सिझोफेनिया.... आजार की पेर्सेप्शन? भाग ६ (शेवटचा)

भाग ६ (शेवटचा)
विक्रमला गीलाबद्ध्ल खूप विश्वास वाटत होता हे उघडच होत. म्हणूनच केवळ त्याने तिला सगळ अगदी सगळ सांगितल होत. जे आजवर त्याने कोणाशीच शेअर केल नव्हत. जर ह्या त्याच्या विश्वासाला तडा गेला असता, तर मग त्याला परत सामान्य जीवनात आणणं अवघड नाही तर अशक्य झाल असत. गिताला कोणत्याही परिस्थितीत विक्रमला हरवायचं नव्हत. म्हणून मग तिने त्याच्या कलाने घ्यायचं ठरवलं. त्याहूनही मोठा निर्णय तिने हा घेतला की जोवर ती काही निर्णयापर्यंत येत नाही तोवर डॉक्टरकाकांना किंवा बाबांना काही सांगायचं नाही.

गिता शांत झाली आहे हे बघून विक्रम अस्वस्थ झाला. "गिता तुझा पण माझ्यावर विश्वास बसत नाही ना?" त्याने तिला विचारल.

"तस नाही विक्रम. पण मला सारखा एकाच प्रश्न पडतो आहे की तू म्हणतोस ते सगळ बरोबर असेल तर मग तुला असा अवघड आणि मनाचा आजार झाला आहे, अस तुझे वडील का म्हणतील? कारण अजूनही आपल्या समाजाने मनाचे आजार शरीराच्या आजारांसारखे सहज स्वीकारलेले नाहीत. त्यामुळे मनाचा आजार असलेल्या व्यक्तीला वेगळ्या नजरेने बघितल जात. सर्वसाधारणपणे 'वेड लागल आहे या व्यक्तीला,' अस सहज म्हंटल जात. अस असताना तुझे वडील का तुला डॉक्टर खरातांसारख्या well known डॉक्टरकडे आणतील? त्याना काही बर वाटत नसणार न, तुला मनाचा आजार आहे असा विचार करताना?" गीताने मुद्धाम विक्रमला विचारले.

त्यावर विक्रमने दिलेले उत्तर तिला काहीसे अपेक्षितच होते. तो म्हणाला;"माहित नाही ग. पण माझे बाबा कायम त्यांच्या कामात गुंतलेले असतात. त्यांना माझ्यासाठी कधी वेळच नव्हता आणि अजूनही नसतो. म्हणून मग कदाचित त्याना मनातून गिल्टी वाटत असेल. त्यात मी माझ्या मित्रांमध्ये जास्त रमतो हे आवडत नसेल. म्हणून मग त्यांच्यापासून तोडायला काही सबळ कारण हव, म्हणून मग मला आजार आहे अस सिद्ध केल की झाल अस त्याना वाटत असेल."

त्यावर गिता म्हणाली;"अरे ते तुझे वडील आहेत विकी. तुला आजार आहे अस सिद्ध झाल्याने त्याना आनंद कसा होईल? आणि तुझे मित्र तू म्हणतोस म्हणून आहेत अस कस म्हणता येईल? तुझ्या बाबांना तर ते दिसत नाहीत; पण त्यांच एकवेळ बाजूला राहुदे. बाकी कोणाला ते दिसतात का?"

ती असाच काहीस त्याला सांगायचा प्रयत्न करत होती आणि अचानक तिला थांबवून विक्रम म्हणाला;"गिता, अस तर नसेल की माझ्या बाबांनाच स्चीझोफ्रेनिया हा आजार असेल? ते म्हणतात की फक्त मलाच माझे मित्र दिसतात; पण कदाचित फक्त त्यांनाच ते दिसत नसतील. पण ते वडील आहेत.... मोठे आहेत... त्यामुळे आजार त्याना झाला आहे हे त्याना स्वीकारायचे नसेल. मग सोपा उपाय काय... तर मलाच आजार आहे अस म्हणायचं. काय वाटत तुला?"

