माझी भांडाभांडी

मज्जाच मज्जा.

शिफ्ट केल्यावरही ८ खोके वर्षभर उघडले नव्हते. तरी बरं पॅकिंग करताना पर्मनंट मार्कर ने कश्यात काय हे लिहीले होते साग्रसंगित.

वाचूनच दम लागला!

(मुपी मोड ऑन)

मानसानं गरजा कमीत कमी ठेवायच्या ना!

(मुपी मोड ऑफ)

:-P

हा अनुभव बरेचदा घेऊन झाला आहे, तरीही दर वेळी नवीन शिक्षण होतं, म्हणून वाचनखूण केली आहे. (काही भांड्यांची -इथे दिलेली- नावे माहीत नाहीत, डिचकी, गुंड म्हणजे काय?)

सेम प्रकार माझ्याकडेही. दरवेळी मूविंग झालं की पुन्हा तीच भांडी, तोच पसारा...बापरे....

ह्यॅ ह्यॅ ह्यॅ !

नुकतेच आम्हीही घर शिफ्ट केले , तेव्हापासुन मला वाटत होतं की मोठ्ठ्या मुलींची भातुकली फक्त आमच्याच घरी चालते =))

घरोघरी मातीच्याच चुली आहेत हे पाहुन हायसे वाटले =))

तुमचा लेख वाचून आत्तापर्यंत्च्या सहा वेगवेगळ्या शहरातील बदल्या आणि बदललेल्या तेरा ते चौदा घरातील भांडाभांडीचे प्रसंग डोळ्यापुढे सरकून गेले. बाकी लेख अगदी अगदी पटला फक्त आमचे सामान बरेच कमी होते अन करणारी जवळ जवळ मी एकटी. बाकी सर्व सेम.

आईगं! नको त्या आठवणी! माझ्याकडे भांडी पातेली बेतानेच घेतलेली आहेत. म्हणजे ३ कढया, दोन आमटीची पातेली, दोन रसभाजी किंवा पातळभाजीसाठीची, दोन चहाची भांडी, लोणी कढवायचे एक, दोन लहानमोठे ताकाचे गंज, पोळीचा चपटा डबा, जुन्या क्यासेरोलमधील क्यासेरोल तुटल्यावर राहिलेली आतील स्टीलची भांडी, तीन तवे. आईला हे पाहवले नाही व मला तिच्याकडील ३ पितळेची पातेली घेण्याच्या मोहात पाडले व आता ती पातेली माझ्यापर्यंत येतील. ;) बाकी डाव, चमचे आहेच्चेत! पण आता मी एकही वस्तू घेणार नाहीये. जे हवे ते आईकडून उचलून आणणार. काचसामानाबद्दल न बोलणेच बरे! दरवेळी काचकंपन्या चांगल्या नक्षीचे काहीतरी बाजारात आणतात. पायरेक्स व कोरलवाल्यांना दणके दिले पाहिजेत. भारतात असताना कुठल्याश्या काचसामानाच्या कंपनीचा डिनरसेट घेणे मला जमले नव्हते. आता वाटते बरे झाले काही घेतले नाही. भारतातील घरात सासूबाईंनी सगळा संसार दिलाय. त्यामुळे एकही काडी घेण्याची गरज नाही. आता गप्प बसते. तू तुझे सामान लाव व शिट्टी शोध!

ही... ही... ही...

"गेले काही वर्षात किती गोतावळा जमा केला आहे हे घर बदलतानाच कळतं" असा नियम आहे ! ;) आतापर्यंत अनेकदा घरबदल केले आहेत. पण, आता "कोणी सम्राटाने जरी त्याचा राजमहाल दिला तरी सद्याचे घर बदलायचे नाही" असे ठरवले आहे ! (एखाद्या सम्राटाने खरंच राजमहाल बक्षिस दिला तर कदाचित या मतात बदल होईलही, कुणी सांगावे ?! :) )

