West Melbourne Marathi Ganeshotsav 2017

गोष्ट आमच्या गणेशोत्सवाची !!!

"प्रथम तुला वंदितो , कृपाळा ........गजानना , गणराया .......". . हे शब्द सकाळी सकाळी रेडिओ वर ऐकून दिवसाची सुरुवात करून आणि तेच गाणे दिवसभर सारखं सारखं गुणगुणत; बालपण सरलेले आम्ही ! आता परदेशात येऊन काही वर्ष झाली तरी ,आपण आपलं “मराठीपण” विसरतो असा मुळीच नाही . आत्ताही हे गाणे कानावर पडले तरी आपला दिवस तसाच जातो . गजानना , गणराया म्हणत म्हणत ....... !!! आम्ही इथेही दाराला तोरण लावतो आणि इथेही बाप्पाचा गणेशोत्सव साजरा करतो !

आज लालबागच्या राजाचं दर्शन घेतलं यावर्षीसाठी. टीव्ही वरूनच घेतलं. परंतु टीव्ही वरून जेंव्हा त्याचं लोभस आणि गोजिरं रूप पाहिलं तेंव्हा मात्र नकळत का होईना मनातून नमस्कार केला. मुद्दामचं प्रत्यक्ष नाही गेलो. शेवटी गणपती हे परब्रह्माचच रूप. ते सर्वंकडे आहेच. अगदी आपल्याला सर्वात जवळ अश्या आपल्या शरीरात आणि मनातदेखील. अगदीच मनाचं समाधान होण्यासाठी शरीराने देवाचं दर्शन घ्यावे असं वाटलं मग कोणत्याही सध्या गणपतीच्या मंदिरात जिथे खरी मानसिक आणि आत्मिक शांतता लाभेल तिकडे जावे कि अत्यंत गर्दीमध्ये धक्काबुक्कीत राजाकडे जावे असा प्रश्न जेंव्हा मनात येतो तेंव्हा मन साहजिकच पहिल्या पर्यायाकडं झुकतं.

बाप्टिस्ट म्हणजे पाद्री आणि बुटलेगर म्हणजे हातभट्टीवाले. ह्या थिअरीचे लेखन अमेरिकेत दारूबंदी होता तेंव्हा अभ्यासकांनी केले म्हणून हे नाव पण आपल्या देशांत किंवा कामाच्या ठिकाणी हा प्रकार आपणाला सर्रास दिसेल.

दारू शरीरास कशी अपायकारक आहे हे पाद्री आधी लोकांच्या मनावर बिंबवतो. वर्तमानपत्रातून लिहितो, राजकारणी मंडळींना सांगतो. जे लोक दारू पित नाहीत त्यांना तो जाहीर रित्या दारूबंदीचा पुरस्कार करायला सांगतो. जे लोक पितात ते सुद्धा जाहीर रित्या ह्याच्या विरोधांत बोलत नाहीत. राजकारणी मंडळी आपली पोळी भाजून घेण्यासाठी जनहितार्थ म्हणून दारूबंदी लावतात.

#सामुहीक_अध:पात