फक्त लढ म्हणा !!

या अवस्थेतून गेलोय. माझ्यामते मुलांनी सर्व इगो बाजूला ठेउन पडेल ते काम (पात्रतेनुसार नसले तरी) करण्याची तयारी ठेवायला हवी. त्याच बरोबर पात्रतेनुसार काम/धंदा शोधण्याचा प्रयत्न चालू ठेवला पाहीजे. भारतात श्रमांना मोल नाही त्यामुळे अशा मानसिक समस्या उद्भवतात. एमआयडीसी मधे काम करण्यात कमीपणा कसला? पोलीसात भरती होण्यात कमीपणा कसला? आत्मसन्मानासाठी काहीतरी करावेच लागणार.
परदेशात नोकरी गेल्यावर बरेच आयटीवाले गोरे लोक्स जे पडेल ते काम करतात. ड्रायव्हर, हेल्पर अशी कामे करण्यात कमीपणा नसावा.

विश्वास नांगरे पाटील साहेबांचा लेख आहे ना...

भारतात श्रमांना मोल नाही त्यामुळे अशा मानसिक समस्या उद्भवतात.

+१००

"नोकरी एके नोकरी" या मानसिकतेला मागे टाकून पुढे जाणे हेच व्यक्तिगत हिताचे आणि देशहिताचेही आहे.

पाश्चिमात्य देशांमधील सर्वसामान्य लोकांच्या सधनतेला जेवढा त्यांच्या मोठ्या आंतरराष्ट्रिय कंपन्यांनी हातभार लावला आहे तेवढाच (किंवा काकणभर जास्तच) हातभार तेथिल लहान उद्योगधंद्यांनी (स्मॉल एंटरप्रायजेस)* लावला आहे. यामध्ये छोटेमोठे कारगीर, छोटी दुकाने व इतर प्रकारचे लहान उद्योगधंदे येतात. हे एकांड्या शिलेदारालाही करता येते, ते करण्यासाठी फार मोठे भांडवल लागत नाही आणि नोकरीपेक्षा तुलनेने जास्त फायद्याचे ठरू शकते. पण, त्यासाठी लागणारी व्यक्तिगत मानसिक तयारी व सामाजिक समज (समाजात छोट्या /स्वतंत्र उद्योगाना समाजात दिला जाणारा मान) यात आपण कमी पडतो. त्यामुळे "केवळ नोकरी हेच ध्येय समोर ठेवणे आणि ती नसली तर वेळ फुकट घालवत बसणे" यापेक्षा वेगळा विचार मनातच येत नाही... आणि मग असे करून "दाक्षिण्यात्य आणि उत्तरेकडील लोक महाराष्ट्रात येऊन छोटे-मोठे उद्योग बळकावतात" असा पुकारा करण्यातही आपण पुढे असतो !!! :)

======

* हे स्मॉल एंटरप्रायजेस पाश्चिमात्य देशांत इतके प्रचलित आहेत व (आर्थिक व राजकिय दृष्ट्या) इतके महत्वाचे समजले जातात की जेव्हा जेव्हा अर्थव्यवस्था आणि करप्रणालीबद्दल चर्चा होते तेव्हा या स्मॉल अँड हाऊसहोल्ड एंटरप्रायजेसचा उल्लेख अमेरिकन राष्ट्रपतीलाही करावा लागतो.

अडचणी येणारच आणि त्यावर मात करण्यातच खरं कौशल्य आहे हे लहानपणीच मनावर ठसणे अत्यंत महत्त्वाचे आहे.
अडचणींमधून मार्ग कसा काढायचा हे मुलं उदाहरणानं आणि अनुभवानं शिकतात.
तथाकथित कॉलेजचे शिक्षण संपल्यावरती जीवनाच्या शाळेत शिकायचे आपण नावच घेत नाही आणि खरा प्रश्न तिथे सुरु होतो. जे काम मिळेल ते सुरु करणे आणि स्वतःची लायकी सिद्ध करणे हे जोपर्यंत होत नाही तोपर्यंत प्रगतीचे दरवाजे उघडणे अवघड. मला अमूक तमूक डिग्री आहे म्हणून लगेच त्या क्षेत्रातले उच्च दर्जाचे काम मिळेल असे नसते. उमेदवारी अत्त्यावश्यकच.

कंपनीत देखील प्रमोशन्स कशी होतात? एखाद्याने मॅनेजरच्या लेवलचे किंवा डायरेक्टरच्या लेवलचे काम अगोदर सुरु केलेले असते. स्वतःत तशा क्षमता निर्माण केलेल्या असतात, बदल घडवलेला असतो. वर्षभर त्या व्यक्तीने ते काम वरिष्ठांना दाखवले की मग त्यांची खात्री पटते की ही जबाबदारी घ्यायला ती व्यक्ती लायक आहे आणि मगच प्रमोशन होते. आधी डायरेक्टर बनवा मग काम दाखवतो असे नसते! :)

अजून एक मुद्दा खटकला - "शिकलेल्या पोरींचे तरी बर आहे नोकरीचे नाय जमलं कुठ तरी निदान लग्न तरी लावता येतं पण शिकलेली पोरं काय करणार?"
ही फारच जुनी आणि घातकी मानसिकता आहे. पोरी म्हणजे फक्त लग्न करुन उजवायला निर्माण केलेली संतती आहे असं काहीसं. आज दिवस बदललेले आहेत. मुली घरी आणि दारी अशी कित्येक कामं सांभाळून पैसा कमवत आहेतच शिवाय उगीच वाटेल त्या सोम्यागोम्याशी त्या लग्न करतील असेही दिवस आता राहिले नाहियेत. त्यामुळे हा विचार बदलल्या खेरीज आपल्या समाजाची प्रगती ठेचकाळत राहणार हे नक्की!

सध्या याच्यातूनच जातोय..... म्हणून जणू मनातलंच लिहलय असं वाटलं..
पण पोरींबद्दल चतुरंग शी सहमत.