आगा बाबो! ईवडी भांडी घिऊन घर बदलायच म्हन्जे दंगाच म्हनायचा,

लष्करात भरती झाल्यावर माझ्याकडे लग्न होईपर्यंत २ सुटकेसेस आणी एक स्कूटर इतके सामान होते. लग्न झाले आणी पुढची ५ वर्षे पुण्यात होतो. तेथून विशाखापटणमला बदली झाली तेंव्हा २६ ( सव्वीस फक्त) ट्रंका होत्या.त्यासुद्धा एका निवृत्त कर्नल साहेबांनी( माझे रुग्ण होते) फक्त ३५००/- रुपयात दिल्या होत्या. शिवाय फ्रीज, टी व्ही, धुलाई यंत्र यांचे खोके अलग. लग्न झाले कि माणसाचा गृहस्थ होतो तो असा. चैनीची गोष्ट गरजेची केंव्हा होते? शेजार्याने विकत घेतली कि.
लष्करात असताना दहा वेळा घर बदलले आणी सर्व १० च्या दहा वेळा घर मी एकट्याने बदललेले आहे. मुले लहान होती तेंव्हा शहर बदलण्य अगोदर मी बायको मुलांना मुंबईत पाठवून देत असे आणी नवीन जागी घर लागले. (जोवर तीन वेळेस केर काढून फारशा पुसून होत नाहीत तोवर घर स्वच्च्ह होत नाही) कि ते सर्व येत असत. पण प्रत्येक ट्रंकेवर एक कागद चिकटवलेला असे कि आत काय आहे. त्यामुळे गोंधळ फारसा होत नसे. एवढी घरे बदलली पण क्रोकरी कधीच तुटली नाही( मोलकरणीनि किती तोडली त्याची गणती नाही) कारण कर्नल साहेबांनी दिलेल्या लाकडाच्या ट्रंका आणी आतमध्ये रद्दी कागदाचे बोळे व्यवस्थित प्याक केलेले असत. त्यांचा एक गुरु मंत्र- एकाच कॉलनीत घर बदलले तरीही प्याकिंग पूर्ण करायचे. कारण इथेच जायचे आहे म्हणून नीट केले नाही तर हमखास काही तरी तुटून हातात येते आणी त्या गोष्टीशी असलेली भावनिक गुंतवणूक तुम्हाला चुटपूट लावून जाते. हा गुरुमंत्र मी अक्षरशः पाळत आल्यामुळे तोड फोड आजत गायत झालेली नाही.

वाचुन दमले आहे!माझ्या प्रचंड पसरलेल्या घरातले सामान आता कुठेही मावणे केवळ अशक्य आहे.हा साक्षात्कार झाल्यामुळे मी परत घर बदलण्याच्या फंदात पडणार नाहीये.माझ्याकडे भांडाभांडीत भांडी उरावर बसतील एकमेकांच्या!!

मस्त लिहिलेय! आवडले!

मस्त लेखन

स्नेहाताई,
झक्कास
आता मला मदत करायला ये.लैच अनुभव आहे तुला. मी दमलेय घर लावता लावता.;)

बादवे, कुकरची शिट्टी कुकरमध्येच का ठेवली नाही?; -)

छानच. घर बदलणे हा एक अनुभवच असतो. काय ठेवायचे काय टाकायचे हे ठरवताना डोक्याचा भुगा होतो. बाकी सगळे जाऊ दे पण कुंड्यांतली झाडे शेजारपाजार्‍यांना वाटून टाकताना अगदी वाईट वाटते.

तुमचं भांड्याचं दुकान कुठे आहे आो नक्की? ;-)

विनोदी लेखनच काय पण विनोदी प्रतिसाद देणेही अवघड असते.मस्त लिहिलंय.
( मुपि मोड मधला मुपि कोण?)

बाकी मिपाकरांना एका पंगतीमधे सहस्रभोजन घालु शकाल.

("ताट"कळलेला कॅजॅस्पॅ)

घर शिफ्ट केल्याबद्दल अभिनन्दन!
कोल्लापुरकर झाले म्हणाचे...

माझी ही बदलीची नोकरी, त्यात ७ महीने आधी लग्न झालेले आहे, बाकी सगळे सोडा ताई फ़क्त

इतकं सामान लावून झाल्यावर नवरोजींनी हुश्श म्हणून चहासाठी बाह्य दिशेस पलायन केलेले.

ह्या धड्यासाठी तुमच्या मिष्टरांस बालके बापुसाहेबाचा शिरसाष्टांग प्राणिपात दंडवत तेवढे कळवा अशी विनंती!!

ह्या ह्या ह्या!
तिन घरं बदलल्यानंतर चवथ्या स्थिर घरात स्थावर झालेला ..
अतृप्त घरघरे

झकास खुसखुशीत लेखन.

हा हा कसलं भारी लिहिलय. सेम हेच असत आमच्याकडे मूव झाल्यावर. : )

भांडी पुराण आणि घर बदलाची कहाणी आवडली.

