साजन चले ससुराल........

साजन चले ससुराल हेच खरं.
त्यावेळी मात्र तुझी दोन ससुरालं होता होता वाचली म्हणायची!;)

जावईबुवांचा पाहुणचार मस्त झाला तर!

लैच भारी अनुभव की रे .....

>> रेसुब ......कारण हे लोक कुणाच्या बापाला घाबरत नाहीत.
अंमळ हसु आले हे वाचुन. सीएसटी वर कसाब अन कंपनीला रेसुब वाले थांबवु शकले असते ना...पण त्यांचा सगळा तोरा आपल्यासारख्या सामान्य लोकांसमोरच चालतो.

पण, भ्रष्टाचाराच्या नावानं गळा काढणारा सामान्य माणूस वेळ आली की गुन्हा करुनही सुटकेसाठी पैसे देउन, वशिल्यानं काय वाट्टेल त्या मार्गानी किती हपापल्यासारखा प्रयत्न करतो ते कळलं! :)

ही पाकृ छानच लिहिली आहेस.
"एक तर चक्क माझ्या बायकोसारखीच दिसत होती. म्हणुन टक लावून पाहिल तर ती बायकोच निघाली". खिक्क..

एकदम जबरा अनुभव आहे. तोही मस्त रंगवून सांगितलाय. वाचून आमचा विकलांगांच्या डब्यात गडबडीत चुकून शिरल्याचा अनुभव आठवला.

आधीच गावाहून येणारी ट्रेन लेट झाल्यामुळे पुढचं कनेक्टिंग विमान चुकलं होतं. त्यात गडबडीत लोकलच्या समोर दिसलेल्या डब्यात मी मागे ओरडणार्‍या नवर्‍याकडे दुर्लक्ष करून बॅग घेवून चढले (मुंबईच्या लोकलमधे मी बॅग घेवून चढले याचा तेवढ्यातही अभिमान वाटून गेला.) आता मी बॅग घेवून आत चढून गेल्यावर त्यालाही दुसरी बॅग घेवून येणं भागच होतं. तो आत येवून 'अगं हा विकलांगांचा डबा आहे' असं म्हणतो न म्हणतो तोच त्याच्याही खांद्यावर हात येवून पडला.

पुढची सगळी कथा तुमच्या सारखीच झाली असती पण पुढच्या स्टेशनवर रू. हजार दंड देवून आमची सुटका झाली. आता ते हजार रुपये दंडाचे होते की मामाच्या खिश्यात गेले देवच जाणे!

हा हा हा ... लैच भारी.

मस्त लिवलंय गणपाशेठ :) :)

अरे बापरे ! चुकून अपंगांसाठीच्या डब्यात शिरलं तर इतकं रामायण? नुसतं पावती फाडून काम झालं नसतं का? कोर्ट कचेर्‍या कशासाठी?
बाय द वे: जर तिथल्या कोणाला तुझ्या एकेका डिशेसचे फोटो दाखवले असते तर त्यांनी तुला अजिबात सोडलं नसतं !

बापरे!
भलतंच काहीतरी!!

जगातली दोन जेवणं खासच बनवलेली असतात्-एक आपल्या आईच्या हातचे घरी आलेल्या मुलासाठी आणि दुसरे सासुबाईंच्या हातचे जावई जेवणाचे! गणपा, दोन्हीकडे जेवताना एरवीच्या भेटीतले मनातले भाव ह्यावेळी नुकत्याच घडलेल्या अकल्पित घटनेमुळे वेगळेच तर नाही ना दिसले चेहर्‍यावर? फारच छान ओघवती भाषाशैली आहे तुमची. आणखी लेखन वाचायला आवडेल.

हाहाहा किस्सा लै भारी..
म्हणून मला त्या मुंबैच्या लोकलचा प्रवास नको वाटतो ब्वॉ.. हजार प्रकारचे लफडे... बस-रिक्षा नाहीतर टॅक्सीच बरी.. :)

काळजी करू नका. तुमचे गुपीत हे तुमच्या आमच्यातच राहील.

