आठवतेय का?

:)

:)

:)

..

अत्यंत अप्रतिम अशी कविता आहे, आशयघनता तर इतकी आहे की मी तर प्रत्येक शब्दाच्या प्रेमात पडलोय, म्हणजे कसंय की मराठी सारस्वताच्या दरबारात सादर केलेल्या ह्या काव्यरचनेने जे अभूतपूर्व असे मापदंड तयार झालेले आहेत त्या मापदंडांनी उरलेल्या सार्‍या स्वयंघोषित नवकविंना मजबूत मार देउन त्यांच्याकडून ह्याच तोडीची एखादी तरी ओळ लिहिल्याशिवाय मराठी काव्याच्या दरबारात पुनः पाउल ठेवण्याची बंदी करायला पाहिजे. धुक्याची दुलई, हुळहुळता स्पर्श, शहारलेली जाइजुई, मुके निरोप अशा ज्या अनवट कल्पनांचा स्वयंघोषित कवयित्रीने (सौ. बिरुटे सर) अलवार वापर केलेला आहे त्याला दडप्या पोह्यावर पेरलेल्या कोथिंबिरीशिवाय दुसरी उपमा सुचत नाही. दुसरी उपमा असो की तिसरा उपमा, रवा भाजताना जो खरपूस सुवास किचनभर व्यापून उरतो त्याच पध्दतीने ह्या काव्यरचनेचा काव्यगंध मिपाभर घुमत आहे.
.
(सगळ्यांच्या स्मायल्यांचे प्रतिसाद बघून बोअर झाले म्हणून एवढे खरडण्यात आलेले आहे. त्या स्मायल्याप्रमाणेच हाही प्रतिसाद हिजहायनेस रातराणी हलकेच घेतील एवढे बोलून मी भाषण संपवतो. धन्यवाद. जय सगळे,)

वर :) असं केलेले सगळे दुदुदुदु लोक आहेत.

:)

=))))
अभ्याजींचा प्रतिसाद कवितेचं रसग्रहण कसे करावे याचा वस्तुपाठच!

बस का अभ्या :-/

छान पावसाळी कविता.
अभ्याच्या प्रतिसादानं हहपुवा झाली.

आजकल तो बिस्कीटको भी पारले जी केहना पडता है

छान आहे कविता

लैच्च धुरळा उडला हिथे... =))