भांडी हा सर्वच बायकांचा वीक पॉईंट असतो असे लक्षात आले आहे.
त्यात क्रोकरी हा तर अती जिव्हाळ्याचा विषय.

अकरा घरे बदलून बाराव्या घरात येताना मुव्हर्स अँड शेकर्स यांच्याशी गाठ पडली.तरी दोन काचेच्या वस्तू वगळता सारे काचसामान आदल्याच दिवशी हलवले होते.पण मेल्यांनी त्याही फोडल्या.काही सामान तर या घरातून त्या घरात फक्त माळ्यावर बसण्यासाठी असतेआता हे घर पण चौथा मजला आणि लिफ्ट नसल्याने काही वर्षांनी तरी बदलावे लागेलच तेव्हा सामान कमी करण्याचे यशस्वी प्रयत्न करायचे ठरवले आहे.
झाडे मी कोणाला देत नसे. इथेही घेऊन आले.एकूण पन्नास कुंड्या.घेऊन आल्यावर समजले की इथे झाडे ठेवायला बंदी आहे.पण आधीच्या लोकांनी ठेवलेली झाडे काढल्याशिवाय मी माझे काढणार नाही असा पवित्रा घेतल्यामुळे झाडे अजून आहेत.
नव्या घरी आपण सामान लावले तरी लपाछापीचा खेळ होतोच, त्यामुळे मदतीला कोणीही न घेताच सामान लावणे पसंत आहे.

घर बदलण्याच्या यायातीच्या आठवणीत लेख छान असून आवडला आहे हे सांगायचे राहूनच गेले.

मस्त! वाचतानाच घामाघूम झालो. तरी बरं "निर्लेपचा लेप गेल्याने कर्मच्युत झालेले तवे" वगैरे हास्यफवारे उडत होते!

भारी लिहिलंयस !
मला एकुणातच सांसारिक पसार्‍याचा कंटाळा असल्याने मी भांडी वाटून टाकण्यात लै हुशार आहे ;)
आई आणि सासू च्या अतीपसाराप्रेमाची प्रतिक्रीया म्हणून असा स्वभाव बनला असावा !

पण तू एवढ्या भांड्यांचं करते काय ? =))

छान !!

सामान लाउन झाल्यावर निटनेटक्या घराचा एक फोटो डकवा.

आयला . एवढी भांडी ?
वाचूनच दमलो .
इथे फक्त रूम बदलताना दमछाक होते . मोजून ३-४ ब्यागा असून पण .

घरची आवरा आवर.
घर लावण्याच्या नादात एका बाईंनी गडबडीत आपल्या हरणी नावाच्या चिमुकलीला बरणी ठेवण्याच्या ठिकाणी ठेवले व बरणी कमरेवर घेवून बाहेर आल्या .शेजारिणीने विचारले "आग हे तुझ्या काखेत काय आहे" ? त्यावर ती म्हणाली " हि माझी हरणी आहे" त्यावर शेजारीण
म्हणाली " अग हि हरणी नसून तुझ्या कमरेवर बरणी आहे " मग मात्र त्यांची चांगलीच धावाधाव झाली. हे एकनाथी भारुड कोल्हापुरात गोंधळी मंडली खूप रंगवून सांगतात. घर लावण्याचे काम जरी कंटाळवाणे असले तरी जसे घर आवरू तसे ते आकार घेऊ लागते व छान दिसू लागते .शेवटि शेवटी श्रमाने सोफ्यावरच झोप लागते .

आम्ही या बाबतीत एकदम नशीबवान म्हणायचो.
१९८० मध्ये वडील गावावरून मुंढव्याला (भाड्याच्या 'खोलीत') शिफ्ट झाले. खोली अशासाठी, की तेव्हा तेव्हढीच पुरेशी होती. ते येताना सायकलवर संसार (+ बायको-माझी आई) घेऊन आले होते- कपड्यांच्या २ पिशव्या व १ स्टोव्ह. येताना हडपसरमध्ये २ पातेली, २ ताटे, २-३ चमचे विकत घेतले.
१९९१ मध्ये हडपसरमध्ये २ खोल्यांचे स्वतःचे घर विकत घेतले, तेव्हा ट्रक भरून सामान शिफ्ट करावे लागले होते.
तेव्हापासून आतापर्यंत दोनाच्या सहा खोल्या झाल्या पण घर बदलण्याची वेळ आली नाही. जर बदलावे लागले तर, २-३ ट्रक लागतील, एव्हढा संसार जमा झालाय त्यांचा :)

भावाच्या व माझ्या लग्नात आलेली "सर्व" भांडी अजून तशीच दिवाणमध्ये पडून आहेत.

