दमलेल्या तुमची आमची कहाणी

लेखन पटलेय. यात न पटण्यासारखे काही नाही. तुम्ही यावर काय उपाय काढलाय हे वाचायला उत्सुक! जवळच्या मैत्रिणींना फक्त करियर, काम, पैसा यामागे धावताना बघून, तीशी पस्तीशीत वेगळाली आजारपणे पाठीशी लावून घेतलेली बघून बरीच ओरडले. वाईट ठरले, सिंगल आउट केली गेले. आता गप्प बसलेय. एकीचा नवरा ३७ व्या वर्षी गेला, दुसरीच्या नवर्‍याला चाळीशीत हृ. वि. झटका आला (त्यावर ती मला म्हणाली" मग काय झालं? आजकाल हे कॉमन आहे."), नवर्‍याचे दोन तीन मित्र चाळीशीत गेले. काही वर्षांपूर्वी एकीचा मुलगा १० व्या वर्षी आईच्या करियरला कंटाळून घरातून निघून गुपचुप माझ्या घरातल्या कोटस, शूजच्या क्लोजेटात लपलेला आढळला (रात्री ते माझ्या लक्षात आले नसते तर? हा विचार करणे आता सोडून दिलेय), नंतर कायदेशीर कारवाईत ओढले जाऊ नये म्हणून त्याच्या आईवडीलांनी हात जोडले, नवर्‍याने (लेक्चर मारून)तक्रार न करायचे कबूल केल्याने १० वर्षाच्या त्या मुलाने आपण होऊनच शाळेत कळवले व जे व्हायचे ते झाले. फार त्रास करून घ्यायचा नाही हे ठरवलेय. मला जे करायचेय ते करते तरी हे बघून मी खरच आनंदी आहे का हा प्रश्न पडलाय. माझा नवराही काही वर्षात हापिसातील काम घरी न आणण्याबाबत शिकला, रात्री बेरात्रीच्या मिटींगा आता घेत नाही तरी एखादी असतेच अठवड्यातून! असो, आम्ही शिकतोय. मी याबाबतीत गप्प बसायचे ठरवलेय तरी एवढे टंकलेच!

खूप कमी कंपन्या आहेत जिथे हि परिस्थिती नाहीये. बाकी सगळीकडे हीच परिस्थिती आहे. छंदांना वेळ द्यायला मिळत नाही

हे चित्र औद्योगिक क्रांति झाल्यावर लगेचच आले का ? नक्कीच नाही. देश म्हणजे कंपन्यांचे जाळे ही कल्पना पाश्च्यात्य देशात रूजली.माणसाच्या सहा गरजा आहेत. तीन भौतिक व तीन मानसिक अन्न, वस्त्र, निवारा ,प्रेम, करमणूक, कौतुक या त्या होत. त्या भागण्यासाठी खरे तर फार मोठे काही करावे लागत नाही. अमोरिकेच्या धर्तीची अर्थव्यवस्था ही आवश्यक नसलेल्या गरजा निर्माण करते व आम्ही त्यातून रोजगार निर्माण करतो हा समाजावर एक मोठा उपकार करतो असे राज्यकर्त्याना , विचारवंताना पटवून देते.
पुल देशपांडे एका प्रश्नाला उत्तर देताना म्हणाले होते." जगात समाजवादाचा झालेला पराभव ही माझ्या नजरेत २० व्या शतकातील सर्वात दु:खद घटना आहे" . आपल्या आजच्या संपन्नतेतील दुखण्याचे खरे कारण पुलना कळले होते. समाजवाद म्हणजे गळचेपी असे चित्र रशिया व चीन यांच्या सारख्या देशातील राज्यकरर्यानी निर्माण केल्याने समाजवाद
भांडवलशाही पेक्षा कितीतरी मुल्याधिष्ठीत असूनही बदनाम ठरला. " शराब बुरी नही होती शराबी उसे बदनाम करते है!"
असेच झाले. देशाचे धीरण आज त्या त्य देशातील उद्योग ठरवतात कारण उद्योग मोठा करण्यासाठी सहन कराव्या लागणार्‍या प्रसूतिवेदना राजकारण्याना नको असतात. १९९१ मधे अशा वेदना नरसिंह रावाना नको झाल्या होत्या. वाईट परिस्थीती आणून देशातील सरकारी उद्योग राजकारणी व नोकरशहा यानी मिली भगत करून बुडवायला सुरूवात केली शराब को शराबी लोगोने बदनाम किया. आज ठराविक समाजाला दोन दोन फ्लॅट्स गाड्या ई मिळत असले तरी आयटी मधील अभियंत्यामधे आत्महत्येचे प्रमाणही वाढताना दिसत आहे. आजही आठ ते दहा मोठे उद्योग सरकारी बॅकांचे करोडो रुपये बुडवायला टपले आहेत. हे भांडवल शाही व समाजाच्या मालकीच्या बँका यांचे विचित्र साटोलोटे असल्याचे उत्तम उदाहरण आहे.