छान लिहिलंय्, मजा आली वाचायला.

तुमचा अनुभव भीतीदायक आहे. घडून गेल्यावर त्याच्याकडे बघणे वेगळे आणि त्यातून जाणे वेगळे.
ह्यात रेसुबचा मुजोरपणा वाटतो. मऊ लागले की कोपराने खणायची वृत्ती दिसते.
जर गुन्हा केलेली व्यक्ती दंड भरायला तयार असेल तर तिची तात्काळ मुक्तता झालीच पाहिजे. उगाच डांबून ठेवणे, कोर्ट बिर्ट वगैरे प्रकार हे सत्तेच्या गुर्मीतून केले गेले आहेत. कोर्टाचा कामातील उरक बघता शक्य तेवढे त्या भानगडीत न गुंतलेलेच उत्तम.
अशा परिस्थितीत सामान्य लोकांचे भारतात हालच होतात हे खरे. आणि इंग्रजांच्या काळातील सरकारी अधिकार्‍यांची गुर्मी साहेब गेल्यावर पन्नास वर्षे उलटल्यावरही कमी होत नाही असेच दिसते.

लोकलने प्रवास करताना ठराविक स्टेशने आली की तिकिटचेकर, रेल्वे पोलिस इ. सरकारी मंड्ळी बेमालूम गायब व्हायची अशी मला आठवण आहे. (उदा. दिवा, मुंब्रा, ठाकुर्ली इ.)

मस्स्त लिहिलंयस. अशा प्रसंगात आपली कशी तंतरलेली ते आठवून नंतर हसू येतं खरं. इंजिनिअरींगला असताना सी एस टी वर आम्हाला टी सी नं पकडलेलं. तेव्हा '१० वी तक पढा हू' म्हणून 'अभी तिकीट निकालने ही जा रहे थे' असं सांगून मान वाचवली होती.

>>>(नातेवाईक न येण्याचं खर कारण म्हणजे मी नंतर नंतर भेटवस्तु आणायची टाळा टाळ करु लागलो. अहो पुर्वी ठिक होतं, आपल्याकडे बाहेरच्या वस्तु आजसारख्या सर्रास मिळत नसत. आता चायनाचा आणि आपल्याकडचाच माल परदेशातुन दुप्प्ट किमतीला आणुन भेट म्हणुन देण्यात काही अर्थ आहे का?<<<
'तिकडच्या' कुठल्याही मॉल मधल्या 'कॅरी बॅग्स' जरा जास्त घेत जा की.... ;)
खरेदी इकडं आल्यावर करुन या भेटवस्तू त्या कॅरीबॅगमध्ये टाकून द्यायच्या.
लोक खुश आपण खुश.
हाय काय नी नाय काय! ;)
(आमच्या जुन्या कंपनीतल्या 'पारसी बावा'चं डोकं :) )

जबरा अनुभव हो गणपाशेठ... आणि लिहिलंय ही मस्तच !!!

मस्त लिवलय! वाचायला मजा आली!! येऊ दे अजुन असं लिखाण!!

आमची वरात स्थानका बाहेर आली. आजु बाजुचं पब्लीक "साला कपड्यावरुन तर झंटलमन दिसतोय" अश्या नजरेने पहात होते.

चित्र डोल्यासमोर आलं ;) ;)

च्यायला फक्त चुकीच्या डब्यात शिरला म्हणुन एवढी कडकड? बरे झाले सांगुन ठेवले रे बाबा, पुढच्यावेळेसपासुन काळजी घेइन आता.

जबराट अनुभव लिहलाय गणपा.
कुर्ल्याला कधी नव्हे ते एकदा घाईत पटरी क्रॉस करताना हे सगळं दिव्य अनुभवलं आहे. त्या कोठडीत माझ्यासमोर २ युपीवाल्या पोरांना त्यांच तोंड फुटेपर्यंत मारत होते तेव्हा जीव गळ्याशी आला होता.

