श श क २०२२

अनाथ आश्रमात लहान मुलांची किलबिल होती. मानसी व मानस दोन्ही मोठ्या अधीरतेने त्या मुलांना पाहत होती...

कारण आज खूप प्रतीक्षेनंतर त्यांना एक मुलगी दत्तक मिळणार होती.....

तेवढ्यात त्यांना बोलावण्यात आले. त्यांनी मुलीला दत्तक घेण्याची प्रक्रिया पूर्ण केली.
तिला घरी आणले. मोठ्या जोरात तिचे बारसे झाले. "मृणाल" नाव ठेवले.

"अच्छा हुआ वो पाववालेका दुकान जला दिया. बच्चा देखके बेवकूफ बनाता था वो. ऐसाहीच मांगता था उसको. अब कलसे हम चाचाके दुकानसे पाव लेंगे..."

सायंकाळच्या वेळी शहर जाळपोळींनी उजळून निघाले होते. तसाच उजळलेला तो एक निरागस चेहरा. पाववाल्याला धडा मिळाला, आणि उद्या सुद्धा शाळेला सुट्टी असणार, या दुहेरी आनंदात झोपी गेला..

ती आत शेवटच्या घटका मोजत होती. मृत्यू कणाकणाने जवळ येत होता.

हा बाहेर दोन गोजिर्‍या पोरांना कसलीशी गोष्ट सांगत होता.

'...ह्यांना आपल्याला एकट्याने सांभाळायचंय, आपण कुठेच कमी पडू नये...'
याच विचारात असतांना नर्सने आत बोलावले.

आत डॉक्टर बोलले, "त्यांना त्रास नको व्हायला..."

"अरे,त्याला सांगु तरी काय? आणि कसं?...काय म्हणेल तो मला?..कशी जाऊ मी त्याला सामोरी?,नको रे अश्या संकटात लोटुस..माझ्यामधे आता धैर्य उरलं नाही...."

"तुला जे हवे ते मी त्याच्याकडुन मिळविनही,तो देईलही..पण पुढे मी त्याला काय तोंड दा़खवु,सांग ना.."

"जी गोष्ट आयुष्यभर नव-यापासुन,मुलांपासुन लपवत आले..आता त्यांच्याच भल्यासाठी ह्याच भांडवल करु बघतोस...अरे माझी थोडी लाज ठेव..."

ट्रेन हलली.
"हितेसभाय!"
त्याची तंद्री भंगली.
"अरे दोशीसाब!"
गप्पांवरुन दोघे बिजनेसमन असावेत.
"क्या बताउ, धंदेकी लगी पडी है, सोचता हुं थानावाला दुकान बेच दुं"
"अगर सचमें बेचना चाहते हो तो मै ले लेता हुं"
"सच में? देखो दुकान तो नब्बे तक जा सकता है लेकीन तुम पिचासी दे दो"
"मेरी हालात भी तुमसे अलग नही है, साठ-पैंसठकी बात होती तो सोचता."

गाडी सिग्नलला थांबली आणि काल डेब्राकडून आलेल्या ईमेलचा मथळा आठवला 'Thank you and good bye'. राहुनचं गेलं काल तिचं मेल वाचायचं.
आता ती पुन्हा कधीच नाही भेटणार . तिच्या डेस्कजवळ थांबुन तिला शुभेच्छा तरी द्यायला हव्या होत्या.
कितीवेळा म्हणाली होती कि तिला भारतीय जेवण आवडतं . राहिलचं तिच्यासाठी डबा आणायचं.

त्या दिवशी मी, बापलेकर, पालेकर थोडं लवकरंच शाळेत पोचलो. सकाळची शाळा सुटायला अजून अवकाश होता, म्हणून गेटवरच टिवल्या बावल्या करायला सुरूवात केली.

नेहमीप्रमाणे चावताना च्युईंगम दोन बोटांनी बाहेर खेचणे, समोरच्या थियेटरवरचे 'तसल्या' सिनेमाचे पोस्टर न्याहाळणे इत्यादी टुकार उद्योग बापलेकरने सुरू केले होते.

"शरद ४१ वर्षाचा मला सोडून गेला.ती रात्र मला खूपच भयानक वाटली.सकाळी बेडवर शरद दिसला नाही.त्याच्या उशी खाली सुगंध लावलेला त्याचा हातरुमाल दिसला. उचलल्यावर, त्याला आवडणार्‍या सेंटचा, वास माझ्या नाकात गेल्यावर पुन्हा ताजी आठवण मला त्रास देऊ लागली होती.काल तळ्यावर जाण्याची खेपसुद्धा आमची शेवटचीच ठरली.रुमालावरच्या सेंटचा वास घेत मी हवं तेव्हडं मला रडून घेतलं.शरदीनी,माझ्या पायाशी घुटमळत होती.

आई ग्ग!! लाथा मारतो की गम्मत करतो हा? फुटबॉल खेळणार नक्की कार्टा.." ती पोटाकडे पहात कौतुकाने म्हणाली.
तो मस्तपैकी हसला..

~
"बाई, तुमच्या मुलाची ओपन हार्ट सर्जरी करावी लागेल.."
"....."
"घाबरू नका. तो पुर्ण बरा होईल."
"फुटबॉल खेळेल?"

दाराआडुन त्याने चटकन डोळे पुसले..