थोडासा याच धर्तीचा Self-inflected त्रास म्हणजे कार्यालयीन इ-मेल्स..

त्यासंदर्भात खूप विचारांती मी माझी सोडवणूक स्वतःलाच नियम घालून केली आहे; माझा नियम माझ्या इ-मेल सिग्नेचर मध्ये असा आहे:

Let us use e-mails wisely and stay away from the "electronic leash". Technology is supposed to give us free time, not make us digital slaves!

My Rule: Outside of a work-day, access e-mails only at defined times and respond quickly only if urgent. All other time is 'my time' :-) Try it, it keeps you stress-free!

सुरूवातीला काही वरिष्ठांनी/ सहकार्‍यांनी कुरकुर केली, पण 'तुम्हाला capable मी हवा असेन तर हे असंच असेल' हे ठणकावून सांगितल्यावर इतरही सहकारी थोड्याफार याच मार्गाने चालू लागले. मी स्वतः कार्यालयीन वेळेनंतर कोणाला 'केवळ आठवलं म्हणून' इ-मेल / फोन करत नाही, (असे tasks फोनवर दुसर्‍या दिवसासाठी नोंदवून ठेवतो), इतरांकडूनही तशीच अपेक्षा आहे हेही स्पष्ट केलंय, त्यामुळे बराच कमी उद्वेग होतो.

हे स्वतःवरच अवलंबून असते. एकूण अनुभव असा आहे की ठराविक वेळेनंतर काम करायला नकार दिला तर जबरदस्तीने तुमच्यावर कोणी काम थोपू शकत नाही. ऑफिसचे काम, इमेल्स घरी घेऊन जाणे, न जाणे हा निर्णय सर्वस्वी व्यक्तीचा असतो.

बरेचजण यावर एवढा विचार न करता प्रवाहपतितासारखे वहात जातात. माझा यावरचा उपाय म्हणजे आमचे ऑफिशियल टाइमिंग १० ते ५ असल्याने ५ वाजेपर्यंत १००% काम करून बरोबर ५ वाजता बाहेर पडायचे. आमच्या एका सीएमडीने सर्क्युलर काढले होते की ऑफिसच्या वेळेबाहेर काम करणार्‍यांना मी अकार्यक्षम समजतो आणि त्या वेळेत ऑफिसमधे बसून तुम्ही ऑफिसची वीज, एसी, इंटरनेट यांचा गैरवापर करत आहात. अर्थात त्या सर्क्युलरकडे कोणीही लक्ष दिले नाही हे अपेक्षितच होते. मात्र गोष्ट विचार करण्यासारखी आहे खरी.

मी स्वतःपुरता या रॅटरेसमधे न सापडण्याचा निर्णय घेतला. केवळ तेवढ्याचसाठी प्रमोशन्स घेतली नाहीत. आणि २५ वर्षे नोकरी करून नंतर स्वतःसाठी जगायचं हे आधीच ठरवलं होतं. त्यामुळे त्यादृष्टीने आवश्यक तेवढे पैसे साठवले आणि ठरल्याप्रमाणे नोकरी सोडून दिली. गेल्या एक दीड वर्षात त्याचा अजिबात पश्चात्ताप झालेला नाही. उलट हे अनुभव वाचले की मी स्वतःला सुदैवीच समजते.

