आकाशातल्या ठोम्ब्या बद्दल ....!

परमेश्वरावर श्रद्धा हा पर्याय नाही तर माझा "निर्णय" आहे. एकदा पर्याय नसून निर्णय आहे म्हटले म्हणजे मग कोणतीही घटना श्रद्धा डळमळीत करू शकत नाही.

आपण वर्तमानपत्रात वाचतो - अवतीभवती "हीन / नीच" कृत्ये घडतच असतात पण त्याबरोबरच मंगल, चांगल्या, शुभ घटनादेखील घडत असतात. कोर्‍या कगदावरचा काळा ठीपकाच बघायचे म्हटले तर कोणीही काहीच करू शकत नाही.

मला एक इंग्रजी गाणे आठवते -
"I beg your pardon,
I never promised you a rose garden
Along with the sunshine
There will be rain sometime"

तद्वतच ईश्वराने कधी सर्व चांगलेच घडेल अशी गॅरेंटी दिल्याचे ऐकीवात नाही मग या अपेक्षा का? नास्तिक म्हणवणारे देखील कुठेतरी या अपेक्षा करतात आणि त्या पूर्ण न झाल्याने बिथरून देवाविरुद्ध जातात.

लेख आवडला. त्यातल्या मतांशी नि विचारांशी पूर्ण सहमती व्यक्त करतो. असे करताना माझ्यापेक्षा वेगळी मते असणार्‍यांचा अनादर होणार नाही अशी आशा बाळगतो.

अगदी मनातलं बोल्लात. मीही नास्तिक आहे. श्रद्धा आहे ती निसर्गावर ... म्हणून आईवडिलांना खूश करण्यासाठी देवाला हात जोडतो तेव्हा निसर्गाला "जे चालू आहे ते चालू रहावं" एवढंच सांगतो.

(हे लिहिताना गौरी गणपती विसर्जनाला निघालेत आणि 'तेरी भाई से बात करादू आ चलती क्या?' ह्या गाण्यावर आया, काक्या, माम्या नाचताना दिसतायंत...)

शेवटी भयानक प्रसंग सांगितलाय.

भक्ती बरोबर येणारी नैतिकता मला कधी दिसत नाही त्यामुळे ही त्याचे आणि आपलं कधी जमलंच नाही.
ज्याच्याकडे नैतिकताच नसेल तो भक्ती कशी करु शकेल ? त्याला तर भक्तीच ढोंग म्हणता येईल.

अत्याचार होताना चराचर व्यापलेला तो परमेश्वर करत काय होता, शेजारी उभा राहुन?
ह्म्म... ह्या विचाराला मी चूकीचा विचार म्हणणार नाही. देव दर्शनाला जाताना किंवा तिथुन परत येताना भक्त मंडळी अपघातात ठार झाल्याची अनेक उदाहरणे वाचनात येतात... तेव्हा ही अश्या प्रकारचा विचार मनात येणे सहाजिक आहे.परंतु भोग भोगल्या शिवाय सुटका नाही हा विचार जर मनात आला तर मनाचा त्रागा होत नाही. जे काही क्लेष / पिडा होते ती त्या नश्वर शरीराला.
ज्या प्रमाणे आपण वेग वेगळी वाहने वापरुन प्रवास करतो आणि इच्छित स्थळी पोहचतो,त्याच प्रमाणे आत्मा त्याच्या कर्मा नुसार विविध देह धारण करतो...ज्याचे इच्छित स्थळ हे मोक्ष असावे लागते.
मनुष्य आजन्म या नश्वर जगाचा विचार करत राहतो, आणि जन्म मॄत्युच्या फेर्‍यातुन बाहेर पडण्याचा विचार करण्या पेक्षा भौतिक जगातील सुख मिळवण्याचाच विचार करतो... कठीण समय येताच त्याला भगवंताची आठवण येते, इतर वेळी त्याला त्याच भगवंताचा विचार करायला वेळ मिळत नाही !
तुम्ही जे पाशवी अत्याचाराचे उदाहरण दिले आहे ते या युगाचे द्योतक आहे असे म्हणीन... कलियुगाचे वर्णन वाचल्यास याहुन भयानक घटना भविष्यात घडतील असे समजुन येइल.

