वांझोटा...

मस्त हो ____/\____

वेदना मस्त मांडलीय.

उलट मला तर वाटतं अख्खा मानववंशच वांझोटा झाला पाहिजे.
काय ती लग्न करतात, काय ती पोरं काढतात..
आणि वरुन या सगळ्यांना काही म्हणजे काहीही माहीती नाही हे सगळं कशासाठी करायचं आहे ते..
एकच उत्तर, सगळे तेच करतात आणि हे असंच होत आलंय..
अरे होत आलं असेल, किमान एकानं तरी विचारलंय का कधी लग्न करुन अनोळखी बाईसोबत का रहायचं, त्यांचं काय होणार हे माहित नसूनही पोरं का पैदा करायची?
काहीही माहिती नसून अंधारात उड्या घ्यायच्या आणि मग हाच संसार आहे, देव फार वाइट आहे असं बोलत रहायचं.

नादखुळा....मस्त जमलीये...सविस्तर प्रतिसाद देण्यात येईल !

नाकाखाली मिशा आहेत तर डोळ्यातुन पाणी नाही आलं पाहिजे

जाम आवडण्यात आले आहे !
- मालोजी

लेख नाद खुळा आहे!! उत्तम वाचा फोडलीत. आणि आपण लेखाशी पूर्ण सहमत आहोत. सविस्तर प्रतिक्रिया देऊच.

काय लिहीलं आहेत हो तुम्ही? खतरनाक, जबरदस्त, मनाला भिडणारं,नाण्याची दुसरी/दुखरी आणि दुर्लक्षीत बाजू दाखविणारं. अजुन काय प्रतिसाद द्यावा कळत नाही.
आपणास सादर प्रणाम.

अमृत

हर्षद राव ग्रेट...............................................

फक्त अप्रतिम....

लेख छान जमुन आलाय.

निशब्द....अजून काय बोलावं...

अशा बर्‍याच गोष्टी असतात हो.... नाकाखालच्या असल्या नसल्या मिशा! दुसरं काय???

खास...

क ड क!
सलाम तुमच्या लेखनाला.

मस्तच....
दन्डवत.... सलाम...

अशी उदाहरणे माहित आहेत. 'अपत्याविना स्त्री अधुरी' वगैरे वाक्प्रचार गुळगुळीत झालेत. पुरुषाच्या बाजूला वाचा फोडलीत. भावना पोचल्या. अर्थात दत्तकाबद्दल वेगळा दृष्टिकोन हवा असे वाटले.
निवेदकाने पुस्तक आणि नेट धुंडाळले पण डॉक्टरकडे जाणे राहिले. हल्ली बरेच वैद्यकीय उपचार आणि उपाय निघालेत.

ही म्हण सार्थ ठरवली ह्या लेखातून
दोन बाजू असतात ही म्हण सार्थ ठरवली ह्या लेखातून.

"षंड आहात तुम्ही" हे वाक्य अनेक बायका पुरुषांना ते जरी बाप असले तरी त्यांनी एखादी गोष्ट बायकोच्या मनासारखी केली नाही तर त्यांना सुनावला जातो

नाकाखाली मिशा आहेत तर डोळ्यातुन पाणी नाही आलं पाहिजे,
हे वाक्य आवडलं. विषय छान मांडलात.

<मग कुस बदलली जाते पण उजवली जात नाही अजुन..>

सही रे सही. हसता हसता , आंतर्मुख करणारे "सकस" लेखन.

पण वरती यशवंत कुलकर्णी म्हणतात तसं किंवा हलचल मधला परेश रावल म्हणतो तसं, "तुम्ही कुठल्या डायनोसोरची शेवटची औलाद आहात की निपुत्रिक मेलात तर सगळं जग हळहळेल?"

दत्तक घ्यायचे नाही? त्या बाळाच्या जन्माबद्दल साशंक आहात? नका घेऊ दत्तक मग. जरी दोघं-दोघं याचा कंटाळा येतो असं वाटत असेल तर जरा आजूबाजूलाही पहा. आपखुशीनं एकलेपण स्वीकारलेले जीव एकटेच स्वतःच्या आवडीनिवडी जोपासत आहेत. अशा वेळॅस किमान तुमच्याकडे साथ द्यायला जोडीदार तर आहे असा सकारात्मक विचार का केला जात नाही?