वेल्लाभटांनो .... शेम टू शेम दु:ख की हो. . .

तरुण, लग्न न झालेल्या लोकांमध्ये रात्री उशीरापर्यंत बसायची हौस फार असते असे निरीक्षण आहे.
आजकाल मुलांना वाढवतानाच 'गो-गेटर्स', स्मार्ट, हाय-परफॉर्मर वगैरे (साध्या भाषेत हावरट) करण्याचा प्रयत्न असतो.
अशा मुलांना नोकरीला लागताच सरसर शिडी चढून जायची घाई असते. शिवाय करिअरशिवाय दुसरे काय करायचे हे माहितच नसल्याने संध्याकाळी घरी जाऊन छंद किंवा खेळ वगैरे खेळावेत हे डोक्यातच येत नाही. कंपन्याही याला उत्तेजन म्हणून रात्री उशीरा बसणार्‍यांसाठी फुकट जेवण व येण्या-जाण्याची सोय करुन ठेवतात.
ही प्रवृत्ती आतातर खूप खोलवर रुजली आहे कारण उंदीर शर्यत आता आणखी तीव्र झाली आहे. नोकरी काय कॉलेज जॉईन करतानाच आपल्याला कायकाय घ्यायचंय याची यादी तयार असते.
त्यात आता परिस्थिती बदलती आहे. ऊर्जा व इतर संसाधनांच्या टंचाईने जग एका अतिदीर्घ अशा आर्थिक संकटातून जात आहे. त्यामुळे विकसित देशांमध्येही नवीन बेरोजगार तरुणांची संख्या वाढत चालली आहे आणि तिथलीही कार्यसंस्कृती हळूहळू खराब होत चालली आहे.
मध्यंतरी बँक ऑफ अमेरिका मेरिल लिंच या प्रख्यात कंपनीत काम करणार्‍या एका अमेरिकन तरुणाचा अतिकामाने मृत्यु झाला. त्यानंतर कंपनीने किमान रविवारीतरी सुट्टी घ्या असा आदेश काढला. ही घटना पुरेशी बोलकी आहे.
अर्थात लोभाचे उदात्तीकरण इतके झाले आहे की त्यावरुन कोणी काही शिकेल अशी आशा करणे वेडेपणा आहे. याला विरोध करणे एकट्यादुकट्याचे काम नाही. विरोध करणार्‍याची अवस्था जीएंच्या हंस आणि कावळ्यांच्या गोष्टीतल्या हंसासारखी होते. जिथे लक्षावधी लोक वेडे आहेत तिथे वेडेपणालाच शहाणपणा म्हणतात.

