खिडकी आणि समुद्र..

आधी फोटो पाहीले. मस्त आहेत. बर्‍याच वर्षांनी बॉबी पाहीली. :) लेख आरामात वाचेन.

लेखकाचे नाव न बघता लेख उघडलाय आणि इथे तरी कुठे दिसत नाही आहे. पण १००% सांगतो हे त्या गव्याचे काम असणार. एवढा फंटूश लेख अजुन कोण लिहिणार नाहितर. दुसर्‍या कोणी लिहिले असेल तर जाहीर माफी आजपासून तुम्ही गवि नं २ :)

>आनंद, निवांतपणा सगळा आपल्या आत असतो.. गजाली, अभिषेक किंवा रत्नसागरमधे नव्हे.. पण आपल्या आत तो आनंद घेऊन अशा ठिकाणी गेलं की तो नशा चढावी तसा चढतो..

= क्या बात है!

>अशा ठिकाणी जाऊन आलं की आपण आपल्या रूटीनमधे येण्यासाठी रिफ्रेश होतो अशी चुकीची समजूत आहे. अशा ठिकाणी गेलो की परत रुटीनमधे येताना काय पीडा होते ते काय वर्णावं..

= तो मूड घेऊन जगण्याची आयडिया जमली की प्रत्येक दिवस सहल आणि प्रत्येक ठिकाण समुद्राचा निवांतपणा!

बाय द वे, रत्नसागरच्या माहितीबद्दल आभार,... जायला हवं एकदा

अगदी मनातले...

आनंद, निवांतपणा सगळा आपल्या आत असतो.. गजाली, अभिषेक किंवा रत्नसागरमधे नव्हे.. पण आपल्या आत तो आनंद घेऊन अशा ठिकाणी गेलं की तो नशा चढावी तसा चढतो..

ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्ह्हाआआआआआआआआआआआआआआआआ.............! अहो गवि काय हो ,,,असे फोटू टाकायचे असतात काय? अता इथे घरात बसवत नाहिय्ये मला... अता वाचा या प्रतिक्रीया...!
@फोटो क्र-१>>> मेलो...मेलो................!

@ फोटो क्र-५>>> हाय....हाय...........! त्या लाल मातीचा अंगारा,माझ्या कप्पाळी लागल का.......?

@फोटो क्र-७/८ >>> कधी कधी जाऊ तिथे मी आता???

@उरलेले सर्व फोटो-

@ हाटेलीत मी चहा आणि बॉबी खातो. आपल्याला आवडते.. लाज वाटण्याचं काम नाय.>>> यहीच...यहीच बोल्ता है साला....!

@या ठिकाणचं रेस्टॉरंट हे एकदम खास ठिकाणी आहे. संध्याकाळी इथे येऊन बसावं. आधी समोरच्या अथांग समुद्रात किंवा त्याच्याही अलीकडल्या पूलमधे दमेपर्यंत डुंबून घ्यावं.. मग सूर्यास्ताला या रेस्टॉरंटचं एखादं मस्तपैकी समुद्रकाठचं टेबल पकडून समुद्राकडे नजर लावून बसावं ते तासाला एक ऑर्डर देत एकदम मध्यरात्रीच जड उदराने उठून डुलत डुलत आपल्या लाकडी घरापर्यंत जावं.. सुख सुख म्हणजे काय वेगळं ते? >>>

बास बास ग.वि. १ तुंम्ही म्हणाल तिथली ट्रीप प्लॅन झाली आम्च्या मनात,कधी निघायचं बोला...???