दत्तकाचीच दुसरी बाजू म्हणूनः ठरवून दत्तक मुली घेतलेली काही उदाहरणं पाहण्यात आहेत. अगदी माझ्या कलीगने मुलगी दत्तक घ्यायचे ठरवल्यानंतर त्यासाठी काय काय द्रविडी प्राणायाम करावे लागतात हे जवळून पाहिलंय. दत्तक मुलीसाठी तिने ३ वर्षे नोकरीसुद्धा सोडली होती. आज ती तिच्या मुलीसोबत (अर्थात नवरा आधीपासून संसारात आहे म्हणून फक्त मुलीसोबत म्हटलंय) खुश आहे, आणि कुठल्याही नेहमीच्या आईसारखी भेटली की मुलीचं कौतुक सांगत असते. तेव्हा दत्तकाबद्दल इतकंही नकारात्मक व्हायला नको.

वंध्यत्वावर उपचार आहेत पण त्यांचा अतिरेकही होऊ नये. मला तपशीलांत जायचं नाही, पण या अतिउपचारांनी झालेला अपमृत्यू पाहिल्यानंतर हा विषय पाहिला की ती आठवते. न राहवून हे सगळं जीवावर बेतण्याइतकं अति होतंय हे तिला किंवा तिच्या नवर्‍याला का उमजलं नसावं असं सतत वाटत राहातं.

राहता राहिला प्रश्न दुसर्‍या बाजूचा. सगळ्यांच्याच मते आपण आंतरजालावर रिकाम्या चर्चा करणारे लोक आपल्या समाजाच्या अगदी काही टक्क्यांत येतो. त्यामुळे मी काय विचार करतो/ते आणि समाजात काय प्रत्यक्षात घडतं हे वेगळं असू शकतं. जितक्या सहजतेने मुलीला "लग्न कधी/न्यूज कधी/काय हे अजून काहीच नाही?" हे विचारलं जातं, तितक्या सहजतेने मुलाला घरात आणि घराबाहेर विचारलं जात नाही. उदाहरण द्यायचंच तर यात अगदी गावच्या गल्लीतल्या काकूंपासून मुंबईतल्या सोसायटीतल्या मोठ्या पदावर काम करणार्‍या बाई ते आंतरजालावरचे लोक सगळेच येतात*. कारण अर्थातच पुरूषप्रधान संस्कृती. रागारागात मुलगा ताटावरून उठून गेला तर आई पुढचे चार दिवस त्याला दबून राहते. तो प्रश्नाचं उत्तर न देता उठून गेला तरी चालतं, हे मुलींच्या बाबतीत सगळ्याच घरात घडेल असं नाही. त्यातही स्त्रिया भोचक असतात, हो असतातच. पुरूष बोलून दाखवत नाहीत पण मग सणासमारंभाच्या वेळी जनांत झालेला अपमान त्या बाईच्या मनात फार काळ सलत राहतो. म्हणून हा प्रश्न बाईपणाशी निगडित म्हणून जास्त चर्चिला जातो.

हा प्रकार एक बाजू-दुसरी बाजू म्हणून न पाहता आपण वेगळा दृष्टीकोन कधी घेणार आहोत? मुळात अंधत्व्,पंगुत्व असतं तसंच हे वंध्यत्व असतं. मग ते नैसर्गिक असो वा अपघाताने आलेलं. अंधत्व-पंगुत्वावर उपचार केले जातात तसेच याही आजारावर केले जावेत. पण कुणी आंधळं-पांगळं आहे म्हणून त्याचा टोमणे मारून आपण जीव नकोसा करत नाही, उलट काळजी घेतो. त्यातही समोरच्याला आपली सहानुभूती न टोचावी अशी शक्य तितकी काळजी घेतो. मग या बाबतीत असे का? किमान प्रत्येकाने आपल्यापासून सुरूवात केली तर काही वर्षांनी का होईना दोन्ही बाजू एक होतील.

*लग्न झाल्यापासून माझ्या नवर्‍याला प्रत्यक्ष जीवन ते आंतरजाल अजून कुणी माझ्या समोरतरी प्रश्न विचारला नाहीय, पण मला मात्र सगळ्यांनी -अगदी खव- मध्ये सुद्धा विचारून झालंय. मी बिचारी नाही, पण जेव्हा आम्हाला बाजू नाही का? असं म्हणता, तेव्हा हे उदाहरण देखील पहाच पहा!!