जाता जाता :--- फक्त येव्हढेच म्हणावेसे वाटते की हायेस्ट लेव्हल ऑफ नॉलेज इज नॉलेज ऑफ गॉड...

पण त्या चिमुरडीचा काय हो दोष? पाप आणि पुण्याच्या चक्रात अजुन अडकलेलाही नव्हता तो जीव. मग तिच्या वर एव्हढा भीषण अत्याचार होताना चराचर व्यापलेला तो परमेश्वर करत काय होता, शेजारी उभा राहुन?

अहो, असले क्षुद्र प्रश्न तुम्हाला कसे पडतात कोण जाणे! एवढं साधं कसं उसकटून सांगावं लागतं तुम्हाला? तो तिथेच होता. तिच्यात होता, तसाच त्या नराधमातही होता. त्या मुलीने गेल्या जन्मात जी पापं केली त्याचं प्रायश्चित्त त्या नराधमाकरवी देत होता. ज्याने बलात्कार केला त्याचा काहीच दोष नाही. त्याला त्याच्या पुढच्या जन्मात अशाच अभागी मुलीचा जन्म दिला की झालं. इतक्या सगळ्या पापांचा बॅलन्स पूर्ण करण्यासाठीच नवीन नवीन मानवांना जन्म देऊन नाईलाजाने त्यांच्याकडून पापं करवावी लागतात. तोच ती करवतो.

तुम्ही हे सगळं फारच मनावर घेत आहात. शरीर नश्वर आहे, तेव्हा अभागीपण व नराधमपण हेही नश्वरच आहे. कर्ता करवता तोच आहे.

तो असेल वा नसेल. मी दखल घेण्याच्या लायकीचा तो नक्की नाही, माझ्या वयाच्या सोळाव्या वर्षापासूनच.

ही बुद्धीसुद्धा तुम्हाला त्यानेच दिली की नाही? हे विचार मांडण्याची इच्छाही त्यानेच दिली ना... मग म्हणा 'जय तो!'

आणि वर लोकांना प्रश्न पडतात परमेश्वर ती का नसेल म्हणून. मातेच्या हृदयाची परमेश्वर कळवळेलच ना आपल्या लेकरांकडून असलं काही करवून घ्यायला? पण ते केलं नाही तर इतक्या लोकांच्या गेल्या जन्मीच्या पापांचा बॅलन्सचं काय करायचं? परमेश्वर झाला म्हणून काय झालं, देणी चुकवावीच लागतात.

लेख चांगला आहे. लेखातील भावनांशी सहमत आहे. दारूमुळे नियंत्रण डळमळते यामुळे काही महत्त्वांच्या दिवशी/ वेळी/ क्षणी दारूला हात न लावणे मी समजू शकते पण श्रद्धेच्या भीतीपायी न पिणे किंवा श्रावणात मांसाहार न करणे वगैरे पटत नाही.

श्रद्धा, देव इ. हे मनाचे खेळ आहेत. मानवी मनाला विरंगुळा, अभय, सुरक्षितता आणि त्यातून खोटी का होईना पण मिळवलेल्या शांततेसाठी देवाची आणि श्रद्धेची गरज असते. माझ्यामते अशांना ते करू द्यावे. जोपर्यंत त्यांचा त्रास त्यांना स्वतःला आणि दुसर्‍याला होत नाही आणि ते जे करतात ते समाजमान्य आहे तोपर्यंत तक्रार करून फारसा उपयोग आहे असे वाटत नाही. :(

