जे न देखे रवी...

रोबोट्सनी जग जिंकले होते
माणूस इतिहास जमा झाला होता.
पण रोबोट्सना
पोट नव्हते, त्वचा
झाकण्याची गरज नव्हती
आकांक्षा नव्हत्या
त्यांचे अर्थशास्त्र ठप्प झाले
आता पुढे काय असा प्रश्न पडला
जेव्हा त्यांना मिसळपावच्या
अर्काईव्हमध्ये माहितगारची
एक जुनी कविता आढळली
मग त्यांनी पोट असणारे
त्वचा झाकाविशी वाटणारे

त्या दिवशी प्रो.देसाईंचा वाढदिवस होता.मला संध्याकाळी तळ्यावर जेव्हां भेटले तेव्हां म्हणाले “सामंत,दगडाला शेंदूर फासून लोक त्याला देव मानतात.देव मानायला श्रध्दा असावी लागते.ती कमी झाली की मग देवाचे देवपण कमी होतं नाही काय?वयोमान वाढल्यावर परावलंबन वाढतं.छोटे छोटे प्रसंग पण मनाला लागतात.मग अशा वाढदिवसा सारख्या दिवशी पण असं वाटतं,कसले वाढदिवस? आता फक्त राहीले काढ दिवस.

कां कुणास ठाऊक आज प्रो.देसाई मला म्हणाले ” सामंत,आज तुम्ही जरा उदास,उदास दिसता.कारण समजेल का?

प्रेरणा: ते दिवस निघून गेले

टेबलावर प्याले आपटून
आणखी-आणखी भरण्याचा हट्ट करून
धुंद धुंद होत रिचविण्याचे
ते दिवस निघून गेले.

मित्रांमध्ये पिऊन-पाजवून
विकांताला पार्ट्या करून
तरीही बुधवारी नाइन्टी मारण्याचे
ते दिवस निघून गेले.

लिव बामणां लिव
तुकां होयां तां लिव
पण लिवत र्‍हंव

काय लिवचा,कसा लिवचा
कधी लिवचा,खंय लिवचा
ह्या तुझां तूच ठरंव
पण लिवत र्‍हंव

कधी आठवणी लिव
कधी अनुभव लिव
कधी अनुवाद लिव
कधी भाषांतर लिव
कधी रुपांतर लिव
कधी अवांतर लिव
पण लिवत र्‍हंव

प्रीतीची परंपरा आचरणात आणू कशी
चारी बाजू वणवा असतां अंगवसत्र
न जळूं देता सांभाळू तरी कसं

प्रीतीच्या मार्गी भिंत आणणार्यानो
कुणी सांगेल कां ही भिंत दूर करूं कशी

नैराशेत जखडलेली गीतें असती अनेक
मनाचे गीत-वाद्द तुटतां गीत गाऊं कसे

नैराशेचा बोझ असेना, पेलता येतो
जीवनच बोझ असता,पेलवूं कसा

मी नाही कुणाचा बाप
मी नाही कुणाचा आजा
रंग बदलतो मी वारंवार
कुंपणावरचा सरडा जसा

मी न कुणाचे खातो, ल्यातो
तो श्रीराम आम्हांला देतो
लळा जिव्हाळा नाती गोती
मी वेशीवर टांगून रहातो

नाही कुणाची पर्वा, आशा
नाही पुसले म्हणून निराशा
स्वानंदाचे टाळ घेऊन हाती
जगतो मी माझीच मिराशी

कॉफी___2

चैत्राची पालवी,
मरगळ घालवी ।।

कोकीळ कूजन,
श्रीराम पूजन ।।

तारीख रचली,
अयोध्या सजली ।।

मंदिर नवे,
चैतन्य सवे ।।

मंदिर मालकी,
रामाची पालखी ।।

गुढ्या तोरणे,
नयन पारणे ।।

आला मधूमास,
संपला वनवास ।।