तू गेल्यावर रोज येते मी ठरलेल्या ठिकाणी.

आपल्यातली अंतरं विसरून जाते! समोर दिसतं ते सगळंच भव्य!
अथांग समुद्र, नजरेत न सामावणारं क्षितिज, अस्ताला जाऊनही अफाट रक्तिमा पसरवणारा सूर्य, बेभान सुटणारा वारा!

या सगळ्यापुढे आपण कोण य:किंश्चित प्राणी? पण तुझ्यात सगळं झुगारण्याची हिंमत नाही, कळून चुकलंय मला!

"आम्हाला ईश्वराचं सत्यस्वरूप शोधायचेय" एका शिष्याने नम्रतेने प्रस्तावना केली.
"ह्म्म्म."- घोसातले एक द्राक्ष गुरूदेवमुखी विलीन झाले.
"आपले मार्गदर्शन-"
काही क्षण विमर्शात लोप पावले.

तो निघाला आणि 'ती' वेडीपीशी झाली. तिने आतुर नजरेने त्याच्या नेत्रात स्वतःला गुंतवले. पण तो बधला नाही; तेव्हा मात्र ती शांतपणे म्हणाली,"जातोस? जा! तुला अडवणार नाही. हे अर्थहीन... प्राणहीन....जीवन तुझ्या आठवणींवर कंठेन आणि तुझ्यातच विलीन होईन. मात्र तुला मी आठवेन..मग मात्र......" तिने त्याच्याकडे पाठ केली. यमुनेच्या काळ्या मऊशार वाळूतून तिची सुकुमार पावलं आपली ओळख उमटवत राहिली......

"चवचाल आहे झालं" श्यामल काकू करवादल्या

"खरेच सासरच्यांनी बळजबरी केली की हीच गेली होती मागे राम जाणे" शांता मावशी उद्गारली

"देहाची भूक चुकत नाही श्यामल. तरुण आहे आपली कुसुम अजुन" दुर्गा आज्जी मुलीला समजावु लागल्या.

"भोळी आहे गं कुसुम" वसंतराव कळवळुन म्हणाले.

"भोळी कसली? प्रत्येक वेळेस् नोटा बर्या सापडतात तिच्या हातात?" इति श्यामल काकू.