हे वाचून "जे होते ते चांगल्यासाठीच होते " असे म्हणत काही महात्मे उपटायची दाट शक्यता वाटते. त्या महात्म्यांसोबत व त्यांच्या आप्तजनांसोबतही ह्याहुनही चांगले घडले तर किती बरे होइल. त्यांच्या सोबतही असेच चांगल्याहून चांगले होत असेल तेव्हा ते त्याही वेळेस न कळवळता केवळ "जे होते ते चांगल्यासाठीच होते " असे म्हणतील काय ह्याची उत्सुकता आहे.
मूळ लेखातल्या मुद्द्याबाबतः- मी शाकाहारी* आहे. कारण मी शाकाहारी आहे! मद्यपान करीत नाही; कारण मी मद्यपान करीत नाही!! कुठलाच उपास, चातुर्मास वगैरे पाळत बसणं मला जमत नाही. २४x७ मी जे उपलब्ध असेल ते, जमेल तसे खातो. चातुर्मास आहे, म्हणुन मी काही कांदा खाणे सोडत नाही. आणि चातुर्मास नाहीये, फुकटात कंपनी पार्टीमध्ये भरपूर, भारीचे मद्य मोफत उपलब्ध आहे म्हणुन काही पीत बसलोय असेही होत नाही. प्यायची नाही तर बारा महिने पीत नाही. जे खायचे ते पोळी-भाजी वगैरे तिथ्या वगैरे न बघता, फक्त तब्येत आणि भूक बघुन खातो. चांगले खाद्यान्न/प्रसाद मिळतो अशा ठिकाणी जायला मला संकोच वाटत नाही, मी शेवटचे दर्शन नक्की कधी घेतले मला आठवत नाही.
ती चिमुरडी-- वाचुन तीव्र दु:ख झाले. त्या चिमुरडीबद्दलही, पण अशा घटना सतत(अगदि श्रावणातही आणि गणेशोत्स्वाच्या काळातही, गणेशासमोरही!!!) घडतच असतात हेही खरे. अजुनही वाइट वाटते आहे, आपण पुरेसे निर्ढावलो नाही, हे जाणवुन जास्तीच वाइट वाटले.

* आमच्या शाकाहारात दूध आणि दुग्धजन्य वस्तु आम्ही खातो. काही इतर प्राणिज पदार्थही नकळत खाण्यात आलेले कुणी सिद्धही करेल.(औषध्-गोळ्यांमार्फत वगैरे.) पण ते आमचे मुख्य अन्न नाही.

हमको मालूम हैं जन्नत की हक़ीक़त लेकिन,
दिलके बहलाने को ग़ालिब ये ख़याल अच्छा है.

