बहीण - शतशब्दकथा

विचार करायला लावणारं भाष्य केलंय या शतशब्दकथेतून.

कुणी मृत्यूशी संघर्ष करत असल्यास किती मुलंबाळं आहेत हे अनोळखी लोकांकडून विचारलं जातं. मुले लहान असतील तर ती अनाथ होऊ नये असा विचार असतो. किंवा कुणाचा अपघाती / अचानक मृत्यू झाल्यावरही अशीच चौकशी केली जाते.

मला वाटतं अशा विधानांचा उलट अर्थ काढला जाऊ नये.

अर्थात विवाहानंतर बराच काळ अपत्यहीन राहणार्‍या जोडप्यांबाबत विशेषतः स्त्रियांबाबत नकारात्मक शेरे मारले जाणे आपल्या समाजाच्या बाबतीत अपवादात्मक म्हणता येणार नाहीच... :-( .

सुन्न.........

निपुत्रिकेला कायम सहन करायला लागणारी भळभळती जखम तिच्या शब्दातून व्यक्त झालीये :(

कथा आवडली .
लोकांचे विचार बदलायला वेळ लागेल !

अवघड आहे.

:-(

कथा आवडली . पण बर्याचदा असा हेतू मनात नसतो.

आवडलीच...

कथा मनाला दोनशे टक्के पटली, भावली आणि भिडली.

कथा आवडली..

आणि परत एकदा एक खपली निघाली...

छान जमली आहे कथा.

सहज म्हणून एका मित्राकडे गेलो होतो.

मित्र बर्‍यापिकी सुखवस्तू.(वयाच्या ४८व्या वर्षी निवृती घेतलेला)

बोलता-बोलता त्याने पण हीच व्यथा बोलून दाखवली.

त्याच्या बायकोला, डोहाळ जेवण, बारशी, अशा कार्यक्रमांना बोलावतात.... पण..."ओटी" भरायला मात्र देत नाहीत.

कारण, काय तर म्हणे "निपुत्रिक बाईने ओटी भरायची नसते."

वाय.झेड. पणा, दुसरे काय?

त्या दिवशी बायकोला हे सांगीतले.

आमची बायको म्हणाली...समाज गेला तेल लावीत.

ह्या श्रावणांत जिवतीच्या पुजेला, तिलाच बोलवीन.

आणि आपल्या सुनांच्या डोहाळजेवणाला आणि बारशाला तिच्याकडूनच सुनांची ओटी भरून घेईन.

अशा व्यक्तींना दूर लोटणे, म्हणजे , एका प्रकारे तुम्ही देवाच्या निर्णयालाच, आव्हान देण्यासारखे आहे.

कारण,

मुल होणे, न-होणे हे देवाच्या हातात. (एक-दोन मुले झाली की, मुले जन्माला न घालणे ही, राष्ट्र-सेवा.)

कथा आवडली.
फक्त 'इस्पितळ' ऐवजी 'दवाखाना' शब्द कथाशैलीशी अधिक सुसंगत ठरेल असं वाटतं.

मस्त कथा...बाकी अपत्य नसलेल्यांना 'निपुत्रिक' च म्हणतात, 'निकन्यिक' म्हणत नाहीत हेही एकदम रोचक आहे.

मुवी, +११११११११११.

छन लिहिलिये कथा....भावनाचे उत्तम प्रदर्शन||

कथा आवडली पण नणंदबाईच्या मनात त्यावेळी तरी तसं काही नसावं, कारण आजारी माणूस हेच त्यावेळी विचार करण्याचा मुद्दा असतो. धाकटीला ते लागले तेही नैसर्गिकच!

शतशब्दकथा आवडली!

- दिपोटी

आपल्या समाजात मुल नसणे हा स्त्रीचाच दोष समजतात अजुनही आणि त्यापायी स्त्रीला अतोनात अवहेलना सोसावी लागते. त्यामुळे तिच्यासाठी तो एक हळवा विषय असतो . त्यामुळे तिच्या मनात असे येणे सहाजिक आहे. पण लगेच नणंदेला अपराधी समजण्याचे कारण दिसत नाही. ती तिची त्या परिस्थित उमटलेली सहज प्रतिक्रिया असू शकते.
कथाविषय कमी शब्दात पण प्रभावीपणे मांडला आहे.

चर्र झाले काळजात.पण मला असा अनुभव काही आला नाही घरी,दारी, शेजारी समाजात कधीही कोणी ओटी भरू नको म्हणून सांगितले नाही.मी माहेरी वा सासरी मोठी असल्याने उलट अग्रहक्क आहे.

कथा आवडली

चांगली जमलीय कथा. थोड्या शब्दात खूप काही सांगणारी!

कथा आवडली

सुन्न्न करणारी.... सुंदर तरी कशी म्हणू??

कथा नायिकेने नंदू बाई च्या बोलण्याचा चुकीचा अर्थ काढल्यासारखा दिसतोय

शतशब्दकथेऐवजी मुक्तछंदातली कविताच वाटली.

सुंदर कथा !

नणंदेच्या म्हणण्याचा रोख इतर कशापेक्षा "मुले अनाथ झाली तर त्यांचे कसे होईल" याबद्दल मनात कणव दाटून आल्यामुळे असावा असेच वाटते.

जमलीय आणि भिडलीय पण ...

"मंजी, माज प्वाटपाणी पिकलं न्हाय मनून मी मेली तरी चालतंय?"