भारतात अनेक पुरुषांचा कौटुंबिक कामगिरीत नाकर्ते पणाचा कडेकोट झाला. किंवा सात्विक संतापाने हे उद्गार घरो घरी अगदी सर्रास नाही पण सुनवले जातात.
उदा "शंडा सारखे बसून काय राहिलात"
किंवा
षंड आहात तुम्ही तुमच्याकडून काहीही होणार नाही.
मतितार्थ कुठल्याही पुरुषाला हिणवण्यासाठी भारतात हा शब्द जालीम आहे व काही महिला वर्गाला ह्याची जाणीव आहे.
कितीतरी वेळा पुरुष सुद्धा पुरुषाला उद्देशून हाच शब्द बोलतो.

दुसरी बाजू अगदी रोखठोकपणे मांडली आहे.

दत्तक घेण्याबाबतचे विचार मात्र चुकीचे वाटले.

अरे जे पोर या जगात आलं ते कुणाच्या तरी नादानपणातुन आलंय की कुणाच्या तरी पापातुन की कुणाच्या भीतीतुन काय माहीत, आणि ते सोडलंय का ह्याची काय माहिती आपल्याला ? अशा सोडलेल्या पोरांचं काय होतं ते महाभारतानं कर्णाच्या रुपात दाखवुन दिलेलंच आहे, आणि त्याची अवस्था तो अभेद्य कवच कुंडलांसहित जन्मला तेंव्हाची, आम्हाला जे मिळेल, त्याला अनाथाश्रमाच्या लोकांनी पल्स पोलिओ तरी दिलंय का नाही कुणास ठाउक.

असंच एक लेकरु, ते आपण घरी आणायचं, त्याला आपलं म्हणायचं, आपलं पोर म्हणजे काय फक्त आपलं रक्त मांस नसतं, तर आपले संस्कार, आपली बुद्धी, आपल्या भावना घेउनच जन्माला येतं ते. उगा आवडलं म्हणुन पोर घरात आणायला काय ते कुत्र्याचं पिलु आहे, आणलं, दुध पाजलं, फिरायला नेलं, बस म्हणलं की बसतंय, भुंक म्हणलं की भुंकतंय.

दत्तक घेण्याबाबत कुणाची अशी मते असतील तर त्यांनी दत्तक घेण्याचा विचारही करु नये. आधीच रस्त्यावर आलेलं आयुष्य (आपल्या स्वार्थासाठी) घर देण्याच्या नावाखाली पुन्हा एकदा रस्त्यावर आणण्यात काय अर्थ आहे.

कुस बदलली जाते पण उजवली जात नाही अजुन

अचाट लिहिले आहे छत्रपती. सलाम तुम्हाला.

अप्रतिम....निशब्द......

भन्नाट.
दुसरी बाजूही सर्वांसमोर आणलीत.

लेख आवडला नाही. त्यातले विचार तुमचे आहेत की नाही माहित नाही पण ते अजिबातच आवडले नाहीत. दत्तकाबद्दल वंशशुद्धीच्या मार्गाने जाणारे विचार खूपच चुकीचे वाटले. माया करायला हक्काचं मूल असावं वगैरे वाटणं ठीक आहे. पण ते तसं नसेल तर त्यावर मात करून अथवा त्या वेदनेवर मात करून जगणं हाच खरा पुरूषार्थ, नाही का?

राहता राहिला दत्तकाचा प्रश्न. आजकाल तर माझ्या माहितीत अशी किती तरी कुटुंबं आहेत ज्यांना स्वतःचं एक मूल असूनही अजून एक मूल, शक्यतो मुलगीच, दत्तक घ्यायची इच्छा आहे. माझ्या नात्यात दत्तक घेतलेली मुलं आहेत. त्यातली बरीच मुलं तर आज स्वतः आईबाप बनले आहेत. त्यांना, त्यांच्या जोडीदारांना, सासरच्यांना हा दत्तक असण्याचा इतिहास माहित आहे. अगदी नॉर्मल आयुष्य जगत आहेत.

या धाग्याची प्रेरणा...............

तुमच्या नायकाला स्वतःच्या रक्त-मासाचा गोळा हवाय आणि तो त्यात अपयशी ठरतोय म्हणून त्याच्या मनाची घालमेल समाजतीये .पण म्हणून दत्तक मुलांविषयी जे तुम्ही लिहिलंय ते पटत नाही.
तेवढ सोडलत तर लेख उत्तम.

लोक्स आजकाल विडंबने देखील शिरियस घ्यायला लागलेले बघून अंमळ मौज वाटली.