गणपाशेठ, अनुभव खरोखर गंमतशीर वाटला.
तुमचं आपलं थोड्क्यात निभावलं हे बरं झाला.

फोटुगिटु टाकले असते तर जास्त मजा आली असती असे सांगतो ;)

- छोटा डॉन

छानच..

त्या सॅक मधल्या बाटल्या, त्याही चक्क ३-३, मामाच्या हातात (की घश्यात ?) नाही गेल्या ह्याचा अपार आनंद झालेला है, गणपाला त्या साहेबाने सोडून दिल्याच्या आनंदापेक्षाही जास्त :D

- (टी.सी. कडून अनंत वेळा पकडला गेलेला) सोकाजी

लेख एकदम झकास साधला आहे. सर्व प्रसंग डोळ्यासमोर घड्तायत असे वाटले. :)

बिचार्‍या तुमच्या बायकोला मात्र तुम्ही बराच प्रवास घडवला ब्वा...

परदेशात असताना छोट्यातला छोटा नियम पाळणारे, तिथल्या न्याय व्यवस्थेचे वारेमाप कौतुक करणारे, भारतात आल्यावरती मात्र कायदा धाब्यावरती बसवतात आणि कायद्याला भ्रष्ट मार्गाने वाकवायला देखील बघतात हे बघून खरच वाईट वाटले.

वरती पुन्हा आपण कुठलाही दंड न भरता, शिक्षा न भोगता कायदा मोडून देखील कसे सुखरुप सुटलो त्याची 'विजयगाथा' लिहितात आणि तिची कौतुकाने दखल देखील घेतली जाते हे अजून एक दुर्दैव.

ओह........ !!
कधी कधी नकळत झालेल्या चुका ...... चांगल्याच भोवतात !!

>>> मी त्या प्राण्याकडे भुतदयेने पाहील.
=)) =)) =)) =)) =))
=)) =))
=))
>>> 'चल उडजा रे पंछी..' 'आकाशी झेप घे रे पाखरा...' ही आणि अशीच गाणी नकळत ओठांवर यायला लागली.
=)) =)) =)) =)) =)) =))
=)) =))
=))
>>> पुन्हा असली घोडचुक करणार नाही असं माउलीच्या रेड्यावाणी माझ्या कडुन दहा दहा वेळा वदवून घेतलं.
=)) =)) =)) =)) =)) =))
=)) =))
=))

खो: खो: खो: आणि खी: खी: खी:
लै मज्जा आली नै..

आम्हाला पण पोलिसांनी एकदा उचलून आत (म्हणजे डायरेक आत नै, फोलिस ठाण्‍यात) टाकलेलं.
झालं काय की तो दिव्य मराठी औरंगाबादला नवीन आला होता - अजून सुरु झाला नव्हता.
लोकांच्या मुलाखती, नियुक्त्या, नियुक्त केलेल्या लोकांनी डमी पेपर काढणे सुरु होते.
तिथल्या स्टेट एडिटर साहेबांनी मध्‍य प्रदेशातून त्यांचा पीए आयात केलेला, तो, येण्‍यापूर्वी तीन मह‍िने ती लफडी मी बघायचो..
आणखी मध्‍यप्रदेशातूनच एक उपसंपादकही आला होता..
एके भयाण रात्री त्या दोघांना बियर पिण्‍याची हुक्की आली.. रात्री साडेनऊ वाजता.
बियर दुकानातूनच घ्यायच्या, बारमध्‍ये जायचं नाही असा त्यांचा आग्रह..
औरंगाबादच्या कॅनॉट सर्कलमधून बिअर घेतल्या आणि पठ्‍ठे तिथंच उघडून प्यायला लागले..
इसको तो अभी दस मिनट में निपटा लेते है म्हणे.. मध्य प्रदेशात बिअर अशीच रस्त्यावर पितात म्हणे..
मी त्यांना चारचारदा सांग‍ितलं, इथं असं रस्त्यावर बिअरसुद्धा प्यायला जमत नाही.. पण कसंच काय न काय..
मी आपली माझी बाटली पटकन संपवली (हो, खोटं कशाला बोला) आणि उभा राहिलो..
त्यांचे दस मिनीट काही संपेनात... तसेच बाटल्या टेकत-उचलत ते संपवत होते..

