प्रत्येक भिशीला एक तरी खेळणं बाकीच्या मुलांनी मोडलेलं असतंच.. वाढदिवसाला बोलवलं यालाच खोड्या काढून चिडवायचं.. हा कुठे गेला की आमचं ऐकतो म्हणून कोणाला त्रास देत नाही.. पण आई तू त्यांना काहीच बोलत नाहीस हा आरोप दिवसेंदिवस वाढतोय.

म्हणून असं वाटतं की खरंच आपलं चुकतंय का.. कारण ज्या शिस्तीत आणि नियमांत आपण वाढलो त्याप्रमाणे मुलं वाढवायची तर प्रवाहाच्या विरुद्ध पोहतोय असं कायम वाटत राहतं.

:-)

मला माझ्या मुलाला (वय ६)स्वार्थी बनवायचंय. तो ल ई च परोपकारी आहे. बाहेर एकदम शहाण्यासारखा वागतो आणि घरात मस्ती करतो. मित्रांच्या खेळण्यांना हात लावत नाही पण स्वतःची खेळणी त्यांना देतो. काय करावे?

मुलांना असे मोकाट सोडणारे आणि त्यांच्या उद्धट वर्तनाचे समर्थन करणारे पालक हे काहीशी अपराधी भावना बाळगून असावेत असा माझा अंदाज आहे. द्व्युत्पन्न गटातील (परिणामी मुलांना वेळ व लक्ष न देऊ शकणारे), आण्विक कुटुंब वाढवणारे किंवा अत्युच्चभ्रू-स्वप्नरंजक (Wannabe highbrow) वर्गातील पालक यात मोडतात. मुलांचे वाट्टेल ते भलते दुराग्रह आपण चुटकीसरशी (मग ते दुसऱ्याच्या पदराला खार लावूनही का असेना!) पुरवले की आपण पालकत्व-गुणवत्ता(!) यादीत वर चढू असा त्यांचा समज असतो.

घरात विवेकी आजी आजोबा असले तर मात्र अशा परिस्थितीतही मुलांवर योग्य संस्कार होतात असे दिसून येते.

असल्या पालकांचे आणि कार्ट्यांचे "बंट्य" रीतसर मोडूनच काढायला लागते. सामोपचार, दुर्लक्ष वगैरे उपायांना दाद देणारी ही प्रजाती नव्हे!! :)

(बंट्यनिर्दालक)रंगा

घरी करु दे की मस्ती..ती त्याची हक्काची जागा आहे. माझा पण 6 च वर्षाचा आहे. फक्त माझ्यापुढे हट्ट करतो. परोपकारी आहे,खेळकर आहे, माझा प्रश्न आहे की आपण आपल्या मुलांना योग्य रितीने वाढवतोय (शिस्तीत आणि नियमात). मला त्याचा चांगला परिणामही दिसतोय. पण बाकीच्या मुलांच्या आक्रमकतेचा सामना करायला कसं शिकवायचं.
मला त्याला वाईट काही शिकवायचं नाहीये.. पण इतकं अति झालंय की उलट मारल्याशिवाय घरी यायचं नाही असं सांगायची वेळ आलीय.
बर हे त्यांचं वयही नाही की त्यांना चांगलं वाईट यातला फरक कळावा. आपण मार म्हणून सांगायचं आणि मारत सुटला तर काय करायचं. बर अनुकरण करण्याबद्दल तर काय बोलायचं. त्यामुळं मार असं सांगायची पण भिती वाटते.

बंटीच्या आधी बंटीच्या आईलाच "सुधरोमायसिन" गोळीची गरज आहे! ;)

Sandy

मी माझ्या मुलांच्या बाबतीत साम दाम दंड भेद आचरणात आणतो...

पण आमच्या लहानपणी भेद सर्वात आधी यायचा... बर्‍याच वेळेला पाठीत धपाट्याने जाग यायची :(

मला आजकाल माझ्या आई बाबांच लईच कौतुक वाटायला लागलय.. अति मारहाण वगैरे केली नाही.. गरज पडली तेव्हा धपाटे घातले पण वडीलांना पाहुन चळाचळा कापु असली भीती वगैरे घातली नाही. पण आम्ही फायनल प्रॉडक्ट म्हणुन बरे निघालोय. अगदी सद्वर्तनी आणि सुशीलच असं नाही पण अ‍ॅव्हरेज चांगुलपणा आणि शिस्त असलेले आहोत..

लेख मस्त आहे
विषय सुद्धा तितकाच महत्वाचा आहे.

एकंदरीत..
सर्व प्रतिसादातुन एक गोष्ट स्पश्ट आहे कि सर्वांना आपलि मुले सोज्वळ व इतरांची धटींगन आहेत असे वटतेय.

माझ्या दवाखान्यात आलेल्या "दीड शहाण्या" आईबापांच्या "अति शहाण्या" मुलांवर मी न लाजता ठेवणीच्या आवाजात ओरडतो. टेबलवर आईने एका मुलाला बसवले तर त्या मुलावर मी ओरडलो. हि आई ,"बच्चा है उसको क्या समझमे आता है?"
मी थंडपणे म्हणालो "उसको अकल नही है मगर आपको तो अकल है ना?" आई तणतणत मुलाला घेऊन गेली.
एखादा रुग्ण गेला तरी परवडेल परंतु माझ्या संगणकात गडबड झालेली परवडणार नाही.
एका अशा अतिशहाण्या मुलाचे आईबापही ऐकत नाहीत हे पाहून पोटाची बायोप्सी करण्याची "एक फुट" लांब सुई त्या चिरंजीवाना दाखवली आणी हे इंजेक्शन तुला देईन असे सांगितले तर तो (आमचा बंड्या कुणाचंच ऐकत नाही प्रकारातील होता) मुलगा रडायला लागला ते पाहून आई पण रडकुंडीला आली. असे पालक आणी पाल्य माझी दवाखान्याची पायरी "न" चढलेले बरे.
"२५ लाख" रुपयांच्या सोनोग्राफी मशीनशी चाळे मला परवडत नाहीत.
घरी सुद्धा अशा दीड शहाण्या मुलांवर मी ओरडायला अजिबात लाजत नाही. नाते टिकवून ठेवणे हि फक्त "आपलीच" जबाबदारी नाही. त्या माणसांचीही आहे आणी त्यांना नात्याची किंमत नसेल तर मी ते टिकवून ठेवण्यासाठी अतिरिक्त कष्ट घेत नाही. लोकांनी आपल्याला चांगले म्हणावे अशी माझी अजिबात अपेक्षा/ इच्छा नाही.
लष्करातील माणसं "तिरसट" असतात या लौकिकाचा मी पुरेपूर फायदा घेतो.