त्याचे हे विचार एकून मात्र गिता आवाक झाली. क्षणभर तिला काय बोलाव सुचेना. पण मग तिने विचार करून म्हंटल,"विकी एकवेळ हे म्हंटल की तुझ्या वडिलानाच फक्त तुझे मित्र दिसत नाहीत, तर मग तुला हे सिद्ध करावा लागेल की त्यांच्या व्यतिरिक्त इतराना तुझे मित्र दिसतात. सांग कस सिद्ध करशील?" हे म्हणताना तिला इच्छा होती की विक्रमने म्हणावं की चल तुला माझ्या मित्रांची ओळख करून देतो.

पण त्यावर त्याचे उत्तर वेगळेच होते. तो म्हणाला;"गिता अग माझे मित्र इतराना दिसतात."

हे एकून गिता पुरती गोंधळून गेली. तिला माहित होत आणि खात्रीदेखील होती की विक्रम स्चीझोफ्रेनिक आहे. हा आजार त्याला झाला आहे. तरीही त्याच्या आत्मविश्वासपूर्ण वाक्याने ती पुरती गोंधळून गेली.

"कोणाला दिसतात तुझे मित्र विकी?" तिने आवाजावर ताबा आणत त्याला विचारले.

"अग आमच्या बिल्डिंगचा वॉचमन आहे ना त्याला नाक्कीत दिसतात. कारण आम्ही कधी कधी गच्चीवर बसतो ना तेव्हा जर मी वाकून बघितल आणि त्याचवेळी तो वर बघत असला तर खालूनच ओरडतो... तुम बच्चा लोग उप्परसे झुकता हे और गाली हमको पडती हे. चलो पिछे हो जाव." विक्रमने तिला सांगितले.

"विकी तुमच्या बिल्डिंगचा वॉचमन काय म्हणतो त्याचा काय संबंध विकी?" गीताणे थड वैतागून विचारले.

"अग गिता तुला कस समजत नाही? तो म्हणतो तुम बच्चा लोग... याचा अर्थ त्याला आम्ही सगळे दिसतो ना?" विक्रम तिला समजावत म्हाणाला.

त्याने असे म्हणताच गिताच्या लक्षात त्याचा मुदा आला. त्याक्षणी तिला वाटले, 'खरच जर तो वॉचमन अस म्हणत असेल तर त्याचा अर्थ त्याला मुल दिसत असतील नाही का? खात्री करून घेतली पाहिजे.' पण तिने हा विचार विक्रमला बोलून नाही दाखवला. उलट ती महाली,"त्याच्या व्यतिरिक्त अजून कोणी आहे का विकी ज्यांनी तुझे मित्र बघितले आहेत?"

विक्रम विचारात पडला. निदान आता तरी तो तिच्या मनातल बोलेल अशी तिला आशा होती. आणि विक्रम तेच म्हणाला;"दुसऱ्या कोणाची साक्ष कशाला हवी गिता? चाल तुझीच ओळख करून देतो मी माझ्या मित्रांशी. त्याना मी सांगितलेल नाही अजून की मला तू किती जवळची वाटतेस. त्यामुळे अचानक तुला माझ्याबरोबर बघून त्याना पण आश्चर्य वाटेल. चल येतेस? तुझी भेट घालून देतो मी माझ्या मित्रांशी."

'finally!' गिताच्या मनात आल. तिला विक्रमने स्वतः अस म्हणायला हव होत की तो तिला त्याच्या मित्राना भेटायला घेऊन जाईल. कारण जर तिने उत्सुकता दाधावली असती तर तो घेऊनही गेला असता, आणि जर तिला कोणी दिसत नाही अस तिने म्हंटल असत तर कदाचित त्याने असा stand घेतला असता की 'मुळात माझ्या मित्राना तू आवडत नाहीस, त्यात मी त्याना न विचारता तुला घेऊन आलो, म्हणून तेच समोर यायला तयार नाहीत.'

