जे न देखे रवी...

खास १ एप्रिल साठी चॅट जीपीटीच्या सहाय्याने तयार केलेले काव्य

(Verse 1)
अपराधों के खिलाफ, लड़ती है हमारी ED,
आर्थिक अपराधों का, करती है नियंत्रण।

कानून की रक्षा, है उसका कर्तव्य,
जनता की सुरक्षा, है उसका धर्म।

(Chorus)
ED, ED, है हमारी ED,
अपराध के खिलाफ, है हमारी जंग।

एक सांगू? उत्तरात नं, अलगद एक प्रश्न ठेवून द्यावा..
बासुंदीच्या वाटीवर कसं हलकं केसर पेरतो ना तसा.
मग संवादाला लाघवी स्वाद येतो, मोहक रंग चढतो,
दिवसभर चेह-यावर कळत नकळतसं एक हसू खेळत रहातं!
म्हणून तर! एक तरी प्रश्न उत्तरात असूच द्यावा ...
कारण हम्म् शी हम्म् असं किती वेळ चालणार?
स्माईली ला स्मायली असं किती वेळ खेळणार?

पांढरा स्वच्छ टॉवेल गुंडाळून शॉवर मधून बाहेर येत तू मला कॉफी विचारतोस.
तुझ्या आजुबाजुला शॅम्पूचा वास घमघमत असतो,
माझ्या तनामनावर तृप्तीची गोड साय धरलेली असते.
ती मोडून कॉफी पिणं जीवावर येतं.
शिवाय तशीही कॉफी काही माझी फार आवडती असंही नसतं.
पण तरीही, मी मान हलवत होss म्हणते.
कारण तुला ती करताना पहाणं कॉफीहूनही फ्रेश असतं.

दोन प्राध्यापक
बांधकाम व्यावसायिकाच्या
कार्यालयात.

पहिल्या प्राध्यापकाने
दुसर्‍या प्राध्यापकास
कानात कुजबुजत विचारले

नव्या ईमारतीच्या अवारातील
जुने वड, पिंपळ, पारीजात, .......
समृद्धतेचे प्रतिक की अडगळ?
दुसरा प्राध्यापक उत्तरला
अर्थात अडगळ!

प्राची ताईच्या कवीता नेहमीच काहीतरी नवीन देऊन जातात. प्रतिपदेची चंद्रकोर बघून काही ओळी सुचल्या होत्या पण पुर्ण नव्हत्या झाल्या त्या आज पुर्ण झाल्यासारख्या वाटतात.
जुनेरलं नातं...

आभाळीची चंद्रकोर
शोभते तुझ्या भाळी
तुझ्या पैंजण नादाने
आनंदाची मांदियाळी

चंद्रकोरीचा गारवा
सुखावतो डोळा
विचार चांदण्याचा
मनी घुमतो पारवा

गालावरी हसू, मुखावरी दाढी ।
राजकारणे गुढी, बांधू पाहे ।।

दाढीचे वजन, दाढीचेच भजन ।
करू आम्ही नमन, दाढीचेच ।।

दाढीचाच फोटो, दाढीचीच मूर्ती ।
सांगावी अपकीर्ती, नेहरूंची ।।

पाजू आमुचे रक्त, आम्ही अंधभक्त ।
करू मशागत, दाढीचीच ।।

कपिला गाय, करोनिया माय ।
गळ्यातच पाय, आमच्याच ।।

अता आर्त हळवी हवा सांज असते
स्मृती पाखरांचा थवा सांज असते

जरी रात्र असते तुझी दाट छाया
छटांचा तुझ्या कारवा सांज असते

दिशा क्षितिज संदिग्ध करती पुन्हा अन्
पुन्हा जीवनी नाखवा सांज असते

जुने तेच ते रंग लेवून परके
समारंभ अवघा नवा सांज असते

न तू आज येथे न मी आज तेथे
अता रोज ही मारवा सांज असते

- कुमार जावडेकर

रिकाम-टेकडी मोठी तिच्या माथ्यावर
माझा वायफळमळा-त्याच्या बांधावर
मृगजळ साठवितो रोज थोडे थोडे
पिऊनी ते दौडतात कल्पनांचे घोडे
एकशृंगी घोडे त्यांचे पसरूनी पंख
उडतात - टाळण्यास समीक्षकी डंख

कल्पिताचे वास्तवाशी जुळवी जो नाते
ज्योत त्याची विझण्याच्या आधी मोठी होते

भासे भरजरी | चिंधी जिंदगीची
जेव्हा कवितेची । हाक येते ।।

हाक नि:शब्द ही। पंचप्राणांवर
घालते फुंकर । हलकीशी ।।

हलकेच काही । आक्रीत घडते
बेडी निखळते । त्रिमितीची।।

तिठा त्रिमितीचा । चिंधी ओलांडते
अकस्मात होते । भरजरी ।।