(नुसते वाचणे सुद्धा )नितांत सुंदर अनुभव.
"नुसता सूर्यास्त पाहण्यात मजा नाही. सूर्यास्ताचे फोटो काढण्यात तर अजिबात मजा नाही. सूर्यास्तानंतर जो गूढ राखाडी प्रकाश पसरतो तो बघायला हवा. त्याच्या बदलत्या शेड्स बघायला हव्यात. साला त्या क्षणी तरी एकटेपणा रिकामेपणा हवाहवासा वाटायला लावणारे रंग सगळे.."
राखाडी तर आहेच हो. पण क्वचित काय होतं, की हल्केसे ढग, अगदि पुसटसे असे काही जमतात आकाशात की सूर्यास्त/सायंकाळ अगदि स्म्सरणीय होउन जाते.
सूर्यास्त झाल्यानंतर सगळीकडेच एक हल्किशी लाली पसरते, कधी कधी नारिंगी,पिवळट वातावरण पसरतं, अगदि सूर्याच्या आल्हाददायक लालीत तरंगल्याअचा भास व्हावा इतपत.
पण अर्थात, ह्याचा अनुभव घेण्यासाठी संध्याकाळी फ्री हवं; लोकलच्या गर्दीत किंवा हापिसाच्या खुर्चीत संध्याकाळी मान गुंतलेली असेल तर हे जाणवणार कधी?
असो. मला स्वतःला खूप भटकण्यापेक्षा अल्लाद अल्लाद फिरायलाच अधिक आवडतं.(गड किल्ले चढणं वगैरे कामं आव्हानात्मक, रोमांचक आहेतच, पण कष्टाचीही आहेत.) आरामात स्वच्छ समुद्रकिनारी फिरणं हा अनुभव खासच.

गविराजांच्या चष्म्यातून कोकण बघण्याचा खुमार काही आगळाच.

महाराष्ट्राच्या/कोकणाच्या ढोबळमानाने पश्चिमेस समुद्र आहे. बहुतांश ठिकाणी त्यामुळे समुद्रावर सूर्य कधी दिसतो? तर सूर्यास्ताच्या वेळेस. पण काही काही ठिकाणी वेगळीच गंमत घडते म्हणे कोकणात.
पावस च्या पुढे गेल्यावर वाट जितेह संपते, मुचकुंदी नदी जिथे समुद्रास मिळते तिथे पूर्णगड आहे. तिथं काय होतं की जमिनीचा तो भाग चिंचोळा होत समुद्रात घुसलाय.(जसं खाडी म्हणजे जमिनीच्या भागात चिंचोळा होत घुसलेला समुद्र, तसच समुद्राच्या भागात जमिनीचा भाग घुसला तर काय होइल? तीन बाजूंनी समुद्र, आणि त्या टोकावर यायला एक छोटासा रस्ता.बस्स.) तर तीन बाजूंनी समुद्र असलेल्या भागात जर तुम्ही पोचलात, तर सूर्योदय हा तुम्ही कोकणात राहूनही पूर्वेकडपाहहोत असलेला तुम्हाला दिसणार!
पूर्णगडाबद्दलची माझी माहिती ऐकिव आहे.
अशीच इतरही ठिकाणे पब्लिकला माहिती असतील तर त्यांनी जरा प्रकाश टाकावा.

मस्त लिहीलय

क्या बात है ! मस्तच :)

अमोल केळकर

फोटोत हात जोडले गेले आहेत _/\_.
अप्रतिम एवढेच म्हणेन.

>>>>>>समोरच समुद्र पसरलेला आहे, आपण संध्याकाळी व्हरांड्यात बियर किंवा तत्सम काही घुटकत आणि सोबत एखाद्या सुरमईच्या तुकडीला सद्गती देतो आहोत..<<<

ह्या वाक्यालाच आनंदतिशाने बेशुद्ध पडलो आहे.

वाचनखुण साठविलेली आहे. भारतात यायला जमले की अगदी अस्स्स्साच भटकणार आहे.

नुसता सूर्यास्त पाहण्यात मजा नाही. सूर्यास्ताचे फोटो काढण्यात तर अजिबात मजा नाही. सूर्यास्तानंतर जो गूढ राखाडी प्रकाश पसरतो तो बघायला हवा. त्याच्या बदलत्या शेड्स बघायला हव्यात. साला त्या क्षणी तरी एकटेपणा रिकामेपणा हवाहवासा वाटायला लावणारे रंग सगळे..