आज परिस्थिती अशी आहे कि तुम्ही जास्त काम करीत नसाल तर तुमची जागा घेण्यास भरपूर लोक तयार असतात. त्यामुळे मी इतकाच वेळ काम करेन अशी "नवाबी" सर्व ठिकाणी चालत नाही. हि परिस्थिती बहुसंख्य क्षेत्रात आहे. दुर्दैवाने आजची पिढी आपल्या मुलांना वाढवताना "HE IS DOING WELL" म्हणजे भरपूर पैसे कमावतो या व्याख्येच्या आधाराने वाढवतात. मग जर मी हुशार आहे, जास्त पैसा कमावतो किंवा माझी आर्थिक सुस्थिती आहे तर माझ्या मुलाने पण भरपूर पैसा कमावला पाहिजे हिच अपेक्षा आहे या अपेक्षावर असलेली विचारांची बैठक घेऊन जर एखादे मुल आपल्या आयुष्याला सुरुवात करत असेल तर भरपूर पैसे कमावण्यासाठी वाटेल ते करायची तयारी त्याची आपसूक होते. मग दिवसाचे १५-१६ तास काम करणे हे त्याचा भागच झालेला आहे. माझ्यासारखे वेडे पीर फार कमी आहेत. १८ वर्षे सरकारी नोकरी करून विना निवृत्ती वेतन किंवा संतोष फंड(ग्रात्युइटी) बाहेर पडणारा माणूस किंवा मी ८ तासांच्या वर काम करणार नाही असे दोन कोर्पोरेट रुग्णालयांच्या मुलाखतीत सांगणारा माणूस एखादाच असतो. पण याचे मुळ कारण असे कि मला मोटार सायकल वर कोर्पोरेट रुग्णालयात विभाग प्रमुख म्हणूनहि जायला लाज वाटत नसे.किंवा मी माझ्या दवाखान्यात मोटार सायकलनेच जातो. आजही माझ्याकडे ८ वर्षे जुनी पेट्रोल इंडिका आहे.
आपण आपल्या गरज वाढवून ठेवल्या कि त्या पूर्ण करण्यासाठी उरी फुटेस्तोवर धावतो आणि मग समाजाला दोष देतो.
मुळात आपल्याला किती पैसा हवा आहे याचे कोणतेही मानक बहुसंख्य लोकांकडे नाही. एका विचारपूर्ण लेखात असे म्हटले होते कि आपल्याकडे असलेल्या गोष्टींपैकी ७० % गोष्टीचा आपण वापर करीत नाही. यात आपले घर किंवा कपडे किंवा बँकेत असलेला पैसा किंवा आपली मोटारगाडी आणि भ्रमणध्वनी या सर्व गोष्टींचा समावेश आहे.माझी गरज जरी मारुती स्वीफ्ट ने पुरी होत असेल तरी मी दुप्पट पैसे टाकून होंडा सिटी घेतो. कारण लोकांना दिसले पाहिजे कि I AM DOING WELL. मग या दुप्पट पैश्यांसाठी मला दुप्पट मेहनत करावी लागेल ते चालेल कारण "जमाने को दिखाना है".
मी मुलुंड मधील डॉक्टराना २०१२ च्या नववर्षी एक संदेश पाठविला होता कि मरतेवेळी आपल्या बँक खात्यामध्ये असलेला पैसा हा आपण केलेल्या अनावश्यक मेहेनतीचे फळ आहे. (The amount of money in your bank account at the time of your death is the extra work you should not have done.).
मूळ हि दुप्पट मेहनत एखाद्या शैक्षणिक पदवी किंवा कौशल्यासाठी वापरली तर आपण म्हणू त्या अटींवर आपल्याला नोकरी मिळवता येईल किंवा धंदा करता येईल. पण लक्षात कोण घेतो.

डॉक्टरने २४ तास उपलब्ध असले पाहिजे,पोलिस सतत आपल्यासाठी हवा,इतर कुठल्याही सार्वजनिक सेवा कुठल्याही क्षणी हजरच हव्या मग स्वतःच्याच ऑफिसमध्ये जरा जास्त काम केल तर काय बिघडत्,जर स्वतःचाच धंदा असता तर....
आमच्या कडे म्हण आनो, दुसर्‍याकडची नोकरी म्हणजे आठ तासाचा धंदा आणी स्वतःचा धंदा म्हणजे २४ तासाची नोकरी. या सगळ्या व्यापातुन स्वतःसाठी नक्की वेळ काढता येतो.फक्त जरा भिकारचोट धंदे बंद केले की घरच्यांसाठी,स्वतःसाठी व ऑफिससाठीही योग्य तो वेळ नक्की देता येतो.

शेतकरी २४ तास राबतोच ना. दगडफोड्या उन्हातानात दगड फोडतोच ना.कामाचे योग्य नियोजन करा,आजच काम उद्यावर टाकु नका,वेळच्या वेळी आपल्या कामात १००% द्या.बरोबर वेळ काढता येतो.

