नारायण

वॉट्सपवर सकाळी सकाळी निलेशचा गुडमॉर्निंगचा मेसेज. च्यायला लावतय आता कामाला.
सकाळपासून आहेस का? आहेस का? असे चारदा विचारुन साहेबांची स्वारी संध्याकाळी ऑफिसात अवतरते. फॉर्मलपणाचा कळस असे कपडे, एका हातात डायरी कव्हर चढवलेले आयपॅड, दुसर्‍या हातात रेबॅनचे डबडे अन अजून एक आयफोन घेऊन शूज कसे काढावे हा विचार करीत नुसताच उभा.
"अरे ये की तसाच" म्हणेपर्यंत साहेब खुर्चीवर बसलेले असतात.
हा निलेश. इव्हेंट मॅनेजर. हा फक्त कंपन्याच्या साहेबांना मॅनेज करतो असे आम्हा सर्व अ‍ॅडव्हर्टायझर लोकांचे मत.
"येर्टेलचे प्रिमीयम लाँच आहे. करतोस का?"
"काय काय घेतलास?" मी मुद्द्यावर
"सगळाच आहे इव्हेंट, अ‍ॅक्चुअली आरेम नव्हता तयार पण वरुनच बसवलाय दट्ट्या. तुला तर म्हैतेच आपली पहुंच" ह्याच्यावरच तडकतो आम्ही जास्त. कायम सेल्फरेड हे बेणं.
"माझ्याकडे काय?" अगेन मुद्दा
"फ्लेक्स आहे. बॅकड्रॉप आहे, नाष्टा, गिफ्ट न वेल्कम असं अजून बरच आहे. मी केलेय सगळं प्लान. " कधीच क्रमाने सांगणार नाही.
"कुठे अन कधीय?" मुद्दा
"परवा सकाळी. म्हणून तर आलो तुझ्याकडे. क्रियेटिव्ह आलेत. फॉर्वर्ड करतो लगेच. म्हणजे लाग लगेच कामाला. वाटल्यास मी आहेच इथे." ह्यो शाणा आता नुसते कंपनीचे मेल फॉर्वर्ड करणार. स्वतः डाऊनलोडसुध्दा करायचं जीवावर येते याला.
"अबे आधी प्लान दाखव. माझी कामे सांग. अन मला लोड आहे उद्या. जमणार नाही बहुतेक"
"सिंपल आहे रे. मी केलेय मॅनेज."
तिथल्या तिथे मेल फोर्वर्ड केले जातात. माझ्या पीसीवर माझेच ब्रॉडबॅन्ड वापरुन पाहिले जातात. मध्येच ऑफिसच्या वायफायचा पासवर्ड विचारुन स्वतःचे अ‍ॅप अपडेट केले जातात. त्या एक्सेलशीटच्या प्लानवरुन मला काहीही कळलेले नसते. त्याचा माझ्या परीने अंदाज घेत अस्तानाच निलेशने कंपनीच्या साहेबाला फोनवर घोळात घेतलेले असते.
"हो जायेगा सरजी, बस बिंदास रहो आप. सब संभाल लेंगे मेरे बंदे. अभी तो फिलहाल बॅकड्रोप रेडी है. बाकी बचे भी है लाइनमे."
अबे अजून कामाचा पत्ता नाहीये.
"अभ्या जरा बोलून घे की साहेबाशी. नोर्मल सांग होतेय सगळे म्हणून"
"तो साहेब त्याच्या ऑफिसात बे. माझा काय संबध?" माझा मराठी बाणा.
"अबे बोल नुसते. काय नसते एवढे"
:हां जी सर. बोलिये"
"देखो भई, नाम क्या तुम्हारा"
"अभिजीत"
" हा अभिशेक सुनो, कोई प्रोब्लम नही आना चाहिये. कोई जरुरत लगेगी मेरी? कोई हेल्प?"
"अभि ठिक है सर, निलेशसे बात करके बोलुंगा"
"ओके गो ऑन."
............................................................................
काम पाहिले जाते. वेळेत होण्यासारखे वाटत नसतेच. काय करणार पैसा बहुत कुत्ती चीज है. घेतो गळ्यात.
कंपनीचे क्रियेटीव्ह हा संशोधनाचा विषय. त्यांनी पाठवलेले फॉर्मॅट कळत नसतात. साईज हमखास चुकीच्या येतात. कसेबसे आर्टवर्क तयार होऊन प्रिंटिंगला जाईपर्यंत संध्याकाळ झालेली असते. ज्या हॉटेलमध्ये इव्हेंट असतो त्याची मापे येतात. ब्रेकफस्ट अन लंचची मेनु लिस्ट येते. तुतारी वाल्यासह बँडवाला येऊन अ‍ॅडव्हान्स घेऊन जातो. काय करणार येर्टेलच्या झेडेमला तुतारी वाजल्याशिवाय कारमधुन उतरता येत नसावे. लाईटवाला अन साऊंडवाला मध्येच तासभर डोके खाणारच असतो. रात्री उशीरा प्रिंटिंग सुरु झालेले असते. दोन तीन वाजेपर्यंत फ्रेम्स आणि स्ट्रक्चर तयार होते. चार वाजता झोपलेला मी साडेपाचच्या अलार्मने उठतो. कसेबसे ग्राऊंडवर जायचे कपडे चढवून फ्लेक्स युनिटला. तोपर्यंत तीस पस्तीस फोन करुन काम करणार्‍या पोरांना ऊठवलेले असते. एकेक स्टार जमा होतो. रिक्षा, टेम्पो येतो. सगळे सामान अर्ध्या तासात इव्हेंटच्या ठिकाणी पोहोचते.
..............................................................................
हॉटेलच्या हॉलमध्ये अनेक जण नटून ठटून नुसतेच मोबाईलात डोसके घालून उभे असतात. लढाई के दिन खाडे ह्या तत्त्वाला जागून निलेशराव गायब असतात. शेजारी एक येर्टेल बया आपण सुपरमॉम की कॉलेजगर्ल हे कन्फ्युजन निस्तरत आणि वाढवत असते.
"हां तो अभिलाष पहुंच गये स्पॉटपर. सुनो मेरी बात. वो जो है येर्टेलवाली निशा. उसको सुन ले जरा. पूना का इव्हेंट भी उसी ने मॅनेज किया था.
च्यायला हायेत कीती इवेंट मॅनेजर? आणि मग मी काय करतोय कालपासून.
.
(क्रमशः)