अतीशय मार्मिक लेखन,,,

गंमत अशी होते की आपण कीत्तीही अंतरीच्या कळवळ्यानी या सर्व उद्वेगाकडे पाहीलं,आणी ते इतरांच्या विशेषतः धार्मिकांच्या वारंवार निदर्शनाला अणून दिलं तरी त्यांन्ना ''देव आहे,आणी तो अपल्या पाठीशी आहे'' अश्या प्रकारची शॉक-एबझॉरवर श्रद्धा कायम आधार देत असते...त्यामुळे ते अपल्याला,,,तुंम्हा लोकांना वाइटच अधी का दिसतं?चांगलंही पहायला हवं---अश्या स्वरूपाचे निरर्थक आणी आत्मविसंगत सल्ले देतात...''या लोकांच्या देव विरोधी किंवा देव चिकित्सक विचारांमुळे आपली श्रद्धा हे लोक नष्ट करतील /हिसकावतील व आपण दुबळे बनु''...अश्या प्रकारचा भयगंड त्यांना भेडसावत असतो. वरती घासकडवींनी जो मार्मिक उपहास केलाय,तो वाचला की धार्मिक व्यक्ती आपल्याला - तुंम्ही फारच(?)टोकाचे बोलता म्हणून अंगावर येतात.त्यांना आपण धर्मग्रंथात,व समाजव्यवहारातही चाललेल्या टोकाच्या धार्मिक गोष्टी दाखवल्या,की मग''हा धर्माचा खरा अर्थ नाही म्हणुन पलटी खातात, धर्मग्रंथांच्या आत्मविसंगत रचनेंमुळे ''खरा अर्थ काढता येत नाही,किंबहुना आपल्याला हवा तसा अर्थ येतो'' असं आपण दाखवून दिलं की त्यांची बोंबाबोंब उडते,,,मग ते अपल्याला नास्तिक पाखंडी सेक्युलर वगैरे,,,निरनिराळ्या स्वरुपाच्या शिव्या देतात...अश्या वेळी आपण शांतपणानी त्यांना '' देवाच्या मिळणाय्रा तात्पुरत्या नशे सारख्या आधाराची आधी अठवण करुन द्यावी व नंतर त्यापाइ तुंम्ही कशाकशाचं समर्थन करताय ते पहा'' एवढच सांगावं,,,याचा थोडाफार उपयोग होतो असा माझा अनुभव आहे,,, अर्थातच तुमच लेखन हेही अत्यंत वंदनीय/आचरणीय आहेच ते चालू राहीलच पाहीजे,,,घासकडवींनी केलाय तसा उपहासही आवश्यक आहे...निम्मे काम त्यानी होते,उरलेले शांततामय प्रबोघनाच्या मार्गानी होते...सज्जन माणसं ''धर्मरुग्ण'' बनतात,त्यांना सावध करण आपल्या सगळ्यांचं काम आहे...बाकी आपल्या मनोभुमिकेशी आंम्ही पूर्ण सहमत आहोतच...

मी कन्फ्युस होतोय... एव्हढा लांब-लचक लेख लेख लिहीलाय, पण मूळ मुद्दा काय हेच कळलं नाहि. समजुन घेण्याचा प्रयत्न करतो.
१) मनुष्य जेव्हा दुसर्‍याला दु:ख देतो तेंव्हा देव त्याला अडवत का नाहि?
--> स्वतःचे कर्म करायचे स्वातंत्र्य आपल्याला ज्या प्रमाणात उमगेल त्या प्रमाणात या प्रश्नाचे उत्तर देखील उमगेल. तेंव्हा इतरांच्या कर्माचा लेखाजोखा तपासण्यापेक्षा आपण आपल्या विवेकाला किती जागतो हे महत्वाचे.
२) देवावर श्रद्धा असणारे त्याला सर्वव्यापी समजतात, मग प्रत्येक कर्म करताना 'तो' आपल्याला बघतोय याची जाणीव त्यांना का नसते?
--> कळतं पण वळत नाहि- या प्रोब्लेम अक्ख्या मानवजातीचा आहे... त्यात आस्तीक, नास्तीक सर्वच आले. अहो, इथे आपल्याला मधुमेह आहे, जास्तीची साखर आपल्याकरता विष आहे , हे कळत असुन देखील पब्लीक जीभेवर ताबा ठेवत नाहित, तिथे दुसर्‍याच्या दु:खाची काय बात... कोवळ्या मुलीवर बलात्कार असो कि जागतीक महायुद्ध असो, प्रोब्लेम तोच आहे.
३) जगात जे कोणि. जे काहि दु:ख भोगताहेत, त्यात त्यांचा खरच दोष आहे काय? असलाच तर किती? हे प्रमाण ठरवणारी सिस्टीम खरच नीर-क्षीर न्यायाने वागते काय?
--> कुठल्याही रिअ‍ॅलिटी शो मध्ये येऊन "ति सिस्टीम" या प्रश्नाचे उत्तर देईल अशी आपली अपेक्षा आहे काय?
कुठल्याश्या अज्ञात कारणाने ति सुरु झाली (ते सुद्धा नक्की नाहि... "बीग बँग थेअरी" अस्युम करुया ). करोडो वर्षांनंतर आपली सूर्यमाला अस्तीत्वात आलि. मग वातावरण निर्मीती->पहिला एक्पेशीय सजीव->बहुपेशीय जीव->त्यांचे जेनेटीक काँबीनेशन्स-> इव्होल्युशन-> मानव निर्मीती-> मानवाची सामाजीक जाणीव-> त्यातुन साकारलेल्या, मनुष्याच्या जास्तीत जास्त सुख-दु:खाना आपल्या परिघात घेणार्‍या स्थल-कालसापेक्ष्य नैतिकतेच्या कल्पना... आता एव्हढ्या पसार्‍याचे उत्तरदायित्व आपण ठरवायचे म्हणजे जरा विचित्र नाहि वाटत?
४)" मग तिच्या वर एव्हढा भीषण अत्याचार होताना चराचर व्यापलेला तो परमेश्वर करत काय होता, शेजारी उभा राहुन? तो असेल वा नसेल. मी दखल घेण्याच्या लायकीचा तो नक्की नाही, माझ्या वयाच्या सोळाव्या वर्षापासूनच."
--> आपल्या विवेकाला "त्याचे" अस्तीत्व दखल घेण्याजोगे आहे वा नाहि हे बरोबर कळते. लेखकाला ते कळले आणि त्यांनी ते मान्य केले... हे सर्वात महत्वाचे...

