किनखापी आभाळाने

ही कविता मला एकाद्या अ‍ॅब्स्ट्रॅक्ट चित्रासारखी वाटली. म्हणजे 'कळले' काहीच नाही, तरी काहीतरी भावले आणि आवडले.
नक्षत्र - पात्र - रात्र - पात्र - मंत्र ... असे यमक जुळून आल्याने निर्माण झालेला आकृतिबंध हाच या कवितेचा आत्मा म्हणावे काय ?
कवितेचा आशय काय आहे, हे उलगडून सांगितल्यास मजसारख्या अनभिज्ञाला मदत होईल.

आवडले

किनखापी या शब्दाचा अर्थ काय आहे?
माझा अंदाज आहे जरीकाम, बुट्टी, कलाकुसर केलेले.

चित्रगुप्त काका आणि तुमचा संवाद वाचे पर्यंत "ही अपूर्ण कविता पूर्ण करा" असा काही चॅलेंज आहे का असे वाटत होते.

पण तो संवाद वाचून मनाचा अधिकच गोंधळ उडाला. त्यानंतर कविता साधारण आठ ते दहा वेळा वाचली. पण...

३डी सिनेमात कशी एखादी वस्तु आपल्या जवळ येते पण तिला हात लावता येत नाही. तशी काहीशी भावना कविता वाचताना झाली होती आणि संवाद वाचताना तर आपण ७डी सिनेमा मधल्या रोलर कोस्टर राईड मधे बसलो आहे असेच वाटत रहाते.

तिथे पण नाही का चश्मा काढला की आपल्याला बाकीचे प्रेक्षक सिनेमा एनजॉय करताना दिसतात आणि मग आपण पुन्हा ती राईड अनुभवण्यासाठी चश्मा लावतो.

सध्या तसाच मी सारखा चश्मा काढतो आहे आणि परत परत लावतो आहे.

आता संपूर्ण दिवस ते किनखापी आभाळ डोळ्यासमोरुन हटणार नाही.

चित्रगुप्त काकांच्या पोतडीत जर अशा प्रकारचे एखादे चित्र असेल तर ते त्यांनी दाखवावे. म्हणजे काही कल्पना करता येतिल.

रच्याकने :- मी ही कविता "हे भलते अवघड असते" च्या चालीवर गुणगुणतो आहे

पैजारबुवा,

किनखापी आभाळाने
लपविले निळे नक्षत्र
..वाह रचना आवडली
भरजरीपणात साधं सुध नक्षत्र लपून राहते.पुढे प्रत्येक कडव्यात पहिल्यांदा वरवर सुंदरता आहे पण दुसऱ्या ओळीत साधेपणाच अस्तर भासतेय.
किनखापी शब्द मस्त :)