तोच जुना शालू ....(शतशब्दकथा )

छान कल्पना !

आवडली नेहमीप्रमाणे !!

कल्पना म्हणून छान आहे पण रजस्वला द्रौपदी एकवस्त्रा म्हणजे एका अतिशय साध्या वस्त्रात होती.

द्रौपदी ऑलरेडी राजमहालातच होती. शेवटचं वाक्य 'आपल्याला तातडीने राजदरबारात बोलावले आहे, द्रौपादिदेवीजी ! ' असं असायला हवं.
(पटलं तर बघा :) )

गजोधरभैय्या नुसते सुटलेयंत. :-)

बाकी कनेक्शन छान आहे. शतशब्दकथा ही खर्‍या अर्थाने कथा असली पाहिजे. नाहीतर तो केवळ विशिष्ट शब्दमर्यादेतला एक प्रसंग किंवा किस्सा होऊन बसेल. तुमच्या शतशब्दकथा ह्याच भोवर्‍यात अडकून पडल्या आहेत असे मला वैयक्तिकरित्या जाणवले.

भाअरी

काठ स्वतःच्या हाताने फाडला होता इथेच कळल गोष्ट कशाबद्दल आहे. शेवटच्या एक दोन वाक्यात रहस्यभेद असेल तर शशक ची मजा येते. त्यामुळे ही तेवढी नाही आवडली. अजून छान लिहू शकाल तुम्ही.

क्रमशः राहिलां काय ?

म्म्म्म्म्म्म्म बरं . कथा म्हणता येणार नाही ह्याला .

ज्या शालूची चिंधी द्रौपदीने श्रीकृष्णाच्या बोटावर बांधली होती नेमका तोच शालू त्या दिवशी तीने नेसला होता. किती सुंदर कल्पना. श्रीकृष्णाने जणू वस्त्रहरणाच्या वेळी द्रौपदीला वस्त्रे पुरवून त्या चिंधीच्या उपकाराची आठवण ठेवली.

द्रौपादिदेवीजी !.....? नाही हो! 'द्रौपदीदेवीजी'.(आणि तो 'जी' पण हल्लीचा...अमराठी! 'देवी' ह्या शब्दात आदर आलाच की.)

असं वाचून वाचून येईलच मराठी.वाचते रहा.

चुकुन तोच जुना भालू असे वाचले गेले. (टकाबाळ, तुझ्या साठी मसाला तयारंय!)
पण असो कथा छान आहे.
मुख्य म्हणजे

ज्या शालूची चिंधी द्रौपदीने श्रीकृष्णाच्या बोटावर बांधली होती नेमका तोच शालू त्या दिवशी तीने नेसला होता. किती सुंदर कल्पना. श्रीकृष्णाने जणू वस्त्रहरणाच्या वेळी द्रौपदीला वस्त्रे पुरवून त्या चिंधीच्या उपकाराची आठवण ठेवली.

हेच पद्मावती ताईंचे मत इथे नमूद करतो. कथेचा आत्मा तोच आहे.

कल्पना छान आहे.