धावती भेट . . . . गणपती बाप्पाची ! ! !

असं ज्याला वाटतं त्याला सदैव असाच त्रास होणार!

सिद्धिविनायक अंगारकीच्या दिवशी जा नक्की कधीतरी. गरीब श्रीमंत सारे भेद गळून पडतील. सरसकट सार्‍यांचेच हाल होतात. भोगले आहेत स्वत:.
तेव्हाच कानाला खडा लाऊन बाप्पांची माफी मागितली होती, यापुढे कधी अंगारकी किंवा साधी संकष्टीच काय, मंगळवारी किंवा विकांतालाही तुझ्या दर्शनाला येणार नाही. कधी मधल्या एखाद्या दिवशी भेटू, मग तू आहेस आणि मी आहे.
तसेही कशावरून गर्दीच्या दिवशी बाप्पाच मंदीरातून पळ काढत नसतील.. ;)

देव देवारयात नाही.. या गाण्याच्या ओळी आठवतात.. सिद्धीविनायक ची हि अवस्था तर तिकडे साईबाबांची पण तीच अवस्था

शिर्डी ला तर जाववत नाही.. असो घरी बसून मनोभावे हात जोडले तरी देवा पर्यंत भावना पोचतात.. तुम्हाला झालेल्या त्रासाची कल्पना आहे कारण कधीतरी मी हि गेलोय या मनस्तापातून.. संजय साहेबांशी सहमत..

सिद्धीविनायकाच्या दर्शनाचा असाच अन्भव घेतला आहे. श्रद्धेने नमस्कार केला की तो सर्व देवांना पोहचतो. पण, आपले संस्कार रितीभाती या गोष्टी आड येतात. असो. अजून एकदा सिद्धीविनायकाला जायचं आहे. मिपाकरांच्या नादी लागून क्रिकेट वर्ल्ड कप अंतिम सामन्याच्या वेळेस बोलून गेलो दर्शनाला येईन. एवढं सिद्धीविनायकाचं ओझं बाकी आहे. :)

-दिलीप बिरुटे

संजय क्षीरसागर आणि प्रा.डॉ.दिलीप बिरुटे यांच्या खालील प्रतिसादांशी प्रचंड सहमत!
घरातला गणपती आणि सिद्धिविनायक यात फरक आहे असं ज्याला वाटतं त्याला सदैव असाच त्रास होणार!

श्रद्धेने नमस्कार केला की तो सर्व देवांना पोहचतो

तू किती लाखांचे डोनेशन देतेस कि त्यांनी तुला vip treatment व बाप्पांचे मनमुराद दर्शन घेण्याची मोकळीक द्यावी.

देवावर किती भक्ती आहे, ह्याचे मोजमाप त्या देवस्थानाला किती दान केले ह्या आधारावर केले जाते ते खरच दुखदायक आहे.

हे असले प्रसंग आता प्रत्येक देवस्थानी अनुभवण्यास येतात...सामान्य माणसाचा नाईलाज आहे कारण पैसा बोलता है...

ती मानता कधी पुरी करता ते बोला आधी.
नाय तर पुढचा वोर्ल्द कप गेला म्हणुन समजा हातचा.

सोमवारी देवीला... मंगळवारी दत्ताला.... बुधवारी गणपतीला... गुरुवारी मारुतीला... शुक्रवारी शंकराला..आणि शनिवारी दत्ताला जावे...

असे त्रास किंचित कमी होतात...

अगदी असाच प्रकार (मोठ्या प्रमाणावर) तिरूपतीला आहे. आपण निदान ढकलले जातो पण जगन्नाथ पुरीला पंड्ये भक्तांना लाथा मारून बाजूला सारतात असे ऐकले आहे. दर्शन लवकर व्हावे व बरोबरील वृद्ध व्यक्तींना फारसे ताटकळावे लागू नये म्हणून मैत्रिणीने या पंड्याला पैसे दिले. नंतर हे पंड्ये लोकांना लाथा मारून आपल्याला दर्शनाला जागा करून देतील असे कोणाच्या स्वप्नातही नव्हते. तीही अशीच संतापली होती. नंतर तिने तिच्या सासूबाईंकडून पुन्हा अश्या देवस्थानांना भेटी न देण्याचे कबूल करून घेतले. मी कधी देवस्थानांना भेट देऊ शकेन असे वाटत नाही. या देवळांच्या आजूबाजूचा परिसर भक्तांशी सतत बिझनेस करत असतो. ते लोक म्हणतील तसेच आपल्याला करावे लागते नाहीतर रागराग.

मुंबईला नोकरीला होतो तेव्हा सिद्धिविनायकापासून पायी ५ मिनिटे अंतरावर रहायचो. गणपतीबाप्पाच्या स्पेशल दिवशी (अंगारकी, विनायकी वगैरे) रांग घरापर्यंत यायची. अनवाणी येणारे, लोळपाटणी घेत येणारे भक्त पहायला मिळायचे. गंध लावून पैसे मागणारे, भिकारी, आधीच वाहिलेली फुले काढून परत विकणारे असे अनेक अनेक नमुने ओळखीचे झाले होते. इतका उबगवाणा प्रकार असतो की यंव रे यंव. त्यामुळे कधी आत जावंसं वाटलं नाही.

देवाला शोभा भक्तांमुळे येते म्हणतात. इथे भक्तच देवाला बाजारात उभा करतात.

१. उत्तमा सहजावस्था, मध्यमा ध्यान धारणा, तृतीया प्रतिमापूजा, तीर्थयात्रा अधमाधम...!