आकाशातल्या ठोंब्याचा उत्सव चालू जोरजोरात चालू असताना सदर लेख आणि ही बातमी लागोपाठ वाचनात यावी हा योगायोग म्हणायचा की ठोंब्याची कॄपा कोणास ठाऊक ?

प्रकटनावर नेमाड्यांच्या पांडुरंग सांगवीकराची छाप वाटली.

शेवटची लहानगीची भयंकर गोष्ट न देताही देव नाही आहे अशी 'केस' करता आली असती असे वाटले. पण तसे केल्याशिवाय देव नाही सिद्ध करणे अवघड गेले असते.

लेखाचा थोडा अटेन्शन सीकींग बाज वगळता लेख प्रभावी आहे. अटेन्शन सीकींगचे श्रावणातला 'बलात्कार' हा शब्दप्रयोग हे उदाहरण. तेवढे वगळता लेखाची मांडणी आवडली.

(मी कधीकधी (श्रावणात असे नाही) मांसाहारापासून स्वतःला लांब ठेवते. तेव्हा मला ते लक्षात ठेवायला थोडा त्रास होतो, पण स्वतःच्या अनेक बेलगाम इच्छांवर थोडा काबू ठेवण्याची थोडी इच्छा मला होते त्यापैकी ही एक. त्याचा थोडा त्रास झाला तरी झेलण्याची माझी तयारी असते. ती 'बलात्कार' या शब्दाने हिणवली जावी असे वाटत नाही. )

आसमां पे है खुदा और जमीं पे हम
आज कल इस तरफ देखता है कम ..
आसमां पे है खुदा और जमीं पे हम

आजकल किसी को वो टोकता नहीं
चाहे कुछ भी कीजिये रोकता नहीं
हो रही है लूटमार फट रहें हैं बम
आसमां पे है खुदा और जमीं पे हम

आज कल इस तरफ देखता है कम ..

किसको भेजे वो यहाँ खाक छानने
इस तमाम भीड़ का हाल जानने
आदमी हैं अनगिनत देवता हैं कम
आसमां पे है खुदा और जमीं पे हम

आज कल इस तरफ देखता है कम ..

जो भी है वो ठीक है फिर्क क्यों करे
हम ही सब जहान की फ़िक्र क्यों करें
जब उसे ही गम नहीं तो क्यों हमें हो गम
आसमां पे है खुदा और जमीं पे हम

आज कल इस तरफ देखता है कम ..

सौजन्य :- ( फिर सुबह होगी -१९७५)

पुर्ण लेखा शी सह्मत

एरर ऑफ द प्रोग्रॅम ऑन पार्ट ऑफ ठोंब्या.

दखल घेण्याच्या लायकीचा लेख वाट्ला नाही...

पलीकडिल दारुवाला छाप लेखाची आठवण झाली.