परंतु विक्रम स्वतःच म्हणाला की तो गिताला त्याच्या मित्राना भेटवायला तयार आहे; हे एकून तिचा चेहेरा खुलला. विक्रमच्या एकूण आत्मविश्वासपूर्वक बोलण्यामुळे तिच्या मनात विक्रमच्या वडीलांबद्धल थोडा संदेह निर्माण झाला होता; त्यामुळे ती विक्रमबरोबर जायला उत्सुक होती. जर ते मित्र खरच तिला भेटले असते तर मोठाच प्रश्न उभा रहाणार होता. पण जर ते नाहीच भेटले किंवा दिसले तर मात्र तिला विक्रमला त्याच्या कलाने घेत समजावावे लागणार होते. पण त्याला तिची तयारी होती. तिचा स्वतःवर पूर्ण विश्वास होता.

गीताने विक्रमला विचारले;"हे मस्तच झाल. कधी जाऊया आपण? मला आता बर वाटत आहे. उद्या चालेल का तुला? मी उद्या येणार आहे क्लिनिकला. मग तिथूनच एकत्रच जाऊ."

गिताला वाटल होत तो म्हणेल त्याना कधी वेळ आहे आणि मग आपण जाऊ. अर्थात तिलाही तेच हव होत. त्यामुळे तिला थोडा वेळ मिळाला असता डॉक्टर खरातांशी बोलायला. त्याना अनेक गोष्टी माहीतच नव्हत्या. त्याना ती सगळी माहिती देण अत्यंत आवश्यक होत. बर, विक्रमच्या वडीलाना काही प्रोब्लेम नाही ना ही दुसरी possibility तपासून बघणे देखील आवश्यक होते. या सगळ्यासाठी तिलासुद्धा थोडा वेळ लागणारच होता.

पण त्यादिवशी बहुतेक गिताला shocks मागून shocks बसावेत अस होत. कारण विक्रम घड्याळाकडे बघत म्हणाला;"चल आताच जाऊ. आता बाबा नसतील घराजवळ. त्यामुळे ते तिघे मोकळेपणाने भेटतील आपल्याला. तसा उशीर झाला आहे, मान्य आहे. पण तू काही लाहान बाळ नाहीस न. आणि अजून तुझे आई-बाबासुद्धा आलेले नाहीत. तू फक्त त्याना भेट आणि ये परत. मी थांबवणार नाही तुला. तस त्यानासुद्द्धा त्यांच्या घरी जायचं असत. पण अलीकडे आम्ही ठरवल आहे की रोज निदान पाच मिनिट तरी भेटायचं. कारण नाहीतर मला फार फार एकट वाटत. चल निघू. ते थांबले असतील माझ्यासाठी."

गिताला काय कराव सुचेना. नाही म्हणायची इच्छा होती. पण तस कारण सापडत नव्हत. तिनेच काही मिनिटांपूर्वी म्हंटल होत की आता तिला आता बर वाटत आहे. तिने क्षणभर विचार केला आणि मनाशी निश्चय करून ती उठली. म्हणाली;"चल विकी, येते मी. पाच मिनिटात तयार होते."

खरोखरच गिता पाच मिनिटात बाहेर आली. तिने आई-बाबांसाठी टेबलावर चिट्ठी लिहून ठेवली... मला बर वाटत आहे, म्हणून जरा फिरायला बाहेर जाते आहे. काळजी करू नका. जेवायच्या वेळेपर्यंत घरी येते.' आणि ती विक्रम बरोबर निघाली. मुद्धामच तिने कुठे जाते आहे आणि कोणाबरोबर ते लिहील नाही. कारण ते लिहील असत तर तिची आई उगाच घाबरली असती आणि सारखा मोबाईलवर फोन करत बसली असती.