शेवटी जे व्हायचं तेच झालं..
रात्रीच्या पेट्रोलिंगला जीपसह लवाजमा घेऊन आलेल्या पीआय् नं बरोब्बर आम्हाला हटकलं..
सोबतच्या हवालदारांना म्हणे, आधी त्या बाटल्या ताब्यात घ्या, आणि या साल्यांना जीपमध्‍ये बसवा..
मग सगळ्यांची तंतरली.. मी आपलं तेवढ्‍यातल्या तेवढ्‍यात ''साहेब, हे इथे नवे आहेत, यांना माहित नाही इथं रस्त्यावर पीत नाहीत'' वगैरे अतिमऊसूत, निष्‍पाप, सरळ आवाजात बडबड करुन पाहिली..
पण तो ऐकायला तयार नाही.. ठाण्‍यात चला म्हणे..
एकदाचे ठाण्‍यात घेऊन गेला.
तिथल्या अंमलदाराला रिपोर्ट लिहायला सांगून तो पीआय् गायब.
तो हवालदाराचा प्रश्न विचारण्‍याचा खाक्या, रात्री मेडीकल आणि सकाळी जामीन झाल्याशिवाय तुम्हाला सोडता येणंच अशक्य आहे वगैरे ऐकून ते दोघे फक्त रडायचेच बाकी होते..
कारण त्यातला एकजण नव्या पेपरच्या स्टेट एडिटरचा पीए.. कुटुंब वगैरे म.प्र. मध्‍ये सोडून महाराष्‍ट्रात नोकरीला आलेला.. तो उपसंपादकही तसाच.. आणि वरुन पुन्हा आमचा पेपर अजून बाजारात आलेला नव्हता.. स्पर्धक पेपरांना या लफड्याची कुणकुण लागली असती तर दुसर्‍या दिवशी फोटो, बातमीतील तिखटमिठासोबत सगळेच बाराच्या भावात जाणार..

त्यांनी रिपोर्टमध्‍ये खोटी नावं सांगितली. काहीतरी कर म्हणे.
मी शेवटी आमच्या संपादकांना फोन लावला. आमच्या पेपरच्या सिटी ‍चीफ् ला पाठवतो म्हणे. (मनातल्या मनात किती शिव्या मोजल्या असतील देवजाणे.. )
सिटी चीफ्, त्याचे दोन बातमीदार, आमचा गुन्हे बीटचा प्रमुख आणि एक फोटोग्राफर एवढा लवाजमा आम्हाला सोडवायला आला.
बरं ते आले तर पोलिसांना एवढ्‍या अजिजीनं असे बोलायला लागले की आत्ताच आम्ही लोकांनी खून केलाय !

