कथा

जनरल टोप्टिगिन (रशियन लोककथेचा भावानुवाद क्र. 2)
मूळ लेखक निकोलाई नेकरासोव

मुंबईतली एक नेहमीचीच सकाळ उजाडते.
खरे तर तिची ही दुसरी सकाळ असते. पहिली तो फिरायचा पोशाख चढवून उतरतो ती आणि ही दुसरी. तिची सकाळ.
आळस झटकत रेडिओ बंद करत ती उठतॆ.
तो खाली फिरायला गेलेला असतो, एव्हाना तो वर यायची वेळ झालेली असते.
आवरून आटपून ती बाहेर येते, मोबाईल चार्जरला लावते.

अपार्टमेंटच्या शेवटच्या तीन पायर्‍या एका दमात चढून बंडूने नानूच्या फ्लॅटच्या दारावर तीन वेळा ढाम ढाम ढाम केले. तीन मिनिटे झाली तरी दार उघडले नाही, तेव्हा पुन्हा तीन वेळा तो ढाम ढाम ढाम करणार, तोच विमलावहिनींनी दार उघडल्यामुळे ते ढाम ढाम ढाम त्याला विमलावहिनींच्या नाकावर करावे लागले असते. पण ती सूज्ञ गृहिणी चतुराईने वेळीच दोन पावले मागे सरकल्यामुळे तो अ(ति)-प्रसंग टळला.

.
.
चौकातला दिवा लाल झाला, गाड्या थांबल्या.

रस्ता ओलांडून फटाफट ते सगळे रस्त्याच्या बाजूला ठरलेल्या जागी आले.

मनातली काळजी, शंका, उत्सुकता इतरांना कळू नये याची सगळ्यांची धडपड चालू होती.

पण कदाचित जगण्याचा तितकासा अनुभव पाठीशी नसल्याने असेल, भावना लपवण्याच्या धडपडीत त्यांचे चेहरे जास्त बोलत होते.

.
.
.

(चित्रः प्रतिमा खडके)

“डोळे फुटले का तुमचे? तिथे बोर्ड लावला आहे तो दिसत नाही? तोच तोच प्रश्न विचारता.. साठ रुपये राइस प्लेट, ऐंशी रुपये फुल थाळी.”
“काय गुरुजी, आंधळे असल्यासारखे काय चालताय? रांगोळी मिटली ना तुमच्या पायाने.”
“तुमची भाषा कशी - करून राहिला आहे.. एका वाक्यात तीन क्रियापदे? व्याकरणाची पार वाट लावली तुम्ही.”

तीन–साडेतीन झाले असतील नसतील. मनोजने पानपट्टी उघडून थोडाच वेळ झाला होता. लक्झरी बसस्टॅंडवरचं उघडणारं पहिलं दुकान त्याचंच. मनोज आतलं सामान जागेवरच लावत होता, तोच त्याला दुरूनच ऑटोचा ‘टरटर’ आवाज आला. संतोषभाऊचा ऑटो, त्याने बरोबर ओळखलं.