२. लहान पणी केलेलंच मोठेपणी सुरु राहीलं तर हसं होतं! प्रत्येक साधनाचं मूल्य नि मर्यादा असतात. विशिष्ट गणपतीची विशिष्ट वेळी पूजा केली की तो प्रसन्न होईल ह्या सारखी चुकीची श्रद्धा नाही. ही ह्या साधनेची मर्यादा आहे. असं करण्यानं आपल्याला एक शिस्त लागते, आपल्या शरीराला 'तप' घडतं, त्याचं हे मूल्य आहे. दोन्ही आपापल्या जागी रास्त आहे पण म्हणून आयुष्यभर हेच करीत राहणं अपेक्षित नाहीच्च.

बाकी धंदा सगळ्याच गोष्टींचा झालेला असल्यानं लिहीलेलं मान्य आहेच.
पंढरीला पांडुरंग,पुंडलिक नि चंद्रभागा एवढंच खरं आहे, बाकी सगळं सगळीकडे मिळतंच. :)

देवदर्शनात स्थानमहात्म्य आहे, पण लोकसंख्याच इतकी वाढलेय, करणार काय! देवळात जाण्यामागे, त्यापेक्षा विशिष्ट देवळात जाण्यामागे भक्ताची श्रद्धा असते, त्यातून आत्मिक बळ मिळतं. मला स्वतःला तासन तास रांगेत उभं राहून लालबागच्या राजाचं दर्शन घेणार्‍यांची गंमत वाटते, पण ज्याला ज्यातून आनंद मिळतो तो घेऊ द्यावा असं वाटतं. तुम्ही येडे आहात, उगाच पायपीट करता, वारी वगैरे करण्यापेक्षा घरी देव्हार्‍यात पांडुरंगाचं दर्शन घ्या असं सामान्य, रांगड्या माणसाला सांगून काय साधणार! ह्या देवस्थानांवर हजारोंचे संसार उभे आहेत, पण अपप्रवृत्ती इतक्या वाढल्यात की तो देव शांत कसा असं वाटल्यावाचून राहावत नाही. कुण्या शेटजीने करोडो रुपये देवस्थानांवर उधळल्याची बातमी वाचली की कुठे चाल्लोत आपण असं वाटत राहतं पण मन ही आता इतकं मेलय आणि आयुष्य इतक फास्ट झालय की ह्या गोष्टी त्या क्षणापुरत्या खटकतात, नंतर जैसे थे!
हे सगळं वाचलं की संदिपची 'नास्तिक' आठवल्यावाचून राहावत नाही.. जबरा लिहिलेय!
- उपास
(जेव्हा सिद्धीविनायक जुनं देऊळ होतं तेव्हा दर संकष्टीला गिरगावातून जाणारा)

जर शक्य असेल तर्,अक्षयकुमारचा स्पेशल २६ पहा,जमल तर थोडी अ‍ॅक्टींग करुन पहद्,डायरे़क्ट कुठल्याही मंदिरात कुठल्याही देवाच दर्शन मिळते....

देवस्थानाचा नुसता बाजार झाला आहे हे खरे. तेच तर देवूळ चित्रपटात दाखवायचा प्रयत्न केला आहे. खरा भाव बाजूला राहून नुसता बेगडी देखावा दिसतो आहे. ज्या साई बाबांनी आयुष्यभर फाकीरासारखे काढले. त्यांच्याच शिर्डीत आता सोन्याचे सिंहासन आणि इतकी सुरक्षा. तिकडे जावे की नाही असा प्रश्न पडतो. राजकारण्यांनी तर संस्थान राजकीय पुनर्वसनाचे केंद्र बनवले आहे. निवडणुकीत हारला तर संस्थान चा कारभारी बनवतात.

तरीसुद्धा जर तुमचा भाव खरा असेल तर देव दर्शनातून जो आनंद मिळतो तो अवर्णनीय असतो. माझा स्वतः चा अनुभव. तिरुपती च्या रांगेत कितीही वेळ उभे राहिले तरी जे दोन क्षणांसाठी दर्शन होते - त्या देवाच्या चेहऱ्यावरचा भाव तुम्हाला काही सांगत असतो. आता हे प्रत्येकाचे अनुभव वेगळे असतात पण शेवटी म्हणतात ना "मनी नाही भाव म्हणे देवा मला पाव … देव अशाने पावायचा नाही रे देव बाजारचा भाजीपाला नाही "

किती वर्षे राहिले मुंबईत. पण सिद्धेविनायकाच दर्शन एकदा चुकुन मैत्रीणींबरोबर होते म्हणुन विनासायास घडलं . तेव्हढच,
बाकी देव आपल्यावर नजर ठेवुन असताना, एव्हढ त्याच्या पुढ्यात कश्याला जायला हवं म्हणते मी? बघत असतो तो आपल्याला. आहे तेथुन नमस्कार करायचा. बास!

हे एवढ लिहिण्याच कारण कि एवढी प्रतीक्षा करून, धक्का बुक्का खाऊन आपल्याला आपल्या बाप्पाला एक क्षणसुद्धा बघता न याव.

'आपल्या बाप्पाला' बघायला विशिष्ठ ठिकाणीच जायला लागते का? कै च्या कै !

बाकी अजून चार दिवसांनी 'मानवता हीच इश्वरता' या टैपात बाबा आमटे, गाडगेबाबा इ. इ. एखादा लेख लिहून टाका, म्हणजे लवकरच विचारवंत म्हणून आपली वाटचाल सुरु होईल.

देवाच्या दारी आपण ऐकटे नसतो हजारो लाखो लोक आलेले असतात. प्रत्येकालाच जर थोडा थोडा वेळ

श्या:, मला एकदा तरी आयुष्यात असा कठोर अनुभव यायला हवा..
मस्त लेख टाकेन चिड्चिड करणारा!
...पण माझे मेलीचे नशीबच वाईट्ट. ;)