टोलनाक्यावर...

अस्वस्थ केलत.
त्यांच्या बाजुने असा विचार कधी केला नव्हता.

आई नुसती तडतडत रहायची.. कढल्यात जळलेल्या मोहोरीसोबत.

मोहरी करपली, तडतड थांबली..

साला भाड्या.. आई घेतलीन माझी..

दर गाडीच्या वेळी दबा धरायचो..आता शांत झालोय.

वर सरकणार्‍या काचेतून शेवटची थंड फुंकर मला चिडवून जाते.

हे खास गवि टच.. बाकी या सगळ्याचा एकत्रित परीणाम... द्येवा... __/\__!!

ह्म्म !!

जबरदस्त!

असा एक इसम परिचयाचा आहे.

थोडक्या शब्दात संपूर्ण चित्र काढलंत त्याचं. गळक्या लो वेस्ट जीन्स सावरत कुठेतरी हरवलेले भकास डोळे मिरवीत अन पायात स्लीपर्स फरपटत चालणारी अशी पोरं जिथे तिथे पाहते तेव्हा पोटात तुटतं अगदी.

लेखनशैली गविष्टाईल!

कापत गेली ओळ आणि ओळ बास !

मस्त जमलीय.

टोल नाक्यावर उभे राहणारे पोर दुसर्या वर्षी'ये देख पच्चास तोला 'म्हणुन मिरवत असतात.तुमची कथा वेगळी दिसतेय.

____/\_____ विमान तुफान सुटलय गवि.

जोरदार लिखाण

अप्रतिम

वेगळीच शैली. पर दु:ख शितलम. टोल भरून पुढे जाताना अशा जीवांचा विचार करायची वेळही आली नाही आणि बुद्धीही झाली नाही.

जातीय 'टच' देण्याचा मोह का झाला आहे, कळले नाही.

दंडवत...

जातीय 'टच' देण्याचा मोह का झाला आहे, कळले नाही.
हेच मलाही कळले नाही !
पण एकंदर लिखाण भिडले मनाला

मनाला भिड्ला !!!

अफाट लिहिले आहे गवि. तुमचे लेखन आले की लगेच वाचावेसे वाटते ते या अशा लेखनामुळे.

...उत्तम कथन.

पाचगणीमध्ये रहायला असताना अशा प्रकारची बरीच पोरं बघितलीत.
टोलनाका वाली नाही, ब्राहमण देखील नाहीत. पण अगदी अश्शीच.
कसंबसं शालेय शिक्षण (इंग्रजी माध्यमातून) पूर्ण करुन न करुन बिअर, दारुच्या नादाला लागलेली.
२०-२२ पर्यंत एकदम टकाटक, अस्खलित इंग्लिश बोलत पर्यटकांवर छाप टाकत चार दोन लफडी करुन थोडं कळू लागेस्तोवर जमिनीला पाय टेकायला लागणारी.
मग हळू हळू उतार सुरु होतो.
पूर्वी छान दिसणारे केस हळूहळू गळू लागतात. टक्कल पडतं. चेहर्‍यावर दाढीचे खुंट वाढू लागतात.
जीन्स टी शर्ट मळलेले अंगावर चढू लागतात. बिअरच्या बाटल्यांच्या जागी नि चखण्याऐवजी देशी दारुच्या दुकानासमोर पाय घुटमळू लागतात. पर्यटक आले की त्यांच्या मागं मागं फिरणं सुरु होतं नि चेहर्‍यावर आर्जवं.

असो...!

लेखन खूप आवडले. अशा प्रकारच्या कामातल्या माणसांच्या जीवनाची कल्पना करवत नाही.

गविटच....

__________/\____________

गवि जातीयतेच्या टच संदर्भात एक आठवण
माझ्या एका ओळखीच्यानी नगरपालीकेत असाच एक गणंग कामाला लावला होता. त्याला मैल्याच्या गाडीवर ड्युटी दिली. तेंव्हा त्या मुलाचा बाप तक्रार घेवून आला होता की ब्राम्हणाच्या मुलाला मैल्याच्या गाडीवर पाठवताना जरा विचार करा. तुम्ही हे मुद्दामहून करता आहात.

मग मी शाळेला लावला घोडा आणि चैन्या केल्या

बाकी गवि तुमचे हे शब्द चपखल आलेले आहेत.

.....वास्तव.

साहेबांनो पोटाच्या आगी पुढे कसलीच जात नसते,ब्राम्हण, मराठा,वैश्य,क्षुद्र असल काहीच नसत्,असते ते फक्त जळणार पोट,त्याच्या भुकेपुढे तुमच्या जातीला विचारतो कोन ? कोठ्यावरच्या बाईला नक्की कुठली जात असते, बाकी जावु द्या सिमेवर लढणार्‍या सैनिकाची जात माहिती असते का ? भुकेल्या पोटी कोन जातीचा विचार करतो, नवव्या महिण्याची गर्भार विठाबाई मांग पोटासाठीच तर फडावर नाचली होती ना ? जाती दोनच - एक असते रिकाम्या अथवा अर्ध पोटाची आणी दुसरी असते तुडुंब भरलेल्या ढेरपोट्यांची...