गीताने लगेच आपल म्हणण एकल आणि ती यायला तयार झाली हे बघून विक्रम खुश होता. तो तिच्याबरोबर निघाला.
---------------------------------------

भाग ७
बाहेर पडताच त्याने रिक्षा थांबवली आणि स्वतःच्या घराचा पत्ता दिला. रिक्षात बसल्यावर गीताने त्याला विचारले;"अरे खात्री तर कर ते तिघे आहेत तिथे. एकदा मोबाईलवर फोन करून बघ की." तिचा त्यामागे एकाच उद्धेश होता; तिला बघायचं होत की विक्रम खरच फोन करतो का.

विक्रमला तिच म्हणण पटल. त्याने त्याचा मोबईल बाहेर काढला. पण त्याच चार्गिंग पूर्ण संपल होत. गिताला ते थोड अपेक्षित होतच. तिने लगेच स्वतःचा मोबाईल त्याला दिला आणि म्हणाली;"अरे माझ्या फोनवरून लाव." विक्रमने एकदा तिच्याकडे बघितल आणि तिचा फोन घेऊन नंबर लावला. क्षण दोन क्षण गेले आणि विक्रम बोलायला लागला;"राजन आहात न? हो रे! थोडा उशीर झालाय आज. पण तुमच्यासाठी एक सरप्राईज घेऊन येतो आहे. थांबा ह. अरे? का? कसलं काम? नाही चालणार. थांबा म्हणजे थांबा." अस म्हणून त्याने फोन ठेवला.

गीताने फोन परत घेत विचारले;"काय झाल विकी? नाहीत का ते ठीथे?"

"अग आहेत की. फक्त त्याना थोडी घाई आहे. म्हणत होते उद्या दाखव तुझ सरप्राईज. पण मीसुद्धा सांगितल त्याना ते नाही चालणार. थांबाच तुम्ही." अस म्हणून विक्रमने गीताकडे बघितल. त्याने तिचा हात हातात घेतला आणि म्हणाला;"गिता, मला माहित आहे की तुझा माझ्यावर विश्वास आहे. पण तरीही खोल कुठेतरी तुझ्या मनातही डाऊट येत असेलच न? मला तू हवी आहेस गिता. मनात कुठलाही पण किंवा परंतु न घेता तू मला स्वीकारावास अस वाटत. म्हणूनच मी तुला आजच त्या तिघाना भेटवायचं ठरवलं."

गिता विक्रमकडे टक लावून बघत होती. तिच्या मनाचा पुरता गोंधळ उडाला होता. शेवटी तिने ठरवलं की जे जे होत आहे ते पहायचं. आता कुठल्याही निर्णयापर्यंत पोहोचण शक्य नव्हत. आणि ते योग्य ही नव्हत.

विक्रमच घर आल. त्याने रिक्षा थांबवली आणि खाली उतरून पैसे दिले. गीतादेखील त्याच्याबरोबर उतरली. विक्रमच्या घराची गल्ली डेड एंड असलेली होती. त्यामुळे रहदारी अजिबात नव्हती तिथे. त्यात त्यांची बिल्डिंग अगदी शेवटची. त्यामुळे रस्त्यावरच्या दिव्याचा उजेडही गेटजवळ निट नव्हता. रिक्षा परत गेली. गीताने प्रश्नार्थक नजरेने विक्रमकडे बघितल. कारण आजू-बाजूला कोणीच दिसत नव्हत.

"विकी कुठे आहेत तुझे मित्र?" तिने विक्रमकडे बघत विचारल.

"गिता मनातला संशय दूर ठेव बघू. ते बिल्डींगच्या मागच्या टाकीवर बसले असतील. आमची ती ठरलेली जागा आहे. किंवा मग गच्चीत असतो आम्ही." विक्रम तिच्याकडे बघत म्हणाला.

गिताला त्याच अस रोखून बघण आवडल नाही. पण ती काहीच बोलली नाही. त्याला पुढे चालायची खुण करून ती त्याच्या मागून चालू लागली. दोघे बिल्डिंगला वळसा घालून मागे आले. पण तिथे कोणीच नव्हत. विक्रमने आजू बाजूला बघितल आणि म्हणाला;"वर गच्चीत असतील ते. चाल."