बाकी चालु द्या...

लेख आवडला नाही...
पुरुषाला निश्चितच त्रास होतोच मुल नसण्याचा (होत नाही असं कुठे न कोण म्हणलय देव जाणे)... पण कदाचित बाई इतका नाही..
कारणं मानसिक, शाररिक, सामजिक... सगळीच आहेत.. बाई जेवढी मात्रुत्वासाठी आसुसलेली असते (तिच्या शाररिक जडण्-घडणी मुळे) तेवढा पुरुष नसतो... आणि हळदी-कुंकु, बारसं अशा ठिकाणी अर्थातच स्त्रिया हे सगळं जास्त भोगतात.. पुरुषाना नक्कीच हा त्रास नाहीये..
तुमच्या लेखातुन उगाच पुरुष कस बिचारा बिचारा आहे असा सुर लावलाय... उदा:

त्याचा हात हातात धरुन गालावर फिरवावा आणि मग बायकोनं ओरडावं, 'दाढी टोचंल त्याला रडेल ते '

जेव्हा बाळाचे बाबा घरी येतात आणि ते मस्त नाचतं "बाबा बाबा " करत तेव्हा कधी तुम्ही बायकोच्या चेहर्यावरचे कौतुकाचे , अभिमानाचे भाव पाहिले आहेत का?? आपला मुलगा आपल्या "ह्यांच्या"वर गेलाय ह्याचा त्यांना मनातुन किती आनंद असतो माहितिये का??
बर्‍याचदा बायका दोष आपल्यात नसुन नवर्‍यात आहे हे माहीती असुनही स्वतःवर खापर फोडुन घेताना दिसतात.. असं नवर्‍याना करताना फारसं पाहिलेलं नाही.. उपचार पण आधी बाईचे सुरु करतात बर्‍याच ठिकाणी...
माझ्यामते त्रास दोघांनाही होत असतो आणि त्याची जाणीव दोघांनाही असते.. दुनिया गयी भाड मे...

आणि दत्तक मुलाविषयिचे विचार तर अगदीच न पटण्यासारखे आहेत...

इथे आलेल्या प्रतिक्रिया वाचल्या. माझं मत, कथा म्हणून उत्तम जमलीय. दत्तकाबद्दल विचार चुकीचे वाटतात असं अनेकानी लिहिलंय, पण ते कथेतल्या पात्राचे विचार आहेत. लेखकाचे स्वतःचे विचार असतीलच असं नाही. एक लेखक खूप तर्‍हेच्या कथा लिहितो, तेव्हा त्या त्या पात्राच्या अंतरंगाचा ठाव घेतो, एखादं पात्र कसं असेल याचा खूप विचार करून लिहितो. त्याच्या स्वतःच्या आयुष्यात तो तसा वागत असेल असं नेहमीच सांगता येणार नाही. हा लेख नाही. कथा म्हणून या कृतीकडे सर्वानी पाहिलं तर बरं. पूजाच्या कथेचं थेट विडंबन नाही, पण त्याच कथेतल्या दुसर्‍या पात्राचे विचार म्हणून चांगलं जमलंय असंच मी म्हणेन.

वास्तववादी लिखाण आहे. हे अगदी असेच्या असे दत्तकाबद्दलचे विचार मी 'रिअल लाईफ'मध्ये ऐकले आहेत.

'रीप्रोडक्टिव्ह सिस्टम' चे विकार इतर सर्व विकारांप्रमाणेच 'निरोगी' द्रुष्टीने अजूनही पाहिले जात नाहीत.

निवेदकाचं बेअरिंग छान जमलंय. व्यथा मांडताना येणारा अगतिक भाव, वैतागलेपण चांगलं उतरलं आहे. असह्य झाल्यावर मनातलं भडाभडा ओकल्यासारखं वाटतं. त्यानेच हे पात्र जिवंत होतं. इतकं जिवंत वाटतं, की लोकांनी हे विचार बरोबर की चूक अशी चर्चा केली आहे.

पैसा आणि घासुगुर्जींशी पुर्ण सहमत आहे.

अप्रतिम लिहलंय.

'त्याच्या' मनातील भावना अगदी सही सही कागदावर उतरवल्यात. त्याचबरोबर दत्तक मुलाच्या बाबतीतले मकिचे विचारही पटतात.

संयत, काहिसं भेदक आणि बरचसं mature लिखाण.
५० ल १०० वेळा सलाम.