दरवाजा हो तो ऐसा हो!

साने गुरुजींच्या "खरा तो एकची धर्म, जगाला प्रेम अर्पावे" च्या धर्तीवर "मिपाला पोस्ट अर्पावे" या हेतूने पोटावरती हि एक पोस्ट. डोन्टवरी! यात कुठलेही डायट सल्ले नाहीत, व्रत-वैकल्ले नाही, उपास-तापास नाहीत कि लोखंड उचलायचे प्रकार नाहीत. आहे ते एका "पोटिव्हेशन" बद्दल आयमीन "मोटिव्हेशन" बद्दल.

"पोट" हे श्रीमंतीचे लक्षण असतं हे आजोबांचं वाक्य तर चिकन-मटण खाल्यानंतर कमीत कमी दोन तास झोपलं नाही तर माणूस "नरकात" जातो हे बाबांचं वाक्य. आता असे उपदेश ऐकत मोठा झालेला, कायम तांबडे रस्से आणि जोडीला शंकराच्या पिंडी प्रमाणे अभिषेक होत असलेल्या तुपाच्या धारेवर वाढलेला हा देह काय आकारमानाचा असेल? समुद्रात दुरुन येणाऱ्या बोटीचं 'शीड' प्रथम दिसतं आणि मी घरात येतांना प्रथम पोट आत येतं अशी कमेंट कन्या करते म्हणजे या देहाच्या पोटाचा घेर किती असेल? याची मिपाकरांना कल्पना आलीच असेल.

मागे आपल्या डॉ. सुबोध खरेंच्या एका "दुष्ट" लेखात वाचलं कि "आपल्या उंचीच्या तुलनेत आपले पोट ५० टक्क्यापेक्षा कमी हवे. उदा. १७२ सेमी (पाच फुट आठ इंच) माणसाचे पोट ८६ सेमी (३३.८५ इंच) पेक्षा कमी हवे. हे पोट मोजण्याचे ठिकाण म्हणजे सरळ उभे राहिल्यावर पोटाचा जास्तीतजास्त घेर मोजणे”. आता बसक्या पोटुश्या दूदीला वरून पाहिलं तर जसं दिसेल तद्वतच आपला घेर, त्यामुळे अशी श्रीमंती मोजणारी फुटपट्टी कधी विकतच घेतली नाही. वजन काट्यावर उभा राहिलो तर इक्विपमेंट माल फंक्शन होऊन 'एकावेळी एकानेच उभं राहावं" असं तिकटहि एकदा आलं होतं. लग्न स्थानात गुरु-चंद्र, चतुर्थ स्थानात तुळेचा शनि आणि सप्तम स्थानात मकर राशीचा मंगळ नसल्यामुळे पोट कमी होण्यासाठी "मोटिव्हेशन" हा एकचं उपाय तुम्हाला शोधावा लागेल असं एका ज्योतिषाने सुचवलं.

काय मिस्टर डिलिव्हरी कधी? या प्रश्नांनी मागे एक-दोनदा ओशाळून जाऊन पोट कमी करायचे फेल्ड अटेंप्ट केले होते पण फेविकॉलच्या "पकडे रेहना, छोडना नाही" सारखं एखादं मोटिव्हेशन काही केल्या सापडत नव्हतं. मग एकदा शाहरुख खान ब्यँss ब्यँss करत स्वप्नांत सांगून गेला कि "अगर पूरी शिद्दत से किसी चीज़ को चाहो तो सारी कायनात आपको उससे मिलाने में जुट जाती हय।" आणि झालंही तसंच. थायलंडच्या पटायामधील नवीन घराचा ताबा ६-७ महिन्यांपूर्वी मिळाला आणि पोटाचा घेर कमी व्हायच्या स्टोरीला सुरवात झाली.

नमनाला हे असं घडाभर तेल ओतल्यावर थेट मोटिव्हेशनच्या मुद्दय़ाला हात घालतो. माझं मोटिव्हेशन आहे "एक दरवाजा!!"..... खरं सांगा उडालात ना?, वाटलं ना आश्चर्य? आता बसा सावरून जरा आणि वाचा पुढे,

