होती एक नजर.......

४५ वाचन होउन ही एकही comment नाही.

कविता आवडली नसल्यास तस तरी कळवा.

निदान पुढिल लिखाणात सुधारणेस वाव राहील.

सगळ्यांचे आभार

मागे एकदा रिंकु पाटील (1990) उल्हासनगर केस बद्दल वाचनात आलं होत. तिला तिच्या माथेफिरू प्रियकराने तिच्या वर्गात सगळ्या विद्यार्थ्यां समोर जाळलं होत.
अंगावर चुकुन सांडलेला गरम चहा आपल्याला सोसवत नाही. ही तर अवघी 15-16 वर्षाची पोर. तिची त्या वेळची अवस्था काय झाली असेल हां नुसता विचार करून ही अगदी कससंच झालं.
दिवसभर नुसता तोच विचार डोक्यात घोळत होता.
त्याच तिरमिरीत ही लिहून काढली.

पण नंतर जाणवलं की नुसत्या कागदावर आपल्या भावना उतरवून काही होणार नाही. फार फार तर आपला अस्वस्थपणा थोडा कमी होईल. पण हा ह्या समस्येवर उपाय नाही. आपण ही आपली जबाबदारी पार पाडली पाहिजे. भर दिवसा इतक्या लोकांसमोर ते अवघे दोन लांडगे जेव्हा त्या चिमुरडीचा घास घेत होते. तेव्हा बाहेरच्या जमावामध्ये आणि त्या हरामखोरांमध्ये फ़क्त एक लाकडाचा आतून फ़क्त एक कडी लावलेला दरवाजा होता. तो दरवाजा तोडायचा नुसता प्रयत्न जरी झाला असता तरी रिंकु आज आपल्यात असती.
असो,
ह्या सगळ्या जर
त्या बघ्यांना दोष देऊन काही होणार नाही. कारण आपणही ह्या समाजाचा एक भाग आहोत.

मध्यंतरी T.V वर " Raise Your Voice" नावाची Campaign आली होती.
So be proud to part of that Campaign.

गर्दीच्या ठिकाणी आजही pinching, bottom slapping असे विकृत प्रकार सर्रास होत असतात. बरेचसे हरेश दररोज कुठल्या ना कुठल्या रिंकुचा घास घ्यायला टपले आहेत. अश्या हजारो रिंकु आपल्याभवती आपल्या मदतीच्या अपेक्षेत असतात. तेव्हा नुसत बघत बासु नका तो लाकडी दरवाजा तोडून टाका. एकदा जरी का तो दरवाजा आपल्याकडून तुटला की बास......
कारण नंतर जे घडेल त्याच्या नुसत्या आठवणींनेही कुठला हरेश कुठल्या रिंकुच्या आसपासदेखिल फ़िरकणार नाही.

प्रतिसाद आणि प्रोत्साहनासाठी सगळ्यांचे मनपुर्वक आभार!!!!!!