रूमानी

सुरेख

छान
आपल्या कवितेत एक नव्हे तर दोन -तीन विषय एकत्र दडलेले दिसतात .त्यापैकी एक प्रियकर प्रेयसीची कथा वाटते . तर एक विवाह इच्छुक तरूणीची अंध श्रद्धेशी पडलेली गाठ आणि त्य सर्व गोष्टीन मुळे जसे पूजा-आर्च व तंत्र - मंत्र ह्या मुळे दोलायमान झालेले मानवी मन …. .!देवाचे बोट धरू कि आधुनिकतेचे बोट धरू असे वाटते आहे… आणि हे सगळे एकी कडे चालू असताना त्या प्रियकराला त्याच्या सखीची आठवण सातत्याने येते आहे व ती ही समुद्राच्या लाटेप्रमाणे एक सारखी … त्याच्या मनाला स्पर्श करून जाते आहे .

थोडीशी अनाकलनीय, गुढ पण तितकीच सुरेख.!!

अरे वा!
नविन कवि महाराज दिसतात.
लिहितात मात्र थोडसं अमृता प्रितमसारख.
मिपावर स्वागत.

पहिलं कडवं फार आवडलं.

.

हम्म्म्म...छान..!

जरा ग्रेसां'ची अठवण आली. :)

स्वागत असं म्हणणार होते, पण तुम्ही यापूर्वी काही कोडी घातली होती. ही कविताही कोड्यापेक्षा कमी नाही. अ.आ.बुवा, बघा, कोड्याचं उत्तर सापडतंय का!

रुईच्या रोपट्याशी विवाह :- किती सोपा मार्ग शोधून काढलाय शास्त्रकारांनी.
जर यामुळे एक स्त्री विधवा होण्यापासून वाचणार असेल तर काय हरकत आहे हा प्रयोग करून पाहायला.
कारण १७व्या शतकातच संत तुकाराम सांगून गेले आहेत "वृक्षवल्ली आम्हा सोयरी वनचरें"
साभार: संत तुकाराम, गायक: विष्णुपंत पागनीस,लता मंगेशकर

आवडली कविता.

छान

भन्नाट रचना... मांडणी अतिशय सुरेख. तुमच्या अजुन रचना वाचायला आवडतील.