त्या दिवशी फेसबुक वर एक पोस्ट पाहिली, एका 6 महिन्याच्या मुलीचा फोटो , इतकी सुंदर ,गुटगुटीत आणि खूप बोलके डोळे. मला एकदम माझी पुतणी लहान असताना अगदी अशीच दिसायची . पण खालची पोस्ट पूर्ण वाचल्यानंतर मन भरून आलं , अलिबाग मधील वात्सल्य नावाच्या अनाथाश्रामातली मुलगी होती खाली तिथला नंबर दिला होता . मी फोन केला आणि चौकशी केली पत्ता घेतला आणि जायचं ठरवलं . एक गोष्ट समजली ,तिचं नाव सुखदा . सुखदा काही डोक्यातून जात नव्हती .
शिकविताना सरांनी डोळ्याच्या कोपर्‍यातून पाहिलं तेव्हा पुन्हा एकदा नितीन शेजारी बसलेल्या विजयच्या कानात कुजबुजताना दिसला. दोघेही हसत होते.
सर भडकले. शिकवणं थांबवून ते संतापून दोघांच्या बाकाजवळ गेले.
"विजय, हसायला काय झालं?"
"मी हसत नव्हतो सर. मी वहीत लिहित होतो."
"नाही म्हणतोस, खोटं बोलतोस, चुका नाकबूल करतोस. अरे, आम्ही शाळेत असताना आमची चूक नसताना सुद्धा सर रागावले तरी आम्ही सॉरी म्हणायचो, चुकलं म्हणायचो, परत करणार नाही असं म्हणायचो. सांग का हसलास?"
"सर, नितीन हसत होता, म्हणून मी हसलो."
"का हसत होतास नितीन?" सर गरजले.
रात्रीचे दोन वाजतायत. आता स्टेशन यायला हवं. कुणाला विचारणार? सगळे गाढ झोपलेत. ती दरवाज्यापाशी वाकून कुठे दिवे दिसतायत का पाहू लागली . इतक्यात मागे हालचाल जाणवली . कुणीतरी टोयलेटसाठी उठलं असावं. या आडगावी कोण उतरणार? काही वेळात हिरवा शर्ट घातलेला माणूस दरवाजा उघडून आत गेला. ती दरवाज्यात उभीच. थोडा वेळ गेला आणि पुन्हा दरवाजा उघडला. मगासचाच माणूस. काहीवेळ पसेजमध्ये थांबून आत गेला. आता कशाला आला असावा?
परत दरवाजा उघडला. पुन्हा तोच. आता मात्र ती घाबरली. ओरडावे का? ट्रेनच्या आवाजात कुणाला ऐकू जाईल? तिने डोळे मिटले. दरवाजावरची पकड घट्ट केली.
आणि मागून आवाज आला,
त्याच्या आईचा फोन आला, तू बाप झाला, मुलगी झाली आहे. ही आनंदाची बातमी कळताच तो तडक दिल्लीला निघाला. दुसर्‍या दिवशी सकाळीच आपल्या नवजात परीला बघायला तो बी एल कपूर हॉस्पिटलवर पोहोचला.
द लॉस्ट रेलिक्स
"खरेतर अशोकानंतर लगेचच मौर्यसाम्राज्याची पडझड झाली , त्याआधी बांधलेल्या लेण्यांपैकी ही एक !" प्रो.लँग्डन तल्लीनतेने सांगत होते.
"पण मग अशोकाने जमावलेल्या बुध्दिस्ट रेलिक्सचे काय झाले ? " स्तुप न्याहाळत सोफीने विचारले.
"उत्तरेतले स्तुपाखालील सगळे रेलिक्स नष्ट झाले , इथे स्तुपच दगडी असल्याने खाली काही ठेवता येणे शक्यच नव्हते "
"पण हर्मिकेवर ठेवले असेल तर ?"
प्रोफेसरांचे डोळे चमकले !
सकाळी नाष्ट्यासाठी एका वड्याच्या गाड्यावर थांबलो होते. त्याच्याकडुन प्लेट घेताना नेमकी ती खाली मातीत पडली.
लगोलग तो रडु लागला," साहेब 'त्यानं' वडे मोजुन ठेवले व्हते .. आता तेवढं पैसं नाही दिलं तर.."
पाकीट काढलं आणि पैसे देऊन मी निघालो. जाताना बघीतले तर मातीतले वडे तो वेचुन खात होता. समोरच्या वड्यातल्या ढिगापैकी त्याच्यासाठी एकही नव्हता. त्याला त्याच्याच गाडीवर पोटभर जेऊ घातलं आणि मी निघालो.
पाच पाऊल जाताच त्याने आवाज देऊन मी विसरलेलं पैशाने भरलेलं पाकीट मला परत आणून दिलं....
*** आमची प्रेर्ना
चंद्रा . नावाप्रमाणेच चंद्रासारखा मुखडा . का त्या मुख्ड्यावरूनच नाव ठेवलं गेलं होतं कुणास ठावूक .गव्हाळ रंग . टपोरे बोलके डोळे आणि लांब केस तिच्या सौंदर्यात भर घालत होते . तेवढ्याच भांडवलावर तिला पहिल्यांदा पाहताच राजीव ने आपली संमती कळवून टाकली . राजीव हि चांगला देखणा होताच . बाकी कुठल्याच गोष्टीत दोघांच्यात साम्य नवतं . चंद्रा उत्साहित , बडबडी, थोडीशी बालिश तर राजीव अबोल . कामापुरतं बोलणारा . एखाद्या दिवशी हसला तर आज सुर्य कुनिकड उगवला असा प्रश्न पडायचा सावित्रीला . थोडासा तिरसटच . राजीव च्या घरची परिस्थिती चांगली होती .तर चंद्रा गरीब .
आम्च्या बाई मस्स कड्डक
मारत्यात, अंगठे बी धराया लावत्यात
अतल्याने बोरं खाल्ली आनि बिया टाकल्या बाकाखाली.
मी बी खाल्ली पन बिया घातल्या खिशात. झाड लावनार.
मंग बाई आल्त्या वर्गात इंस्पेक्टर सोबत.
कचरा बघुन भडकल्याच. पन बोलाल्या नाहित साहेबासमोर.
साहेबाने म्हया इचारले "आज २३ जुलाई म्हंजे काय माहितीये का?"
म्या म्हनलो "माहित नसायला काय झालं? आज लोकमान्यांचा वाढदिवस." टिळकांची गोष्ट बी सांगितली.
मास्तर खुष. चॉकोलेट देउन गेले निघुन.
बंटी ससुल्या आणि भोलू माकडोबा एकमेकांचे जिवलग मित्र. बंटी तिथे भोलू हे सगळ्या जंगलाला ठाउक होते.
बंटी कोवळी गाजरे तोडत असला की भोलू झाडावरुन आजूबाजूला लक्ष ठेवायचा. जरासा धोका दिसला तरी बंटीला सावध करायचा.
काळू कोल्हाने बंटीला पकडायचे अनेक प्रयत्न केले होते. प्रत्येकवेळी भोलू मुळे बंटी त्याच्या तावडीतून अलगद निसटत असे.
एकदातर काळू पानांचा अंगरखा घालून बंटीच्या वाटेवर दबा धरुन बसला होता. बेसावध बंटी काळूच्या तावडीत जवळजवळ सापडणारच.... तेवढ्यात....
भोलूने झाडावरचा एक मोठा पेरु काळूला फे़कुन मारला. काळू दचकला.... तेवढ्यात बंटी तिकडून निसटला.
