बालकविता - मोठ्यांचे ऐका

एक होती मासोळी, सुळसुळ पोहतसे जळी
चमचम मऊ पोट करी,वर्ख मिरवे सोनेरी ||१||

आई तिची सांगे तिला,जपून नेहमी रहायाला
जळात असे गळ टाकूनी,दुष्ट माणूस किनार्‍यावरी ||२||

मासोळी होती उचापती,भारी होती करामती
तमा आईच्या बोलांची,नसे करीतसे कधीच ती ||३||

शिंपल्यातल्या मोत्यांशी, इतर सुंदर माशांशी
लव्हाळांशी बेडकांशी, मस्ती करावी मनमुरादशी ||४||

सुळसुळत पळत सुटावे,आईचे कोणी ऐकावे
आईने धपाटले तर्,मुळ्ळी फुगा करुन बसावे ||५||

मग एका काळ्या दिवशी, जाळ्यात सापडे मासोळी
कोळी तिला पकडून न्याहाळी, त्यालाही मग दया येई ||६||

इतकी सुंदर जलराणीसम, मासोळी ही सोनेरी जर
दिला नजराणा मी राजाला,मिळेल भरपूर द्रव्य मजला ||७||

राजा ठेवतसे संग्रही, चमचमणारी बाळ मासोळी
मासोळी मात्र लागे झुरणी,आईबाबा मित्र आठवुनी ||८||

मासोळी बाळास उशीराने गोष्ट कळे, आईचे नेहेमी ऐकावे
आई सांगे कळकळीने, बाळासाठी तिचे हृदय तळमळे ||९||

मोठे सांगती गोष्ट हीताची, ऐकावे त्यांचे ही रीत जगाची
म्हणून मुलांनो आईबाबांचे ऐका,धोक्यापासून लांब रहा ||१०||