ते दोघे जिन्याकडे आले तेवढ्यात समोरून वॉचमन आला. विक्रमने पुढे होत गिता काही बोलायच्या आत त्याला विचारले;"चाचा, मेरे दोस्त उप्पर गये क्या?" वॉचमनने एकदा गीताकडे बघितले आणि मग विक्रमकडे बघत तो म्हणाला;"हां हां! उप्पर गये. जाव तुम आपने घर जाव." आणि गेटच्या दिशेने तो निघून गेला.

त्याला कल्पना नव्हती पण विक्रम जग जिंकल्याच्या नजरेने गीताकडे बघत होता आणि गीताचा चेहेरा प्रचंड मोठा धक्का बसल्यासारखा दिसत होता. विक्रमने तिचा हात धरला आणि तिला लिफ्टकडे नेले. दोघे लिफ्टमध्ये शिरले आणि विक्रमने शेवटच्या मजल्याचे बटन दाबले.

गिता थोडी शांत झाली आणि म्हणाली;"विकी, तुझ्या बाबांना माहित आहे का की वॉचमनला तुझे मित्र इथे येतात ते माहित आहे?"

तिच्याकडे बघत विक्रम म्हणाला;"नाही गिता. खर सांगायचं तर जे लोकं म्हणतात की माझे मित्र खरच आहेत त्यांच्याशी माझे बाबा बोलत नाहीत."

हे एकून गिता काहीच बोलली नाही. लिफ्ट शेवटच्या मजल्यावर पोहोचली. दोघे लिफ्टच्या बाहेर पडले आणि गच्चीवर जाण्याच्या जिन्याकडे वळले. गच्चीच्या दाराशी आल्यावर विक्रांतने गिताला हळूच कानात सांगितले;"तू २ मिनिटांनी आत ये. ते तिघे वर टाकीवर बसले असतील. आमची ती फेवरेट जागा आहे. मी त्याना खाली बोलावतो. मी टाळी वाजवली की तू आत ये. ठिक?"

गीताने हसून मान डोलावली आणि विक्रम गच्चीत गेला. विक्रम गिला आणि जिन्यात उभ्या असलेल्या गिताला परत्येक क्षण युगांसारखा वाटत होता. तशीच अजून २-३ मिनिट गेली. गच्चीतून काहीतरी बोलल्याचा आवाज आला आणि अचानक टाळी वाजली. गिताला लक्षात आल विक्रम तिला आत बोलावतो आहे. ती हसत हसत गच्चीत शिरली.

विक्रम दाराच्या उजवीकडे होता आणि तिच्याकडे हसत बघत उभा होता. त्याने हाताची घडी घातली होती. गिताला वाटल होत की त्याचे मित्र त्याच्या बाजूलाच असतील. पण तिथे कोणीच नव्हत. त्याने हसतच तिला खुण केली की तिने मागे वळून बघावं. गिता मागे वळली. आता तिची पाठ विक्रमकडे होती. पण तिला विक्रमचा आवाज एकू येत होता;"राजन, प्रकाश, हरी कस वाटल सरप्राईज? ही गिता. माझ्या आयुष्याची होणारी जोडीदार आणि गिता हे राजन, प्रकाश आणि हरी. माझे जीवाभावाचे मित्र. मी खरच खूप खूप लकी आहे. आज माझ्या मित्रांनी माझ्या होणाऱ्या सहचारिणीला स्वीकारलं आणि तिने देखील त्याना स्वीकारलं."

विक्रम असाच काहीस बोलत होता..... आणि गिताला आयुष्यातला मोठ्ठा धक्का कसा पचवावा हा प्रश्न पडला होता. कारण तिच्या समोर कोणीच नव्हत. कोणीही नव्हत!!!

विक्रमच्या मते राजन, प्रकाश आणि हरी तिथेच होते. गिता आणि विक्रमच्या समोर. तो खरच ते तिघे समोर उभे असल्यासारखा बोलत होता. मधून मधून थांबत होता. जणूकाही त्यांच्यापैकी कोणीतरी काहीतरी बोलत होत. त्याना तो replyदेखील करत होता.