मला वाटते की हव्यास हे एक मुख्य कारण आहे या गोंधळामागे. अधिक चांगल्या आयुष्याची मनीषा बाळगणे गैर नाही पण त्या हव्यासापोटी अधिक मोलाचे काही आपण गमावतो आहोत का हे पाहणे गरजेचे आहे असे वाटते. शेवटी भौतिक सुखाला मर्यादा नाही. निरनिराळी भौतिक सुखे निर्माण करणे, ती किती उपयुक्त आहेत हे ग्राहकांच्या गळी उतरवणे, आणि त्या भौतिक सुखांचा संबंध माणसाच्या प्रतिष्ठेशी जोडणे या तत्वावर मार्केट चालते. आपण याला किती बळी पडायचं हे ठरवलं तर बर्‍याच गोष्टी सुकर होतील असे वाटते.

माझ्याकडे क्रेडीट कार्ड नाही. मला कधी गरज वाटली नाही. हे माझ्यापुरते मी ठरवल्यानंतर बाकी सगळे मुद्दे गौण ठरतात. क्रेडीट कार्डाचे फायदे असतीलही पण मला त्या फायद्यांसाठी खर्चाचे अजून एक दार सताड उघडे ठेवण्यात रस नव्हता. म्हणून क्रेडीट कार्ड कधी वापरलेच नाही. हे चूक की बरोबर हे माहित नाही पण त्यामुळे माझ्या मनाला बर्‍याच त्रासदायक विचारांपासून मी वाचवू शकलो आहे. :-)

याचं कारण रत्नांग्रीत गेलेल बालपण .इथे सगळेच पंचेवाले पाहिलेले असल्याने. समाधानाची कला त्या भूमीत वास करून आहे.

‘वर्क हार्ड पार्टी हार्डर’

सध्यातरी हे मला पटते ... गच्चम काम करा , एक्ष्पीरीयन्स वाढवा , पैसा कमवा ....पैसा उडवा... पार्ट्या करा ...सेव्हिंग्सही करा !

कित्येकदा रात्र रात्र काम करतो काम नसेल तेव्हा अभ्यास करुन स्किल सेट वाढवतो :)

एकदा पोराला नोकरी लागली की बस्स .... मग तेव्हा करोडोंचे पॅकेज का असेना की एमडीसीईओ का असेना .... सगळं सोडुन देणार ... सगळी इस्टेट बायकापोरांच्या नावावर करणार ... एक पैसाही स्वतःच्या नावावर नको....मग आपण मोकळे !! जीवनमुक्त !!

लोकाम्णाआ काय म्हणायचे ते म्हणु द्या ...सो चुहे खाके बिल्ली चली हज को..... करुन सवरुन भागला अन देव पुजेला लागला ...काहीही

पण आपल्याला काय फरक पडतो तेव्हा .... आपण तर जीवनमुक्त :)

चलो... बॅक टु वर्क ! वर्क इस वर्शिप !

ऑफिस हे मला कधी कधी नाटकाच्या रंगमंचाप्रमाणे वाटते.म्हणजे शो मस्ट गो ऑन...तुम्ही काम केले नाहीत किंवा टाळले तर दुसरा ते करायला उभाच असतो..फक्त टाळायची कला जमली पाहीजे. मात्र मग लोक आपल्याबद्दल पाठीमागे काय बोलतात, प्रमोशन,पगारवाढ वगैरेच्या फालतु चिंता करु नयेत. ठेविले अनंते तैसेची रहावे..

पण मी म्हणतो की ऑफिसमध्ये माणुस साधारण ११-१२ तास घालवतोच (येण्याजाण्याचा वेळ धरुन) शिवाय त्या त्या प्रोजेक्ट्च्या शिफ्ट पाळाव्याच लागतात म्हणजे ऑस्ट्रेलियन क्लायंट असेल तर पहाटे ५ ते दुपारी २, युके असेल तर १२ ते ९,युएस किंवा कॅनडा असेल तर रात्री ९ ते सकाळी ६...मग एवढा वेळ नुसते बसुन माश्या मारण्यापेक्षा अंग मोडुन काम केलेले काय वाईट?
आणि एखादा शनिवार/रविवार टेलिफोनिक मीटिंग वगैरे असतील आणि त्यातुन तुमची ईमेज कंपनीत चांगली राहात असेल (आणि उरलेला दिवस फॅमिलीला किंवा तुमच्या छंदाला देता येत असेल) तरी हरकत नसावी.