__/\__

जातीचा उल्लेख खट्कला नाही. उलट बामनाची पोरं काय नापास झालीतरी भटजीगीरी करून बक्कळ पैसा कमवतात, हे म्हणणार्‍याची कीव येते.

प्रकटन आवडले.

अशा प्रकारची, समाज ज्यांना फुकट गेलेली म्हणतो अशी खूप माणसं आसपास दिसतात. बर्‍याचदा योग्य वेळी योग्य दिशा न सापडल्याने (किंवा तत्कालीन मोहात अडकून ती दिशा न घेतल्याने) अशी परिस्थिती ओढवते. [वर पैसाताईंनी म्हटल्यानुसार संधीची उपलब्धता जशी नसते तशी कधीकधी मोहातून बाहेर काढणारेही नसतात].

__/\__

भयाण परिस्थिती रेखाटली आहे आपण.अभिनंदन!

नायकाची एकच गोष्ट खटकली: "दोन वर्षं गेली तिसरंही जाईल" हे म्हणण्याची वॄत्ती.
"उभं राहूराहू पायाच्या नळ्या दुखतात.पण मी टोलनाक्यावर उभाच असतो" ह्या परिस्थितीतुन बाहेर न पडण्याची वॄत्ती. हिच वॄत्ती नोकरी करणार्‍यांच्या नशिबी,नोकरदार वर्गाने ओढवून आणलेली असते.

जिजाऊंनी शिवबाला स्वप्न पहायला, संघर्ष करायला शिकवले तर शहाजीराजांनी असमाधानी रहायला.

आपण पालक म्हणुन कमी पडलो कि असे दिवस पाल्याच्या वाट्याला येवू शकतात. पाहिजे त्या कॉलेजला,हव्या त्या विषयाला दाखला न मिळाल्यामूळे किंवा हवे तितके गुण न मिळाल्यामुळे, हवा तो साथीदार न मिळाल्यामुळे नाराजी येते. मग ती आयुष्यभर टिकुन रहाते. मग कोणत्याही कामात, शिक्षणात लक्ष लागत नाही. मन नेहमी भुतकाळात रहाते/रमते आणि येवु घातलेल्या अगणित संधी हातातुन निघुन जातात. मग आहे त्यात समाधान मानावे लागते.

माझ्या मते दोनच जाति आहेत या जगात:
१)उघड्या डोळ्यांनी स्वप्न पाहुन ते सत्यात आणण्यासाठी संघर्ष करणारे.
२)आपले सामर्थ्य न ओळखता, आहे त्या परिस्थितीला शरण जाणारे.

कविता जमली आहे खासच!

माझ्या मते कवींनी एकदा अशी काही भडभडून कविता सणकीत लिहून झाली की अजिबात त्याच्यावर प्रेस कॉन्फ्रन्स घेऊन समजावणे, समर्थन, विरोधी मत खंडन वगैरे करत बसू नये. नो रिप्लाइ लागू करावा आणि गप्प बसावे. कलाकृती आहे तशी उभी केली की काम संपले. काहीजण चौथऱ्यावर ठेवताहेत तर काहीजण क्रेन लावून उचकटताहेत असे होतंय हीच पावती आहे.
आवडली प्रतिक्रियासह.

ही कविता आहे? च्यायला मी ललित म्हणून वाचल
येडाच आहे मी पण.... ;)

त्या मुलाच्या मनांतली कळ तुम्ही नीट पोचवलीत आमच्यापर्यंत! गवि, तुमची मिकाने लिहिलेली वाक्यं खास आवडली. एक कडक सॅल्युट!!

लेखन आवडलं. अगदी मोजक्या शब्दांत एक व्यक्तिचित्र उभं राहतं. अशी माणसं दिसतात आसपास. त्यांच्या काय कथा असतील असा प्रश्न उपस्थित होतो. या कथेतून त्या प्रश्नाचं एक उत्तर मांडलेलं आहे. अर्थातच प्रत्येक कथा वेगळी असते, त्यामुळे उत्तर हे शेवटचं नसतं. पण अशी उत्तरं शोधण्यातूनच डोळ्यासमोर काही चित्रं निर्माण होतात, त्यातलं एक हृदयस्पर्शी चित्र मांडलेलं आहे. कॅलिडोस्कोपचा एक विशिष्ट कोन दाखवणारं. त्या काचतुकड्यांतून हे एकच चित्र निर्माण होणार नाही, इतरही अनेक असतील. गविंवी आपला कॅलिडोस्कोप वेगवेगळ्या कोनांतून, वेगवेगळ्या दिशांना फिरवून अशीच चित्रं मांडत राहावं

बाकी 'जातीय टच' विषयी इतकी चर्चा का झाली ते कळलं नाही. अशा प्रकारचे सगळे टच टाळले तर रेलवेच्या वेळापत्रकापलिकडे काहीच शिल्लक राहणार नाही. व्यास जर या जातीय टचबद्दल सेन्सिटिव्ह असते तर कर्णाची वेदना त्यांना कशी उभी करता आली असती?