अवांतरः ब्रुस अलमाईटीची आठवण करुन दिल्याबद्दल धन्यवाद

अतिअवांतरः थोडेसे विचीत्र वाटेल पण जर हरामखोर बापाने बलात्कार केला नसता तर त्याच्या मनावर बलात्कार झाला असता असे लेख वाचुन वाटते

लेख वाचला. आवडला. त्या नोंदीपुरती ही प्रतिक्रिया. :)

हॅ हॅ हॅ. लेख वाचुन एक गोष्ट कळली की काही चांगले झाले तर त्यात काही विशेष नाही कारण देवाचे ते कामच आहे. पण काही वाईट घडले तर "देवाला सधे एवढे लक्ष देता येत नाही आणि स्वतःला देव म्हणवुन घेतो लेकाचा" ;)

बाकी चालु द्या. बर्‍याच दिवसांनी ग्यांग फार्मात आहे तर उगाच रसभंग नको करायला.

परमेश्वर आहे. मी ठाम पणे सांगु शकतो की परमेश्वर आहे. पण तो आपण (म्हणजे मानव) कल्पना करतो तसा नक्कीच नाही यावरही माझा तेवढाच ठाम विश्वास आहे. परमेश्वर म्हणजे या जगाचा निर्माता. जगद् नियंता. तो कसा दिसतो. काय करतो कुठे रहातो याचा नक्की तपास अजुन कोणालाही लागलेला नाही. पण तो आहे हे नक्की. कारण त्याचे अस्तीत्व अमान्य केले तर अनेक प्रश्र्ण उभे रहातात, हे जग कोणी निर्माण केले, या विश्वाचा पसारा कोण सांभाळतो? वगेरे वगेरे, आणि याचे एक सोईस्कर उत्तर म्हणजे परमेश्वर.

पण या देवाला जे मानवी रुप दिले गेले ते मानवाच्या रिकाम्या आणि सुपीक डोक्यानेच. त्याच मुळे आमचा देव माणसा सारखा दिसतो आणि त्याला माणसाचे गुणही चिकटवले गेले. मानवाचे सामजीक जीवन सुरळीत चालु रहावे म्हणुन. देव या संकल्पनेचा वापर समाज एकत्र बांधुन ठेवण्या साठी म्हणुन सुरु झाला. देवाच्या नावावर अनेक कथा रचण्यात आल्या. ईतिहासा बरोबर त्यांचे बेमालुम मिश्रण करण्यात आले. आणि मग देवाच्या भीतीने माणसेही निमुट पणे शिकवले तसे वागु लागली. मग समाजाच्या नियंत्रण कर्त्यांनी जे काही नविन नविन नियम बनवले जे देवाच्या नावा खाली तुमच्या आमच्या गळ्यात उतरवले गेले. खरेतर या सगळ्याचा त्या परमेश्वराला मुळी पत्ता सुध्दा नसेल.

कारण माझ्या मते परमेश्वर एखाद्या खाटका सारखा असावा. चरकलात ना? पण तो या जगाच्या बाबतीत तितकाच निर्विकार असेल जसा खाटीक खुराड्यातल्या कोंबड्यांकडे तटस्थ पणे पहात असतो तसा. कदाचीत तसा तो या जगा कडे पहात असेल. किंवा कदाचीत पहायचे विसरुनही गेला असेल. उदाहरणच द्यायचे झाले तर गाय जेवढ्या निर्विकार पणे शेण टाकते आणि टाकल्यावर त्याच्या कडे बघतही नाही. पण त्या शेणातही जे एक छोटेसे जग असते. त्या जगा साठी गाय म्हणजे परमेश्वरच झाली ना. पण गाईला त्याचे काही सोयर सुतक असते का? कारण ती रोजच अशा नविन नविन जगांना निर्माण करत असते. आपले जगही कदाचीत असेच एखाद्या रस्त्याच्या कडेला पडलेले असेल.