खासच. मला मात्र मात्र समुद्राकाठी सूर्यास्तानंतरच्या संध्याप्रकाशात का कोण जाणे पण भयंकर उदास वाटतं. पण रात्र झाली की चांदण्यात लाटांना एक रूपेरी किनार लाभते. मग तासन् तास समुद्राची गूढ गूढ गाज ऐकत किनारा अनुभवायची मौज औरच.

स्साला, गविच्या या असल्या लिखाणामुळे आमच्या सारख्यांनी कोकण या विषयावर लिहूच नये या मतावर येऊन पोहोचलो. यार गवि, काय लिहिलंय, काय लिहिलंय...!
किती किती वाक्यांचा कोट देणार?
गवि म्हणजे दिवाळीतल्या फटाक्यांच्या हजारोंच्या कोटांसारखा दणदणीत लिहितो ब्वॉ!
अप्रतिम फोटो आणि त्यावरच्या पंचलाईन्सही.....
पुढची सडाफटिंग टूर आपण कोकणातच टाकूयात, ठीक?

वेंगुर्लेकर असूनही हे गजाली हाटिल माहीत नव्हतं. आता पुढच्या फेरीत हे तीर्थक्षेत्र शोधायला हवं. बाकी तिथल्या सागर बंगल्याइतकी मोक्याची जागा नाही. एका बाजूला पलीकडे अर्धचंद्राकृती वेळ, खाली काळ्या दगडांवर लाटा आपटून येणारी गाज आणि समोर पश्चिमेकडे समुद्राचा विस्तार.

बाकी लेखाबद्दल काय लिहावे! वाचनखुणेची सोय पुन्हा उपलब्ध करून द्या हो, मालक. हा लेख खुणेच्या पानासारखा पुन्हा पुन्हा वाचायला लागणार.

व्वा व्वा व्वा क्या बात है गवि लई भारी बघा एकदम झक्कासच आवडेश :)

सर्वांग सुंदर लेख.
श्री गनेणलेख माला सुरेख चालली आहे. एकन एक पुष्प जपुण ठेवण्या सारखं झालय.

समुद्राकाठीच वाढलो आणि समुद्रातच पोहायला शिकलो. लहानपणी समुद्र दोस्तासारखा वाटायचा. अजूनही वाटतो. पण मी मोठा झाल्याने तसं बालिश विधान करत नाही इतकंच.

एकदम मनकवडा आहेस यार तु.

कोकणात अजून नाही गेलो, कधी भटकायला! तुमचं हे वर्णन आणि फोटो! आता मात्र जायलाच हवं.

लेख आणि पूर्ण वर्णन एकदम खासच!!!
चिपळूणची असूनसुद्धा मला रत्नागिरीमध्ये रत्नसागर इतकं छान रिसॉर्ट असल्याचं माहीत नव्हतं.
खूप मस्त माहिती आणि फोटो. पहिला फोटो राई-भातगांव पूलाचा आहे ना?

लेखन नेहमीप्रमाणेच मनाला भिडणारं.
आता मी त्या लाकडी कॉटेजच्या प्रेमात पडलेय.. :(

मला भारताचा पूर्व किनारापण आवडलाय. त्या समुद्राचा हिरवा रंग नुसता डोळ्यांनी घटाघटा पित रहावासा वाटतो. त्या हिरव्या शेड्स मी कधीच विसरु शकणार नाही.
पण इथल्यासारखी तिथे कुठेही समुद्रात फार आत जायची सोय नाही. किनारा पटकन खोल होतो. शिवाय लाटापण खूप उन्च , मोठ्या येतात. पाण्याबाहेर उभे राहिले तरी पट्कन एखादी लाट येउन 'आउट' करुन जाते. :)

लेख, वर्णन आणि फोटो सगळेच छान.. नुकतेच जुलै महिन्यात राई-भातगाव पुलावर जाउन धमाल केली आणि फोटोग्राफी केली त्याची आठवण झाली..