गिता हतबल होऊन उभी होती. तिला काहीच सुचत नव्हत बोलायला. अचानक विक्रमने तिच्याकडे वळून बघितल. मग परत त्याच्या त्या कल्पनेतल्या मित्रांकडे बघत म्हाणाला;"नाही रे. तिला दिसता आहात तुम्ही तिघे. फक्त ती काय बोलायचं ते सुचत नसल्याने गप्प आहे. अरे तिला समजून घ्या रे. तिला असच वाटत होत खोल मनात की तुम्ही नसणारच. त्यामुळे तुम्ही आहात हे बघून थोडी गोंधळली आहे इतकच." गीताकडे वळत त्याने विचारल;"हो की नाही गिता?"

गीताने विक्रमकडे बघितल पण ती काहीच बोलली नाही. विक्रम एकदम शांत झाला. तिच्या जवळ आला आणि तिचा हात धरून तिच्या डोळ्यात बघत त्याने तिला विचारले;"गिता तुला माझे मित्र दिसत आहेत न? राजन, प्रकाश आणि हरी इथे आहेत गिता. ते खरच आहेत. तुला पटत आहे न मी म्हणतो आहेत ते?"

गिता फक्त त्याच्याकडे बघत होती. तिला काय बोलाव सुचत नव्हत.

विक्रमने एकदम shock लागल्याप्रमाणे तिचा हात सोडला. दोन पावलं मागे जात त्याने गिताला विचारल;"गिता तुझा माझ्यावर विश्वास नाही बसत न? तुला माझे मित्र नाही ना दिसत?"

गीताने स्वतःला सावरल. त्याच्या दिशेने पाउल उचलत ती म्हणाली;"विकी, हे बघ....."

"अह! नाही! फक्त माझ्या प्रश्नाच उत्तर गिता. बाकी काही बोलू नकोस." विकर्म म्हणाला.

"माझा तुझ्यावर विश्वास आहे विकी." त्याला शांत करण्यासाठी गिता म्हणाली.

"गिता जर तुझा माझ्यावर विश्वास असेल तर तुला माझे मित्र दिसतील." विक्रम अजून दोन पावलं मागे सरकत म्हणाला. त्याने त्याच्या डाव्या बाजूला बघितल आणि कोणीतरी बोलल असेल त्याला उत्तर दिल्याप्रमाणे म्हाणाला;"हो! खरय तुमच. पण माझा गीतावर विश्वास आहे........... होता!" परत गीताकडे बघत तो म्हणाला;"बघ ते पण म्हणताहेत की तुझा माझ्यावर विश्वास नाही. तूदेखील माझ्या बाबांच्या आणि डॉक्टर खरातांच्या विश्वातली निघालीस गिता."

गिताला काय कराव सुचत नव्हत. विक्रमला शांत करण्यासाठी जरी ती म्हणाली की तिचा त्याच्यावर विश्वास आहे तरी तिला तिथे त्याचे मित्र दिसत नव्हते हे खर होत. आणि ते विक्रमच्या लक्षात आल होत. त्यामुळे तिला हेल्पलेस वाटत होत. तिने परत एकदा त्याला सामाजावायचा प्रयत्न केला.

"विकी, ऐक माझ. हे बघ........." ती म्हणाली.

"नाही गिता. तू माझ ऐक. गिता जा तू. खरच जा. मला तुझा राग नाही आलेला. फक्त वाईट वाटत ग की तू सुद्धा माझ्यावर विश्वास नाही ठेवलास."

आता मात्र विक्रमला सत्य परिस्थिती सांगावी अस गिताला वाटल. ती म्हणाली;"विकी माझा तुझ्यावर विश्वास आहे म्हणून तर मी तू म्हणता क्षणी तुझ्याबरोबर निघाले न. तुझाच माझ्यावर विश्वास नाही आहे विकी. म्हणूनच तर तू माझ एकून घेत नाही आहेस."