आयटी बद्दल तरी मी सांगु शकतो.
लोक साडेदहा अकरा शिवाय ऑफिस ला येत नाहीत. दिवसात ३ वेळा तरी कँटीन ला जातात. बाकी नेट वर टाइमपास आहेच ( मी आत्ता करतोय तसा ). Right first Time चा अभाव. केलेल्या कामात भरपुर चुका असल्यामुळे त्या दुरुस्त करण्यातच जास्त वेळ जातो.

जर वेळेत येउन आपले काम नीट केले तर ८ तासाचे काम खुप होउ शकते.

थांबल्याने जशी कुंपनी वर येत न्हाई तशीच वेळेवर घरी गेल्याने खड्ड्यात जात नाही.
खड्ड्यात घालायला वेगळी मानस अस्तात आणि ते आपल काम (मिटींगामधून) ईमान्दारीनं करीत असतात त्यामुळे.बिंधास्त..

नेमस्त (ना.खु.)
वक्तपे आना वक्तपे जाना फिर क्युं रोना

Mail sent by Narayan Murthy to all Infosys staff:

It's half past 8 in the office but the lights are still on...
PCs still running, coffee machines still buzzing....
And who's at work? Most of them ??? Take a closer look...
All or most specimens are ??
Something male species of the human race...
Look closer... again all or most of them are bachelors...
And why are they sitting late? Working hard? No way!!!
Any guesses???
Let's ask one of them...
Here's what he says... "What's there 2 do after going home...Here we get to surf, AC, phone, food, coffee that is why I am working late...Importantly no bossssssss!!!!!!!!!!!"
This is the scene in most research centers and software companies and other off-shore offices.
Bachelors "Time-passing" during late hours in the office just bcoz they say they've nothing else to do...
Now what r the consequences...
"Working" (for the record only) late hours soon becomes part of the institute or company culture.
With bosses more than eager to provide support to those "working" late in the form of taxi vouchers, food vouchers and of course good feedback, (oh, he's a hard worker... goes home only to change..!!).
They aren't helping things too...
To hell with bosses who don't understand the difference between "sitting" late and "working" late!!!
Very soon, the boss start expecting all employees to put in extra working hours.
So, My dear Bachelors let me tell you, life changes when u get married and start having a family... office is no longer a priority, family is... and
That's when the problem starts... b'coz u start having commitments at home too.
For your boss, the earlier "hardworking" guy suddenly seems to become a "early leaver" even if u leave an hour after regular time... after doing the same amount of work.
People leaving on time after doing their tasks for the day are labelled as work-shirkers...
Girls who thankfully always (its changing nowadays... though) leave on time are labelled as "not up to it". All the while, the bachelors pat their own backs and carry on "working" not realizing that they r spoiling the work culture at their own place and never realize that they would have to regret at one point of time.
So what's the moral of the story??
* Very clear, LEAVE ON TIME!!!
* Never put in extra time " unless really needed "
* Don't stay back unnecessarily and spoil your company work culture which will in turn cause inconvenience to you and your colleagues.
There are hundred other things to do in the evening..
Learn music...
Learn a foreign language...
Try a sport... TT, cricket.........
Importantly,get a girl friend or boy friend, take him/her around town...
* And for heaven's sake, net cafe rates have dropped to an all-time low (plus, no fire-walls) and try cooking for a change.
Take a tip from the Smirnoff ad: *"Life's calling, where are you??"*
Please pass on this message to all those colleagues and please do it before leaving time,
don't stay back till midnight to forward this!!!
IT'S A TYPICAL INDIAN MENTALITY THAT WORKING FOR LONG HOURS MEANS VERY HARD WORKING & 100% COMMITMENT ETC.
PEOPLE WHO REGULARLY SIT LATE IN THE OFFICE DON'T KNOW TO MANAGE THEIR TIME. SIMPLE !
Regards,
NARAYAN MURTHY.

attribution http://www.citehr.com/181796-email-mr-narayan-murthy-worth-reading.html#...

