वात्सल्य

मन हेलावून गेलं हे वाचताना

+१

हृदयाला हात घातला एकदम

का बांधले होते, नायलॉनच्या दोरीचा त्रास कमीत कमी होण्यासाठी घेतलेली काळजी, नंतर मुलाशी त्याच्या छोट्याशा (थोरल्या! )बहिणीचे व आईचे वागणे, एक एक गोष्ट समोर आल्यावर 'सत्य' उलगडले.

आई गरीब असली किंवा मूल मतिमंद असलं तरी वात्सल्य हि निसर्गाची देणगी आहे. ती काही कमी होत नाही

खरंय!

+ १

हृदयस्पर्शी !

पूर्ण माहिती असल्याशिवाय मत बनवू नये (Do not judge book by its cover), हे अधोरेखीत करणारा अनुभव.

हृदयस्पर्शी !

पूर्ण माहिती असल्याशिवाय मत बनवू नये (Do not judge book by its cover), हे अधोरेखीत करणारा अनुभव.

बाप कुठे होता?

> जाताना डोक्यात विचार हाच होता कि कोण याची आई आहे जी मुलाला असं जनावरासारखं बांधून गेली आहे. मूल मतिमंद आहे म्हणून असं बांधून जावं अशी निर्दय आई कोण असू शकेल. > बापाबद्दल असे विचार का येत नाहीत मनात पटकन?

मुल अगदी काही स्तनपान करण्याच्या वयाचं नाहीय तरीही लहान मुलाला नेहमी आईशीच का असोसिएट केलं जातं? वत्सल्याचा ठेका आईकडेच का असतो?

अतिशय टचिंग अनुभव. मोजक्या शब्दांत प्रभावीपणे..

ह्रूदय हेलावून टाकणारं निरिक्षण !

अशी बरीच दृष्ये आपण काही वेळा पहात अस्सतो, काही करू शकत नाही.

अमच्या जवळच्या हायवेला पण अशी लहान मुले वाली कुटुम्बे आहेत, जे सिग्नलवर फुगे, खेळणी, बॉलपेन्स, वेस्ट कॅरी बग्ज इ. विकत असतात त्यांचे जीवनमान पाहूनही असेच द्रवायला होते.
आपल्या प्रचंड लोकसंख्यावाल्या देशातील अजस्त्र समस्या कधीही संपणार्‍या नाहीत.

अवघड आहे सगळं. आपली सुरक्षित अंतरावरची निरीक्षणं, घाईघाईने दिलेले निर्णय..

अशा चुका आपणही करत असतो.. याची चरचरीत जाणीव

ह्रुदय हेलावून टाकणारा अनुभव

लहान मुलाला बांधून ठेवणे सामान्य आहे. इथे हा मुलगा तरी मतिमंद आहे पण असे नसतानाही तीन-चार वर्षाच्या मुलाला कधी बांधून ठेवणे सामान्य आहे. माझी एक काकू तिच्या मुलाला म्हणजे माझ्या चुलत भावाला बांधून ठेवायची (म्हणजे त्याचा पाय बांधायची इतकंच) जेणेकरुन तो घराबाहेर नाही जावू शकणार. यात निर्दयी वगैरे वाटण्यासारखं काही नाही.. असं करण्यात उगाचच अपराधीपणा वाटत असल्याने काही सुशिक्षित गृहिणी अनेकदा नवरा कामावर जाण्यपुर्वी घाईने आंघोळ उरकतात..कारण अवखळ/मस्ती करणारं मुल काय उद्योग करेल हे सांगता येत नाही म्हणून त्याला एकटं सोडता येत नाही. अशा वेळी खरंतर अर्धा एक तास मुलाला योग्य ठिकाणी बांधून ठेवण्यात काही गैर आहे असं मला वाटत नाही.

आई स्वयंपाक करत असेल तर जरा उभे राहणारे मुल ती उलट्या स्टुलात ठेवते आणि काम करता बोलत राहाते. ते मूलही हसत खिदळते पण खाली वाकून बाहेर पडायचे त्यास कळत नाही. हे पाहिले आहे. पण हेच मूल नुकतेच उभे राहू लागलेले तेव्हा शू केल्यावर एक रट्टा मागे देऊन आरडाओरड करून तिने त्यास हाताला धरून फरफटत नेले व बाथरुमात उभे केलेले पाहिले. दोन दिवस असे केल्यावर तेच मूल शू लागल्यावर हात खाली लावून उँउँउँ करायचे. ती बाई म्हणाली आम्ही अशीच सवय लावतो. वात्सल्यात शिस्तीचा कठोरपणाही असतो.
(( सगळ्यांनी असाच कठोरपणा दाखवला तर नॅपी उद्योग तोट्यात जाईल.))

अत्यंत हृदयस्पर्शी अनुभव. तुम्हाला जे दिसलं, जाणवलं आणी नंतर इथे शेअर केलत, ते खूप छान.

मतिमंद मुलांचा प्रश्न फारच गंभीर आणि रोज यातना देणारा असतो. ओळखीच्या तिन कुटुंबात हा प्रश्न मी बघतोय. त्यांचे आईवडील (हो वडील सुध्दा) काय भोगतात ते बघतोय, विशेषत: वाढत्या वयातील मुलीचे पालक शक्य ते सर्व प्रयत्न यथाशक्ती करतात पण आपल्यामागे काय ही खंत सदोदित त्यांच्या डोक्यात असते.

चार वर्ष झाली असतील आता, माथाडी काम करणाऱ्या मजुरांच्या चटई चाळीत निबार कालवा झालेला. एका मजुराची लहान दोन मुलं गायब झालेली. खुप शोधाशोध केली सगळ्या चाळीनं, त्यांना वाटलं कुणी तरी पळवून नेली. दोन तीन दिवसांनी सांडपाणी साठुन तयार झालेल्या मोठ्या डबक्यातुन दोन्ही फुगुन वर आलेली. दोन्ही पोरं आईचा डोळा चुकवून डबक्याशेजारी खेळत बसायची.

सुन्दर लिहिले आहे.

लेख आवडला.
सध्या आम्ही उभयता आमच्या रांगत्या नातीसोबत आहोत. या वयातल्या बाळाबरोबर खेळणे आनंददायक असले, तरी ते किती जिकिरीचे आहे, याचा अनुभव घेत आहोत. घर खूप प्रशस्त असल्याने पूर्ण वेळ रांगणार्‍या पोरीच्या मागे मागे लक्ष ठेवत फिरावे लागते. मी रोज व्हॅक्यूम क्लिनर चालवतो शिवाय मध्यरात्री रात्री स्वयंचलित व्हॅक्यूम क्लिनर चालते. तरी तिला अगदी मोहरीच्या आकाराच्या वस्तु सापडतातच, आणि त्या तोंडात घालायच्या असतात. बाहेर भरपूर झाडे असल्याने कुठूनतरी सरडा, मधमाशी वगैरे घरात येते.
हे बघता त्या माउलीला भर रस्त्यावर लेकराला वाढवणे किती कठीण जात असेल, याची चांगलीच कल्पना आली.

खरे आहे . +१००