आपुन पद्या. जग आपल्याला पद्या म्हणतं. का म्हणतं? WE DONT NO.

आपल्याला ल्ह्यायला भौतेक जमणार नाय. आपुन निसता हिंडतो. सायबाला फोन करुन "सायेब कामधंदा कसा काय चाललाय?" म्हणून इचारतो. आपुन सायबाचे फेवरेट. आपल्याशिवाय लाईन चालणारंच नाय. आपल्याला मशनीतलं सगळं जमतं. नुसतं चालवतंच नाय. नट बोल्ट खोलून मेंटेनस बी ठेवतो.
दुपारी आपण कन्वेयरच्या साईडला झोपतो. सायेब काय बोलत नाय. आपण सायबाचे फेवरेट.

चार दिवस सुट्टी मारायची तर आपुन आठ दिवस मारतो. तवा सायेब बोंबलतं. आपुन ऐकूण घेतो. पण आपण सायबाचे फेवरेटंच.

आपण गँगचे लीडर. पोरांना काय दुखलं खुपलं, आपण निस्तारतो.

कमांडर रक त्या काळ्या धूसर आकृतीपुढे उभा होता.
आकृतीचा चेहरा अस्पष्ट होता. सर्वांग काळ्या चमकदार कपड्याने झाकलेले होते.
कमांडर रक गुडघ्यावर बसला....
एक दीर्घ आणि खोल आवाज घुमला...
"कमांडर.."
"येस डार्थ.."
"डार्क फोर्स तुझ्याबरोबर राहील..."
रकने मान डोलावली!
"सर्व जीवसृष्टीचा विनाश... आणि पुनर्निर्माण... "
"येस डार्थ!"
"तू जाऊ शकतोस...."
रकने तिथून काढता पाय घेतला.
मात्र लांबूनही आकृतीचा हसण्याचा आवाज येत होता...

अवधूत (भाग-७)
अवधूत (भाग-६)

टेकडीच्या मंद उतारावरुन त्याची पावले वेगात खाली उतरु लागली. चंद्र एव्हाना माथ्यावर आलेला होता. त्याची सावली देखील त्याच्या पायात घुटमळत घुटमळत वेगाने खाली उतरत होती. खुरट्या गवतातून टोकदार दगड पायाला जोरदार काचत होते. बोचरा वारा अंगावर शहारे आणीत होता. पण तिकडे लक्ष द्यायला वेळ नव्हता त्याला. इथून वेगात दूर कुठेतरी निघून जायचं. बस्स!

०१: ब्राम्हण सोसायटी -ठाणे

व्हिएतनाम युद्ध!, दक्षिणपूर्व आशियात कम्युनिस्ट विचारसरणीचा आणि पर्यायाने रशियाच्या वाढत्या प्रभावाला आळा घालण्यासाठी अमेरिका, 'व्हिएतनाम' या चिमुकल्या देशाविरुद्ध १९५४ पासून इनडायरेक्ट आणि ६०साली प्रत्यक्ष युद्धात उतरली. २० दिवसांत व्हिएतनामच्या मुसक्या आवळू या वल्गनेसह उतरलेली अमेरिका प्रत्यक्ष २० वर्ष या युद्धात अडकून पडली. हिच २० वर्षे थायलंडच्या तीन महत्वाच्या शहरांच्या अंतर्बाह्य बदलास कारणीभूत ठरली.

गावात पोहोचताच बाजारपेठेच्या मुख्य रस्त्याजवळच्या मोकळ्या जागेत त्याने गाडी उभी केली. हौद्यातून गुंडाळलेले पोस्टर काढून बाहेर टांगले.
'हिमालयकी अद्भुत चमत्कारी जडीबूटीयो का चमत्कार' अशी अक्षरे असलेल्या त्या फलकावर बर्फाचा डोंगर व त्यात मधूनमधून उगवलेल्या काचेच्या, जडीबुटी भरलेल्या बरण्या असे विचित्र चित्र होते.
काही वेळातच मेगाफोनवर एक टेप लागली.
अमरत्व बहाल करणारी जडीबुटीवाला बाबा गावात आलाय, ही वार्ता लगेचच वाऱ्यासारखी फैलावत सुटली.
बघता बघता गाडीभोवती गर्दी जमली.
बाबानं आपल्या सहकाऱ्याला खूण केली, आणि बाबाचं भाषण सुरू झालं.

सुमडीत कुमडी म्हणून त्यादिवशी नुसताच बसून राहिलो. परीक्षेचे दिवस फार वैतागवाणे. म्हणजे रात्रीसुध्दा डोके वगैरे ओले करुन अभ्यासाला बसणे ही माझी पद्धत होती. पुस्तकात जरा कुठं डोकं घातलं की मन कुठल्यातरी डोंगरावर वगैरे जाऊन भटकायचं. हे फार वाईट.
मागं एकदा कुणी सांगितलं होतं की पेटत्या मेनबत्तीकडे एकटक बघत राहावे. मी लाईट वगैरे बंद करुन तसा बघत ही बसलो होतो. बराच वेळ. मग भीतीच वाटायला लागली. बरीच भुतंबितं आजूबाजूला वावरत असल्यासारखी वाटायला लागली. म्हटलं नकोच हे. नंतर पुस्तक उघडल्यावर अक्षरं दिसायची पंचाईत झाली. ते वेगळंच.

स़ाअदत हसन मन्टो

मित्रांनो,
ज्या प्रमाणे इस्मत चुगताईच्या तीन कथांचे भाषांतर करुन मी त्यांना आदरांजली वाहिली होती त्याचप्रमाणे अजून एका लेखकाला आदरांजली वाहतोय. तीन कथांचे भाषांतर करुन. अर्थात तुम्ही त्या वाचल्या असतील पण मी हे माझ्या समाधनासाठी लिहितोय असे समजुयात.....