सरप्राईज

"चल ऊठ चार वाजले. ऊठतोयेस ना?" आईच्या आवाजाने झोपेला झटकुन ऊठुन बसलो घड्यळ्यात पाहिले तर चार वाजुन गेले होते. ज्यासाठी दादर स्टेशनला जायचे आहे तोच विचार मनात. आई मला उठवुन परत झोपली मीच सांगितले तसे. 6.30 ची गाडी आहे लवकर पोहचायला हवे हे मनातच बोलुन फटाफट आंघोळ वगैरे आटपुन तयार झालो.. घड्याळ्यात पावणेपाच. चहा बनवला दुध टाकायला गेलो तर दुध नासलेले. चहा तसाच बेसीन मध्ये ओतुन चहाची तहान पाण्यावर भागवुन बाहेर पडलो.

बिल्डींगमधुन बाहेर पडलो तेव्हा दुध पोहचवणाऱ्या पोरांची धावपळ चालु होती. शेजारच्या बिल्डींगखाली पारिजातकाचे झाड आहे काही सेंकद तिथे घुटमळलो. प्राजक्तांचा सुंगध छातीत भरभरुन घेतला. स्टेशनरोडला लागलो. मनात परत तोच विचार चालु. वेळेवर पोहचायला हवे. स्टेशन अगदी जवळ म्हणुन एक बरं.घड्याळ्यात पाच वाजलेले. पास कालच संपल्यामुळे टिकीट काढणे गरजेचे. एवढ्या सकाळी कुठे टी.सी. टिकीटसाठी पकडणार हा विचार एकदा मनात डोकावुन गेला पण उगाच रिस्क कशाला आणि आधीच उशीर झालाय त्यात पुन्हा त्रास नको म्हणून टिकीटघरात गेलो. पाच सहा माणसे रांगेत उभी होती. काही भिकारी मुले टिकीटघरात झोपलेली बरोबर पंख्याच्या खाली. रांगेतली माणसे गावाला वगैरे जाणारी असावीत भरपुर सामान होते त्यांच्याजवळ. रांगेतल्याच एका बाईच्या खांद्यावर लहान बाळ होते झोपेतच ते आपले नाक चोळी. माझ्या पुढची रांग संपल्यावर टिकीटकांउटर वर मी "दादर सिंगल" टिकीट घेतली. टिकीट हातात मिळाल्यावर पळायला लागलो तर "अरे भाई छुट्टा.." असा मागुन टिकीट देणाऱ्याचा आवाज. सुट्टे पैसे घेण्याचे विसरलो म्हणुन परत पाठी. पैसे घेऊन प्लॅटफॉर्म च्या जिन्याकडे धाव घेतली. धावत जिना चढुन उतरुन प्लॅटफॉर्मवर आलो. ईंडीकेटर बंद. प्लॅटफॉर्मवर मोजकीच माणसे. एका बाकड्यावर बसलो. मागच्याबाजुला एक माणुस झोपलेला शांत. घड्याळात पाच दहा. गाडी येण्याऱ्या दिशेने डोळे लावले. चहाची आठवण आली म्हणुन स्टॉलकडे जायला निघालो तर स्टॉल बंद.परत बाकड्यावर बैठक मारली.

पाच पंधरा. वीस.. पंचवीस.. गाडी आली. एकदम घुसलो रिकामी होती. मधल्या जागेवर कोणीही उभे नव्हते म्हणजे तशी रिकामीच. दरवाज्यावर एक फुलवाली गजरे बनवत होती. चुकुन लेडीज डब्बा तर नाही. इकडे तिकडे बघीतले खात्री झाली तेव्हा हायसं वाटलं. दरवाज्यावर उभा राहिलो. काळोख तर होताच. मनात तोच विचार आधीचा. पहिले स्टेशन आले कुणी उतरले नाही. दोन तिनजण चढले. गाडी पुन्हा सुरु झाली. दरवाज्यावर कंटाळलो म्हणुन आतमध्ये सिटवर येऊन बसलो. तिसरी सीट मिळाली. बाजुच्या दोन्ही सिटवर दोन जण आडवे झालेले. माझ्या सिटवर समोर तिघेजण. दोघे झोपतच असावेत. डोळे बंद पण डुलत होते. नाग डोलतो तसा. समोरचा जागा पण लक्ष खीडकीबाहेर.माझ्या बाजुला बसलेले गृहस्थ तोंड उघडे ठेवुन झोपलेले. खिडकीजवळचा मुलगा खिडकीवर हात टेकुन बाहेर बघण्यात मग्न. पाठी एका दोघांची कुजबुज चालु होती मंद आवाजात. डब्बा कमालीचा शांत. अश्या कमीत कमीत गर्दी असलेल्या लोकलच्या प्रवासाची सवय फार नाही म्हणुन जरा निराळे वाटत होते. एकदा घड्याळ पाहिले बापरे पावणे सहा. दादर पोहचायला अजुन १० - १५ मिनीटे लागणारच. डोळे बंद केले. मागचाच विचार मनात आला. डोळे उघडले खीडकीतुन बघितले कुर्ला स्टेशन अजुन दहा मिनीटे. गाडीत माणसे वाढली. परत डोळे बंद केले. आळस आला जोरात जांभई दिली. तेवढ्यात बाजुच्या सीटवर आडवे झालेल्यापैकी एकजण कुस बदलण्याच्या नादात खाली पडला. स्वत:शीच हसतच मग सीटवर बसला. माझ्या समोरच्याने त्याच्याकडे पाहुन नंतर माझ्याकडे पाहिले आणि हलकेच हसला मीही स्मित केले. पडलेला बसला तेव्हा त्याच्या बाजुला अजुन दोघेजण जे आधी दरवाच्याच्या कोपऱ्यात उभे होते ते येऊन बसले. सायन गेले होते गाडी मांटुग्याच्या दिशेने. मी तेव्हा दरवाज्यावर येऊन उभा राहिलो. माटुंगा आले. गाडी माटुंग्याला बराच वेळ उभी सिग्नल असावा. तीन चार मिनीटानंतर सुरु झाली. घड्याळ्यात सहा वाजुन गेलेले. पटकन दादर आले.