विक्रम तिच्याकडे बघत उदासवाण हसला. म्हणाला;"गिता, जा तू. माझा तुझ्यावर विश्वास होता म्हणून तर तुला सगळ सगळ खर सांगितल मी. अगदी ते सुद्धा जे फक्त माझ्या मनात होत आणि माझ्या मित्राना माहित होत. जाऊ दे गिता. फक्त एकच प्रश्न विचारतो. मला उत्तर नको आहे, तुझ तूच ते शोध आणि स्वतःला दे. तुला माझे मित्र दिसत नाहीत. पण त्याना तू दिसतेस. बाबांना ते दिसत नाहीत. पण त्याना बाबा दिसतात. तुमच्या सगळ्यांचा मते मला स्चीझोफ्रेनिया हा आजार आहे. पण गम्मत म्हणजे तुम्ही सगळे माझे मित्र नाकारता आहात. मी मात्र तुम्हालाही स्वीकारतो आणि त्याना ही. ते देखील तुम्हाला स्वीकारायला तयार आहेत; पण तुमच्या नकारामुळे confused आहेत. त्यामुळे आता तूच ठरव गिता; आजारी नक्की कोण आहे? मी की तुमचा हा so called समाज? मला स्चीझोफ्रेनिया हा आजार आहे अस तुम्ही म्हणता ते तुमच मत आहे की तुमच पेर्सेप्शन? जा... गिता... प्लीज जा...." अस म्हणून त्याने तिच्याकडे पाठ केली.

गिता खूप खूप गोंधळली होती. गडबडली होती. ती धडपडत जीना उतरली आणि खाली आली. खाली गेटजवळ तिला वॉचमन बसलेला दिसला. तिने त्याच्याकडे बघितले आणि त्याच्याजवळ जाऊन त्याला विचारले;"चाचा, अभी में जीनाकडे साथ उप्पर गई उनको तो आप पेहेचानते हो न?"

वॉचमन उभा रहात म्हाणाला;"हा हा दीदी. वो तो विकी बाबू हे. क्यो क्या हुवा? फिरसे दौरा पडा क्या उनको? अभी सहाब नाही आये काय?"

गिता त्याच बोलण एकून अवाक झाली. "आप क्या केहेरहे हो चाचा?" तिने त्याना विचारले.

"अरे दीदी, वो विकीबाबू को उनके दोस्त दिखते हे ना.... तो वो मुझे पुछते रेहेते हे.... क्या मेरे दोस्त इधर हे? उनके पिताजीने मुझे बोलके रखा हे की मेने हा केहेना हे. क्यो की कभी कभी उनको दर होती हे आने को काम से. अगर विकी बाबू जो बोलते हे वो माना नाही तो वो काबू के बाहर हो जाते हे. इसिलीये आप लोग उप्पर जा राहे थे तो हमने हा भर दी जो वो केहे राहेथे उसको. और फिर आप थी ना साथ में. नही तो में खुद छोडने जाता हु विकी बाबू को घर पर." वॉचमन गिताला सांगत होता. आणि त्याच्या प्रत्येक वाक्याने गिता अजून अजून ढेपाळत होती.

ती गरकन मागे फिरली आणि लिफ्टची वाट न बघता दोन दोन पायऱ्या पार करत गच्चीत पोहोचली. तिने विक्रमला बेंबीच्या देठापासून हाक मारली. "विक्रम...... विकी.... विकी??? I TRUST YOU! कुठे आहेस विक्रम? विकी? बोल माझ्याशी......"

गिता हाका मारत होती. विक्रमला शोधत होती. पण तिच्या जगाच्या पेर्सेप्शन प्रमाणे विक्रम त्या गच्चीत नव्हता. त्यामुळे टाकीवर मित्रांबरोबर बसलेला विक्रम इच्छा असूनही तिला उत्तर देऊ शकत नव्हता.