लेख व प्रतिसाद वाचल्यावर जर शिफ्ट करायची वेळ आलीच तर कसे होईल या विचारानेच अंगावर काटा येतोय.

मी माझा संसार तुझ्या औदार्यावर उभारावा म्हणते.. ;)
खुसखुशीत लेख.. :)

मस्त लेख.मी दोन वेळा हा अनुभव घेतलाय.का एवढी भांडि गोळा केली अस वाटल होत.त्या मानाने माझी आई शहाणी तिने फार मोजक्या भांड्यात संसार केला.बाबांची बदलीची नोकरी असल्याने कदाचित तिने हात आवरता ठेवला असावा.
दरवेळेस बदली झाली कि भांड्याची खोकी भरण्यात उत्साहाने आईला मदत करायचे.क्रोकरी कागदात गुंडाळुन खोक्यात भरायचे काम करावे लागायचे.
मस्त आठवणींना उजाळा मिळाला.

लग्न झाल्यापासून 'भटक्या जमातीतले' असल्याने मी फारश्या भांड्यांची धणीन नाही (बरीच भांडी सोडलेल्या ठिकाणीच सोडून यावी लागतात) पण ह्या 'हाईड अँड सीक'चा अनुभव मात्र चिक्कार आहे!

तुमच्या लेखाचे झालेले फायदे.....

१. बायकोला तुमचा लेख वाचायला दिला. ती पण तुमच्या सारखीच ह्या भांडा-भांडीत व्यस्त असते हे तिला आत्ता उमगले.

२. आमच्या लग्नात हिच्या मामीने प्रेझेंट दिलेली क्रोकरी अद्याप आम्ही वापरलेली नाही,(लग्नाला २२-२३ वर्षे होतील, ह्या डिसेंबरला), हा साक्षात्कार परत एकदा झाला.(तसा तो दर वेळी घर बलतांना होतीच, पण बायको हळूच त्यांना लपवते)

३. सोनारानेच कान टोचावे, असे म्हणतात ते खोटे नाही.बायको आता स्वयंपाकघरात घुसली आहे.(आमचा उद्याचा रविवार ती सत्कारणी लावणार, असे दिसत आहे.आम्हाला उद्या दिलेली चिकन बिर्याणी, ती उद्याच वसूल करणार.)

४. इथे बरेच समदू:खी भेटल्याचे समाधान मिळाले.

छान लिहिले आहेस. घर बदलण्याचा अनुभव बर्‍याचदा घेतलेला असल्यामुळे सगळी दृष्य डोळ्यांसमोर उभी राहीली.

खुस्खुशित !
देव करो अन शिट्टी लवकर सापडो. :)

मस्त लिहिलीय

मजा आली वाचुन

एकदम खुसखुशीत लेखन..कशी कळत नाही पण भांडी जमा होत रहातात..रोज लागणारी,वर्षातून एकदा लागणारी..कधीच न लागणारी..ख़राब झालेली पण जीव अडकलेली..पुढे कधीतरी वापरु/जास्त पाहुणे आले तर आसुदे म्हणून ठेवलेली..गिफ्ट मिळालेली.....एक ना दोन नाना तर्हेची भांडी....

माझा तर ठाम विश्वास आहे की भांडयांनाही पिल्लं होतात...आणि ती वाढत जातात !

बाकी, मितानासारखाच्, भांड्यांपेक्षा जास्त निर्लेपपणा अंगात असल्यामुळे फारसं काही लावून घेत नाही...

शिट्टी मिळाली का ग??

असली भांडाभांडी होय . मला वाटलं तसली भांडाभांडी ....

मस्त!! अजूनपर्यंत कोकणातच रवळ्या वापरतात असं वाटायचं. वरचा रवळीचा उल्लेख वाचून गैरसमज दूर झाला.

जबरदस्त लिहिलंय. भांडाभांडी हे शीर्षकसुद्धा अप्रतिम.

या सगळ्या रवंदाळीत सर सलामत ठेवुन जान बचावुन परत्ल्याबद्दल अभिनंदन.