आपण म्हणतो तसा परमेश्वर दयाळु, कॄपाळु, प्रेमळ, या विश्वाची चिंता करणारा असता तर विचार करा तो आता पर्यंत पुर्ण वेडा होउन गेला असता. अहो ईतक्या हजारो कोटी माणसांचे रोजचे हिशोब ठेवायचे, त्यांचे सगळे व्यवहार सुरळीत चालवायचे काय सोपे आहे का राव? त्यात दर दोनशे तिनशे वर्षांनंतर नियम बदलायचे. बघा बरका, सती जाणे १०० वर्षांपुर्वी पर्यंत धर्मे संमत होते, एखाद्या पुरुषाला एका पे़क्षा जास्त लग्न सहज करता येत होती. जर पती सक्षम नसेल तर सुर्या पासुन, ईंद्रा पासुन संतती प्राप्त करुन घेणे धर्मसंमत होते. तर अशा अनेक बदलांचा अचुक हिशोब ठेवायचा. बाबा रे बाबा. मी परमेश्वराच्या जागी असतो तर कधीच हे सगळे टाकुन पळुन गेलो असतो. तर मुद्दा असा की परमेश्वर आहे पण तो तुमच्या आमच्या जीवनात ढवळाढवळ करायला मो़कळा पडला नाही. त्याने त्याच्या प्रयोगशाळेत एक प्रयोग केला आणि कदाचीत तो ते विसरुनही गेला आहे. विसरला नसेल तर तो एका शास्त्रज्ञाइतक्याच निर्विकार नजरेने आपणा गिनीपीगांकडे पहात आहे. त्याला तुमच्याशी त्याला घेणे देणे असण्याचे काहीही कारण नाही.

मला नेहमी प्रश्र्ण पडतो चांगले म्हणजे काय? आई लहानपणी नेहमी सांगायची की चांगले वागावे, नेहमी खरे बोलावे, दुसर्‍याला ईजा होईल असे वर्तन करु नये, नाहीतर देव आपल्याला शिक्षा करतो. खर तर ती मला समाजात जगताना काय काळजी घ्यायची ते शिकवत असे. फक्त त्याला देवाच्या आज्ञेचा मुलामा जोडलेला असे. समजा असे झाले की समजातल्या प्रत्येकाने हे नियम पाळायचे नाही असे ठरवले तर केवढे अराजक माजेल? म्हणजेच आपल्याला शिक्षा होईल. ती होउ नये म्हणुन समाजाला जे मान्य आहे तसे आपण वागायचे नाहीतर हा समाज आपल्याला शिक्षा करेल ईतकाच. माझ्या दॄष्टीने त्याचा हाच अर्थ आहे. कदाचीत त्याच मुळे त्या चिमुरड्या मुलीवर अत्याचार होताना देव मधे पडला नसावा.

परमेश्वर आहे ही जशी माझी ठाम खात्री आहे तशीच खात्री मला त्याच्या निर्विकार पणाबद्दलपण आहे. त्यामुळे त्याला हिरेजडीत शाल भेट देणार्‍या कडे पण तो तितक्याच तटस्थ पणे बघतो जीतक्या तटस्थ पणे तो कसाब किंवा अफजल गुरु कडे पहात आहे. तुमच्या माझ्या कडे पहाण्याची त्याची पण त्याची तीच नजर आहे. खाटका सारखी.

(परमेश्वरा बद्द्ल सध्या प्रचंड गोधळात पडलेला)

होते कधी चिडचिड अश्या बातम्या वाचुन, पण मग आधारा साठी वळायच तर कोठे? अर्थात तुम्ही उल्लेखलेला बलात्कार जरा वेगळ्या दृष्टेकोणातुन पाहिला तर आब वाटु शकतो. जस की आई वडिलांसमोर धुम्रपान वा मद्यपान न करणे हे त्यांचा आदर दाखवण्या साठी असत, तसच काहिस श्रावण पाळण, त्या मुळे का असेना पण तुम्ही आत्म्संयम दाखविता हे ही नसे थोडके, नाहितर साराच नंगा नाच.