तुझ पावलांची आस, दारास नित्य आणि,
आरास अश्रुनयनी, वदते जुनी कहानी.
तुझ विसरु कशी मी, तुझ आठवू किती मी,
अन रिक्त करता करता, तुझ साठवू किती मी ?
दिमतिस काळ माझ्या, स्मरणे तुला अखंड,
जाळून दिनरात, उरणे तुझे अनंत
श्वासात घोळलेला, शरिरात रुजवलेला...
सुगंध तुझ फिरस्ता, हृदयात सजवलेला.
तुझ्यात मी जरी ना, माझ्यात तू अजुनी...
राखेत मी जिवंत, गेले जरी विझूनी..
प्रतिक्रिया
25 Apr 2015 - 10:20 pm | पॉइंट ब्लँक
वाह, क्या बात है.
26 Apr 2015 - 4:17 pm | Vimodak
धन्यवाद.. :)
26 Apr 2015 - 5:43 pm | कानडाऊ योगेशु
संपूर्ण कविताच सुरेख. पण खालील द्विपंक्ती जास्त आवडल्या.
कवितेतील प्रत्येक कडवे गझलेतील शेराच्या जातकुळीतील वाटत आहे.
29 Apr 2015 - 5:15 pm | गणेशा
तुझ पावलांची आस, दारास नित्य आणि,
आरास अश्रुनयनी, वदते जुनी कहानी.
अतिशय सुंदर कविता .. अप्रतिम निव्वळ अप्रतिम ..
सवडीने इतर कविता वाचेन
29 Apr 2015 - 5:20 pm | डॉ सुहास म्हात्रे
सुंदर कविता !
फक्त,
तुझ पावलांची आस' ऐवजी 'तुझ्या पावलांची आस'
'तुझ विसरु कशी मी, तुझ आठवू किती मी,' ऐवजी 'तुज विसरु कशी मी, तुज आठवू किती मी,
आणि
'सुगंध तुझ फिरस्ता' ऐवजी 'सुगंध तुज / तुझा फिरस्ता'
जास्त योग्य होईल.
30 Apr 2015 - 1:10 am | Vimodak
लिखाणात योग्य सुधारणा सुचवल्याबद्दल धन्यवाद : )
भविष्यात लक्ष्यात ठेविन..