निशाचर
वेताळभैरवाचा नगारा वाजला. घोंघावतं वारं झोपडीत शिरलं. रातकिडे किर्रर्र. कंदिल ढळत होता. ओसरीत कुत्रं जोरात भुंकलं आणि मी जागा झालो. उठून कवाडामागचं दांडकं हातात घेतलं आणि बाहेर आलो. काळ्याभोर अंधारात जंगल सळसळत होतं. धो धो वाऱ्यानं फुफाटा डोळ्यात जात होता. तुळशीच्या ओट्यावर बसूनच कुत्रं भुंकलं होतं. कंदिलाची वात वाढवून चौफेर नजर फिरवली. कडब्याच्या गंजीजवळ चमकणारे दोन डोळे दिसले आणि एक थंड शिरशिरी अंगावर धावून गेली. ते हिंस्त्र डोळे होते. उग्र लालबुंद झालेले. एक भयाण सावली.
हा भास तर नाही?