तिने हळूच बाहेर पाहिलं. टॅक्सी सिग्नलवर थांबली होती. बाबा टॅक्सीवाल्याच्या शेजारी बसला होता. तिने एक सुस्कारा सोडला. त्यांच्या कारच्या सीटस् किती छान होत्या. मऊमऊ. पण बाबाला गेले वर्षभर एकपण पिक्चर किंवा सीरियल मिळाली नव्हती. म्हणून मग गेल्या आठवड्यात बँकवाले येऊन कार घेऊन गेले होते. तिला काहीच कळलं नव्हतं. तसंपण मम्मा दोन वर्षांपूर्वी बाबाला सोडून निघून गेल्यापासून बाबा कसंतरीच करायचा. रडायचा काय, ओरडायचा काय. फोनवरून कुणाला तरी घाणघाण बोलायचा. आणि कसलंतरी ब्राऊन कलरचं ज्यूस प्यायचा. एकदा तर बाटलीच तोंडाला लावून पीत होता.

आजुबाजुला मिट्ट काळोख होता. पक्या अजुनही पळतच होता शेताच्या बांधावरुन पळायला नीट जमतही नव्हते , पण जीव वाचवायचा होता , म्हणुन पळावे तर लागणारच होते. पायातील चप्पल अचानक तुटली पण चपलेची पर्वा न करता तो अनवाणी पायानी पळत होता ,गावातील दिवे अजुनही दुरवर दिसत होते , कधी एकदा गाव येते असे पक्याला झाले होते. पण मागुन येत असलेली ती काळी शक्ती आज त्याचा रस्ता संपुन देत नव्हती एकदाची ती काळी शक्ती पक्याजवळ येऊन पोहोचली...पक्याने रानदेवाचे स्मरण केले आणी काय झाले अचानक पक्याच्या अंगात दैवी शक्ती आली आणी तो मागे फिरला ताकदीनीशी त्याने त्या काळ्या शक्तीला दुरवर फेकुन दिले आणि पुन्हा घरी निघाला.

माझे डोके उठले होते.समोर भकास तोंडाने अण्णा, तात्या बसले होते. ते दोघ्ं माधुकरी मागून आले होते. मिरजेच्या स्टेशनकड़े माझे मन धावे, तिथून वाराणसीला,माझ्या देवाकडे! पिंडितला शेखर नाही जिताजागता चंद्रशेखर आझाद.

"अण्णा ही भिक्षा कशी शिजवणार??"

उंबरठ्यात कृष्णा येऊन लाकडे भिजवुन गेली होती. मनातल्या क्रांतिकाऱ्याने बंधने झुगारली.
"द्या इकडे भिक्षा",