बाकि मी शिट्ट्या किल्ल्या आणी स्मॉल बट व्हॅलुएबल किचन साहित्य कायम एका पर्शित टाकते. (पर्स) हे स्मॉल बट व्हॅल्युएबल जर सापडल नाही तर एक आख्ख मोठं सेट टाकाव लागत बर्‍याचदा.
बाकि नवरा असा ऐन लढाईत पसार झाल्याचे वाचुन तुझे शिक्शाण अजून बरेच कच्चे असल्याचा साक्शातकार झाला.

'कोणी आलं म्हणजे कुठून आणायची भांडी' म्हणून आईनी जपून ठेवलेली अनेक भांडी आठवली.. आमच्या बदल्यांमधे मी हमखास एक ना एक 'खास' भांडं कींवा पोळपाट-सम प्रकार पॅक न करता विसरुन येतो, आणि पुढील बदलीच्या ठिकाणी अर्थातच ती विसरलेली वस्तूच 'सगळ्यात महत्त्वाची' असल्याने बायकोच्या शिव्या खातो.. ;-)

अवांतर: माझ्याकडच्या ट्रंकामध्ये मी 'मानव-तस्करी' करु शकतो, एवढ्या धबाड्या आहेत त्या.. :-)

भारी लिहिल आहे. :)

प्रसंग डोळ्यासमोर उभा राहिला. सुदैवाने ईथे अजुन घर बदलायची वेळ आलेली नाहिये. भांडाभांडी हा एक कप्पा झाला...बाकि (अनावश्यक) वस्तू सुद्धा आपण किती गोळा करुन ठेवल्या आहेत हे घर बदलतानाच कळतं. असो. लेख खुप आवडला.

काल हापिसातून घरी पोचल्या नंतर हिच्या बरोबर तुळशीबागेत गेलो होतो.

हिला काय बघू आणि काय नाही असं झालं होतं (आणि मला पण).

तिने एकाही दुकान सोडले नाही (आणि मी एकही प्रेक्षणीय स्थळ) शेवटी शेवटी तर सारखे उभे राहून पाय दुखायला लागले, आणि पिशव्या उचलुन हात (आणि स्थल दर्शन करताना मान पण).

प्रत्येक दुकानदार (नीच पणे) मला काका आणि हिला ताई म्हणत होता, शेवटी वैतागुन एकाला सांगितले आम्ही दोघे नवराबायको आहोत म्हणुन. तर त्या आगाऊ माणसाने हिला "खरच का?" असे विचारुन एका प्व्याईट सर करुन घेतला.

एक डोसा उलटायचा झारा, चार बाजूला वेगवेगळी भोके असलेली किसणी, नळाला लावायची गाळणी, चहाची ३ प्रकारची गाळणी, चिकट हुक, ४ मेंन्दिचे कोन, चहाचे कप ठेवण्यासाठी छोटा स्टाण्ड, बासुंदी करताना दुध लागुनये म्हणून पातेल्यात टाकायची बशी, मोरी घासायचे ३ प्रकारचे ब्रश, बाटल्या साफ करायचा ब्रश, प्लास्टिकचे दोन छोटे आणि एक मोठा डबा, तीन चार चाकु (घरात १० प्रकारचे आधिच आहेत) , डांबराच्या गोळ्या, उदबत्ती कम धुपदाणि कम कासवछाप लावायचा स्टांड, सफरचंद कापायचे यंत्र, हार्पिक सारख्याच पण स्वस्त गोळ्या, मुंग्यांची पावडर, झुरळांचा खडू, कसर लागू नये म्हणुन (ब्यागेताल्या) कपड्यात ठेवायची पावडर, असंख्य प्रकारच्या टिकल्या, ४-५ नेलाप्वालीशे, ३-४ कानातली, ३-४ गळ्यातली आणि केर भरायच्या दोन सुपल्या एवढे सामान फक्त २.५ तासात घेउन मग त्या सामानासकट शनिपार चौका अलिकडे गाडी उभी करुन दोन नारळ (फोडून आणि तिकडेच त्यातले पाणी पिउन), देसाईबंधुंच्या बाहेरुन डोश्याचे पिठ, सालेड ची पाने, मेथी, आणि कोथीम्बिरीच्या ३ गड्या, गजरे आणि २० रु ची ६ लिंबे घेतल्यावर मी जेव्हा घरी पोचलो तेव्हा रस्ताभर माझ्या डोळ्यासमोर हाच लेख नाचत होता.

पैजारबुवा