दादरला उतरुन प्लॅटफॉर्म सहाच्या दिशेने पाहिले. प्लॅटफॉर्मवर गाडी लागलेली नव्हती. जिना चढुन प्लॅटफॉर्म नं ६ ला उतरलो.एकाला गाडीबद्दल विचारले त्याने तोही त्याच गाडीची वाट पाहतोय असे सांगितले. अनाउन्समेंट मध्येही गाडीबद्दल काही सांगत नव्हते. बहुतेक लेट असेल. नाहीतर कुठली मेल गाडी वेळेवर येते. पण १-२ तास तर लेट नाहीना होणार. सगळं मनाशीच. दादरचा तो प्लॅटफॉर्म माणसांनी फुललेला. थोडे उजाडायलाही लागलेले. घड्याळ्यात सहा पंधरा. आता गाडी यायला हवी. जरासा अस्वस्थ झालो. घड्याळ्याच्या काट्याबरोबर हृदयाचे ठोकेही साथ द्यायला लागलेले. डोळे गाडीच्या दिशेने काहीतरी चमकले गाडी आली वाटतं. हो आलीच. प्लटफॉर्मवरची माणसे पुढे सरसावाली. मीही त्यात. तेवढ्यात टुब पेटली. अरे फुल घ्यायचे विसरलो. ती उतरल्यावर तिला पहिले फुल द्यायचे मनाशीच ठरवले होते. कसा विसरलो. मगाशीच येताना ब्रिजवर फुलवाला बसलेला होता पटकन आठवले. जिन्याकडे पळालो. ब्रिजवर फुलवाला होता. "एक गुलाब दे" मी घाईत. त्याने लाल गुलाब हातात दिले. "अरे रेड नही यलो वो पिलावाला". लाल देऊन पिवळे घेतले. पैसे दिले.

परत प्लॅ्टफॉर्म सहा कडे पळ काढला झपाझप पायऱ्या उतरलो. गाडी तोपरर्यंत स्टेशनला लागलीच. ब्रेकचा करकचुन आवाज झाला. अनाउन्समेटं ’कृपया अपने तिकीट तथा पासेस निकालके...’ . माझे लक्ष गाडीकडे नंबर कूठला होता S-2. एक-एक डब्बा शोधत एस फोर . एस थ्री ..एस टु. मिळाला. तिन्ही दरवाज्यावर लक्ष. इथुन येईल का तिथुन. माणसे हळु हळु बाहेर पडत होती. सामान संभाळीत काहींचे डोळे जड काही उत्साहात. ही कुठे दिसत नाहिये. आजच येणार होती ना. तिच्या बहिणीकडुनतर सगळी माहिती काढलेली. डबा तर नाही चुकला. गाडी तर दुसरी नसेल. मनात शेकडो प्रश्नांनी गर्दी केली. हृदयाची धडधड गाडीच्या इंजीनाशी स्पर्धा करायला लागली. तेवढ्यात ती दिसली तीच का ही.. नाही नसेल. अरे हीच. केस का बारिक केले. मोठे केस किती छान होते. एक बॅग घेऊन बाजुला उभी राहिली गाडीकडे बघत. मी पुढे झालो. तिच्या पाठी गेलो "हाय..". तिने मागे वळुन बघितले. तिचे डोळे चमकले "अरे तु... वॉट अ सरप्राइज". मी तिला पुढे काही विचारणार आणि खिश्यातुन फुल काढुन देणारच तेवढ्यात "लीना.." गाडीच्या दिशेने तिला एक हाक आली. आम्ही दोघांनी तिकडे बघितले. माझ्याच वयाचा तरुण दोन्ही हातात सामान घेऊन उतरला. ही त्याच्या दिशेने गेली. त्याच्या एका हातातली एक भली मोठी बॅग हिने घेतली आणि माझ्याजवळ दोघेही आले. हाय वगैरे "कसा आहेस..कशी आहेस" झाले. "हा प्रशांत माझा क्लासमेट इथेच मुंबईला असतो." त्याची ओळख करुन दिली. ती थोडी लाजल्यासारखी हसली दोघांनी एकमेकांच्या डोळ्यात पाहिले. त्या दोघांना स्टेशनबाहेर टॅक्सीपर्यंत सोडले. "हा बोरीवलीलाच राहतो मला सोडेन नंतर जाईल पुढे म्हणुन घरुन कोणाला मला घ्यायला बोलावले नाही. तुही चल" तिने विचारले. मी "नको जा तुम्ही मी जरा घाईत आहे" म्हणालो. दोघांनी हातात हात घेतले. मी समजलो. समजुन स्वताशीच हसलो. टॅक्सीत बसल्यावर दोघांनी मला हात दाखवुन बाय केले. टॅक्सी निघाली. गुलाबाचे फुल तसेच खिश्यात होते. मी तिला सरप्राईज करायला आलो तिने मलाच केले होते.
-------------समाप्त-----------