माझ्या फ्लॅटचा दरवाजा अंगठ्याच्या ठश्याने उघडतो किंवा चावीने. लहानपणापासूनच 'उंगली' करायची आवड असल्याने चावी बाळगण्याचा प्रश्नच नाही. मात्र अपार्टमेंटच्या रिसेप्शन जवळच्या माझ्या विंगच्या एंट्रीसाठी इलेक्ट्रॉनिक "कार्ड-कि" लागते. एंट्रीसाठीहि आणि एक्सिट साठीही. हि नसेल तर पंचाईत. आयदर अपार्टमेंटमधून कोणी येणाऱ्याची नाहीतर दुसरा कुणी शिरणाऱ्याची वाट पहात रिसेप्शनमधे बसावं लागतं. वेळेला जागेवर नसणारे वॉचमन इथेही आहेत. हा झाला एक भाग आणी दुसरा भाग आमच्या दैवी स्मरण शक्तीचा. हमखास हरवेल अश्या ठिकाणी महत्वाच्या वस्तू ठेवायच्या जागा शोधणं हा आमचा पिढीजात व्यवसाय. नाही म्हणायला ऑफिसच्या बॅगेच्या चोरकप्यात एक कार्ड ठेऊन दिलेलं असल्यामुळे ऍटलीस्ट ऑफिसला जातांना वेटिंगची नामुष्की होत नाही. नामुष्की ओढवते ती इतरवेळी, पण परमेश्वर दयाळू आहे माझ्या बाबतीत. आमच्या अपार्टमेंटने एंट्रीसाठी एक 'उपशाप' दिलेला आहे.

फोटो निरखून पाहिलात तर एंट्रीच्या दरवाजाचे दोन भाग आहेत. एका भागाची रुंदी मोठी आणि दुसरा जेमतेम दोन वितीपेक्षाही कमी रुंदीचा आहे. हा जो कमी रुंदीचा दरवाजा, नेहमीपेक्षा जास्त जोर लावला कि विदाऊट "कार्ड-कि" उघडतो.... का उघडतो? त्याची कारणं खूप वेगळी आहेत पण माझ्या सारख्यांसाठी तो खुष्कीचा मार्ग आहे. इलेक्ट्रॉनिक "कार्ड-कि" विसरलो कि जोर लावून हा दरवाजा उघडायचा आणि मारायची एंट्री नाहीतर एक्सिट. आता इकडे मुख्य अडचण होते ती पोटाची. पंक्चर काढणारा मेकॅनिक कसा ट्यूबचा उरलेला भाग कटवणी घेऊन व्हीलच्या आत भरतो, मोर ऑर लेस तसंच काहीसं करत मला पोट त्या दरवाजातून बाहेर काढण्यासाठी करावं लागतं.

दोनवेळा शर्टाची बटणंहि शाहिस्ते खानच्या वाटेने गेली. कि-कार्डच्या आठवणीसाठी मोबाईलमधे लावलेले अलार्म हटकून दरवाज्याजवळ वाजायचे. शर्टा ऐवजी टि-शर्ट घालायला सुरवात केली, घासून घासून त्याचेही दोरे निघायला लागले. नवीन कार्ड घेऊन-घेऊन बँक करप्ट व्हायची वेळ आली. "भूल न जाना ECE बल्ब लाना... बा बा बा बा बल्ब" च्या चालीवर शेजारीही कार्ड घेतलं का? म्हणून टोमणे मारायला लागले.

अश्या सगळ्या प्रतिकूल परिस्थितीने दुःखी-कष्टी झालेला मी, एकदा आरशात पोटावरचे ओरखडे मोजत असतांना एक द्रुष्टांत मिळाला. सारे फसाद कि जड असलेले हे पोटच कमी केलं तर? युरेका युरेका!! सारखं वाटून हर्षोल्साने मूठभर मांस अजून चढू नये म्हणून तोही मोह टाळला. आरशासमोर परत उभा राहून उजळणी करून घेतली. आर यु शुअर? अख्या खानदानामधे असा विचार कोणी केलेला नाहीये. आर यु शुअर?... येस एम शुअर!! पोटावरील ओरखड्यातील रक्ताने कपाळावर टिळाहि लावला, नजर कॅलेंडरवर फिरवली. तारीख होती १ एप्रिल.

हि! हि! हि! पण थांबा!!. एप्रिल फुल नाहीये हे. तो फक्त योगा योग होता. निश्चयाचा महामेरू माझा ऑलरेडी झाला होता. एक तो दिवस आणि आजचा दिवस. पोटाचा घेर आता इंच इंच कमी होतोय. कार्ड अजूनही विसरतो, आयडीला साजेशी खिंड आजही लढवतो पण पोटावरच्या ओरखड्यांची संख्या आता कमी झाली आहे. कसं केलं काय केलं यासाठी बरंच मटेरियल मिपावर सापडेल. मिपाकरांचा आशीर्वाद पाठीशी असेल तर लवकरच त्या वितभर दरवाजातून(खिंडीतून) माश्यासारखं सुळकन जायचं स्वप्न पूर्ण होईल.