कितीही मोठं असलं तरी एका दिवसात किती प्रकारचे समुद्रजीव त्या पोटात सामावणार, ....साला फिशकरी राईसमधेच माझा एक दिवस जातो.

^^^^

=)))))

http://images.orkut.com/orkut/photos/PQAAAKWI6iLXfVeVUJbNMf1XOWTFWZnAipm...

. सागर बंगला

याचं नाव सूड घेणे ! ;-)

सुरुवातीचं निवेदन म्हणजे गविंच्या बैठकीत बसून समोरासमोर हे ऐकतोय एवढं दिलखुलास झालंय.

वाचताना जीव कासावीस झाला. कित्येक वर्षात समुद्रात दंगामस्ती केली नाही की समुद्राचा आवाज ऐकत झोपले नाही याची आठवण झाली आणि रडू आलं. मरायच्या आधी एकदा कधीतरी बदामीला जाऊन रहाणार आहे आणि एकदा मनसोक्त समुद्रकिनारी रहाणार आहे. :(

पण काही म्हणा, रिसॉर्टमधे रहाणं मला तितकंसं आवडायच नाही. त्यापेक्षा थेट समुद्रकिनार्‍यावर पथारी पसरली तर? लहान असताना शांत रात्री आमच्या घरात समुद्राची गाज ऐकू यायची ती एकदम कानात जागी झाली. रत्नागिरीच्या भाट्याच्या मुद्दाम तयार केलेया सुरूबनापेक्षा मच्छीमार जेटीसाठी बळी दिलेला पांढरा समुद्र आठवून अजून काळजात कळ उठते. इतक्या सुंदर किनार्‍याची का अशी वाट लावली या लोकांनी? :(

गप्पा केल्यासारखं लेखन आहे हे कळलं आणि मी आधी प्रतिमांकडं वळलो. त्यानंतर गप्पा ऐकण्याची गरज राहिली नाही. खाणं, हे असं वास्तव्य हा काही गप्पांचा विषय नाहीच! ;-)

फोटो क्रमांक २ ,ब्रेकफास्टची जागा ,कॉटेजचे फोटो कातील,

आनंद, निवांतपणा सगळा आपल्या आत असतो.. गजाली, अभिषेक किंवा रत्नसागरमधे नव्हे.. पण आपल्या आत तो आनंद घेऊन अशा ठिकाणी गेलं की तो नशा चढावी तसा चढतो.
ते तीनचार दिवस काहीही न करता, अगदी तोंडात माशी शिरण्याचीसुद्धा पर्वा न करता आ वासून समुद्राकडे बघत लोळत पडायचं असेल तर.. वेळेची जाणीव नष्ट व्हायची असेल तर..... अशा सुशेगादपणात, काही म्हणजे काहीही न करण्यात सर्वोच्च आनंद आहे.
अगदी खरे आहे ..

फोटो क्र. ३, गवि, व्हिस्टा रॉक्स....... नो च्यालेंज फुकाच्या गप्पा नको तिथं, कोकणातले रस्ते, रस्ते कसल्या त्या पुर्वी १४ च्या पोरीला पावडर थोपुन १८ ची दाखवत तसं लाल मातीत थोडासा मिसळायचा प्रयत्न करणारा तो काळा डांबराचा तुकडा, आणि त्या तेवढ्या तुकड्यावर कोकणी शिव्या देत बिनधास्त फिरायला व्हिस्टा इस ,मस्ट.

माझा आणि कोकणातल्या रस्त्यांचा संबंध - पुणे - ताम्हिणी - माणगांव- म्हासळा मार्गे दिवेआगार - तिथुन समुद्राच्या बाजुने अलिबाग
पुणे - वरंधा मार्गे गुहागर - तिथुन हेदवी मार्गे गणपती पुणे त्या राईच्या पुलावरुन - पुळ्याहुन पुन्हा समुद्राच्या बाजुनं रत्नागिरी - आणि नंतर पणजी ते मालवण ते कोल्हापुर.