एक तर पहिल्यापासुनच आपला प्राधान्य क्रम ठरलेला हवा. आणि तो आपल्या बॉसला पण माहिती हवा. माझे प्राधान्य नेहमीच माझ्या मुलाला असल्याने मी जास्त काम अंगावर घेत नाही, ८ तासाच्या वर १ मिनिट थांबत नाही, माझ्या सोयीसाठी मी टिम पासुन दुर एका वेगळ्याच लोकेशन वरुन काम करते, त्याचे अनेक तोटे आहेत, पण मी ते मान्य केले आहेत. मी उगाच A / 1 रेटिंगची अपेक्षा करत नाही. बाकीचे टिममेट्स बॅचलर आहेत, १०-१० पर्यंत बसुन कामं करतात, इतर सांस्क्रुतिक वगैरे कार्य्क्रमात सुद्धा आघाडीवर असतात. मी फारतर एखाद्या कामात सहभाग घेते, तो ही मर्यादित..
पण मग अशा मुलांना अर्थातच जास्त चांगले रेटिंग्स मिळतात, मी अजिबात दु:ख मानत नाही.. किंवा स्वतःही त्या शर्यतीत सहभागी होत नाही.

पण अर्थातच, जे मला अगदी छान जमतं आणि ज्यात उशीरा पर्यंत थांबण्याची गरज नाही अशा गोष्टी खुप करते.. जसं की काम वेळेत करते, कस्ट्मर सोबत अगदी गोड गोड बोलुन, वक्तशीर राहुन त्यात नेहमी हायेस्ट पाँईंट मिळवते, टीम मध्ये काही मॅनेजरीयल काम असतील जसं की टिम बिल्डिंग वगैरे.. ती स्वतःहुन करते.. टिम प्लेयर म्हणुन लांब बसुनही मेल्स मधुन लोकांशी सतत संपर्क ठेवते.. (टिप्स वगैरे शेअर करुन..) individual contributor म्हणुन मुख्यतः काम करते.. अशा development मध्ये जास्त असते जिथे बाकी लोकांशी कमी कामं असतात..

आपण आपल्या पद्धतीनी काम करुन सुद्धा उत्तम रिझल्ट्स देऊ शकतोच.. मी कधीही ८ तासावर न थांबता, वेगळ्याच लोकेशनला बसुनही, अबीरमुळे अनेक अटी मॅनेजरलाच घालुन काम करत असुनही सगळ्यांच्या छान संपर्कात असते आणि अगदी बेस्ट रेटिंग्स नसले तरी किमान चांगले रेटिंग्स मिळवते.. तेच माझं टारगेट आहे.. पुष्कळ झालं.. कारण १ रेटिंग मिळवायला सगळ्यातच चमकावं लागतं जे मला शक्य नाही..

पुढे जाउन "पार्ट टाईम" (५०% पेक्षा जास्त कितीही वेळ आणि कोणतेही वार तुम्ही काम करु शकता) किंवा "फिक्सड टाईम" मध्ये जाता येईल, अशी आम्च्या कंपनीत सोय आहे.. अशा सोयीचा वापर अगदी मोठ्या पदांवरचे लोक करताना मी पाहिलं आहे..

लोकांमध्ये स्विच मारण्याची सुद्धा क्रेझ असते.. त्यात पैसा जास्त मिळतो हे मान्य.. पण सध्या जिथे मी काम करते तिथे माझे सगळे प्रॉब्लेम्स (आणि नखरे) सांभाळुन घेतात. मुख्य म्हणजे कंपनीमधील वातावरण आणि मॅनेजर उत्तम आहे. स्विच करुन मी जास्त पैसे मिळवेन पण मी त्या नादात स्वतःला अजुन ताणात ढकलेन.. ज्याची गरज नाही.. खाऊन पिऊन खुष असु तर कशाला नसती यातायात करायची?

अमिताभ बच्चन बॉलीवुडचा बेताज बादशहा होता, पण अभिषेक बच्चनकडे ती कुवत नाही. पण म्हणुन अमिताभनेही त्याला उगाच प्रमोट केले नाही,त्याला त्याच्या जीवावर काय