बाकी समुद्रकिनारा पाहात संध्याकाळी काढायला मालवण मधलं मयेकरांचं घर जाम भारी अगदी समुद्रात असल्यासारखंच. मोजुन १० फुटावर समुद्र, त्यानंतर शिदेबंधु लाटघर मध्ये दापोलीत.

आता जास्त लिहू नये हे बरं उगा जास्त शिव्या खाव्या लागतील...

फारच छान लिहिलंय.प्रत्येक ठिकाणी जाणार.

गवि रॉक्स !

बॉबी काय प्रकार अजूनही कळल नाही

येथे गवींच्या कॅमेरानयनातून आणि प्रवाही लेखणीतून अनुभवले, ते स्वतःच्या डोळ्यांनी आणि जिभेने अनुभवावेसे वाटत आहे.

(या नळ्यांना "बॉबी म्हणतात हे माहीत नव्हते. माझ्या लहानपणी "गोल्डफिंगर" का असे काहीसे म्हटल्याचे आठवते. "कोणी किती जुन्या तेलात तळले, कोणास ठाऊक" म्हणून आईबाबा या गोल कुरडया कधी खाऊ देत नसत...)

हितगुज कम प्रवासवर्णन आवडले.
ठिकाणांची नोंद करून घेतली आहे...
जायला कधी जमेल ते देव जाणे!!

फोटो आणि लेख जबरदस्त...!

हे बॉबी किंवा तथाकथित पोंगा पंडीत चांगल्या ठिकाणीही बनत असतीलच पण मी त्यांना कुर्ल्याच्या रेल्वेलगतच्या झोपडपट्टीतील एका झोपडीत जमिनीवरच भिंतीलागून ढीग रचून ठेवलेला, रेल्वेने जाता येता, अनेक वर्ष पाहिलेला आहे. समोर २-४ मुलं ते पिशवीत भरायचे काम करीत असायची. त्यामुळे ते खायला कधी मन झाले नाही.

आहाहा...मस्त ! समुद्राचं आकर्षण असचं वेड लावणार आहे खरं ! :)

सुरेख सचित्र सफर वर्णन.

मस्त!!!!!!!!!

कोकणात एकदाच गेलोय. दापोलीला. पहिले दोन फोटो तिथलेच आहेत का? कड्यावरच्या गणपतीला जातानाचे बहुधा. कोकण ही विसरता न येण्यासरखी गोष्ट आहे हे छातीठोकपणे सांगू शकतो! :)

गवि, तुमच्या कडे इंडिका आहे का हो ? डॆशबोर्ड वरुन वाटतंय

वाचुन मान नुसती हलते आहे. उजवीकडुन डावीकडे अन डावीकडुन उजवीकडे, इथे समुद्र मिळेल पण आपल खाण?
जळवल्याबद्दल आभारी आहोत.

वेंगुर्ल्याच्या खाडीसमोरचं हाटेल का हे? तिथला सगळा माहौलच भारी आहे...

फोटो आणि लेख जबरदस्त...

लवकरच कोंकण ट्रीप ठरवण्यात येईल... :)

लेख १ नंबर झाला आहे सगळी फिरलेली ठीखाणे डोळ्या समोरून तरळून गेलीत.

१ लंबर हो गवि

गविंचेच शब्द आहेत असं वाक्या-वाक्यात जाणवत होतं, लेखकाचे नाव दिसत नव्हते (काय प्रॉब्लेम आहे कळत नाही) पण प्रतिक्रियांमधून कळले, गविंचाच लेख आहे... गवि... -^-

मस्त मस्त आणी मस्त!
एकदम समुद्रकिनारी जाऊन आल्यासारखे वाटले.. सुरेख अनुभव!