मग मी तापलो.. सरकार सालं किराणा दुकानातही बियर ठेवायला परवानगी देत आहे.. आणि तुम्ही फक्त रस्त्यावर बियर घेतली म्हणून आम्हाला आत टाकणार काय वगैरे.
आमचा सिटी चीफ् म्हणे, यशवंत तुला चढलीय, तु गप्प बस..
च्यामारी !! आता काय बोलणार.
त्यांनी पोलिसांनी लिहीलेले ते सगळे रिपोर्ट वगैरे फाडून टाकायला लावले.
वरुन त्या हवालदारांनी जाताना आम्हाला प्रत्येकी पाचपाचशे रुपये मागितले.
ठाणे अंमलदार म्हणे, आम्ही तुमच्या स्पर्धक पेपरवाल्यांना बोलवलं नाही, ही खैर माना.
आमच्याच जप्त केलेल्या बाटल्या समोर धरुन हलवत म्हणे - ''हॅहॅहॅ, तुमी घेतलीत, आता आमचं काय??''
आमचे सगळे दोस्तलोग म्हणे देऊन टाका...
त्या सोबतच्या पीएनं स्वखुशीने सगळे पैसे पोलिसांना देऊन टाकले... म्हटलं टाक बेट्‍या.. तुम्हालाच किडा आलेला रस्त्यावर प्यायचा..
पोलिस स्टेशनमधून सुटुन आठ दिवस झाले तरी तो पीए तसाच टेन्शन मध्‍ये.
''स्टेट एडिटरला कळालं तर काय??''
मी म्हटलं छोड ना यार!
आता ऑफिसमधल्या एवढ्‍या लोकांना कळालंय तर स्टेट एडिटरला कळणार नाही काय..
आधी काशी घातलीस आणि आता चिंता करतोस. जे व्हायचं ते होईल. पंधरा दिवस तो तसाच टेन्शनमध्‍ये.

एक दिवस येऊन म्हणे ''हो गया रे भई!'
म्हटलं क्या हो गया?
म्हणे सर ने आज उस पोलिस स्टेशन के लफडे के बारे में पूछा.
म्हटलं काय म्हणाले?
''अरे यार, बियर ही पी थी ना? खून तो नहीं किया था ना? फिर क्यों परेशान हो रहे हो?''

म्हटलं व्वा! इसबात पर तो पार्टी बनती है.. ;-)
त्यानं जन्मात पुन्हा महाराष्‍ट्रात असताना दारुचं नाव काढलं नाही.

छान
छान
छान

वाईट अनुभव.
पण असे कोणाच्याही बाबतीत होणे शक्य आहे. मुंबईत तर सहजपणे शक्य आहे. 'केवल विकलांगों के लिए' डब्यात चुकून शिरणारा धडधाकट मनुष्य या पोलिसी ससेमिर्‍यानंतर शारिरीक नसेल पण मानसिकदृष्ट्या तरी नक्कीच विकलांग होतो.

म्हटलं....निळ्या रेघांचा शर्ट घातलेला सोज्वळ (बाब्याला) माणसाला असे का बरे नेत असावेत.आणि थैलीतुन किणकिणाट पण ऐकू येत होता.;)

गणपा

लेख मस्त जमला आहे. विशेतः सुरवातीला नातेवाईकांच्या भेटवस्तूंचा उल्लेख आवडला.

माझा त्या महाभागाला सादर प्रणाम ज्याने अमेरिकेतून भारतात नातेवाईकांना वाटायला विविध रंगांच्या चांद्या असलेली चोकलेट ( अमेरिकन खाऊ ) आणण्याची प्रथा सुरु केली.

आमच्या लहानपणी अमेरिकेतून एखादा नातेवाईक किंवा एरियातील कोणी अमेरिकेतून आला की हा गोळ्या वाटपाचा कार्यक्रम व्हायचा. पण आता जमाना बदलला आहे.

आज भारतात अनेक गोष्टी स्वस्त नी मस्त मिळतात. तेव्हा भारतात भेटवस्तू आणणे अव्यवहार्य ठरते. किंबहुना ह्या वेळी मी भारतात आलो तेव्हा किमान १५ जर्मन लोकांसाठी आपले मसाले राजस्थान मधील बाजारातून घेतले. छोट्या गणेश मूर्ती , पश्मीना शाल अश्या अनेक गोष्टी भारतातून नेल्या ( परदेशात त्या प्रचंड महाग मिळतात) .माझ्या परिचयातील अनेक परदेशस्थ भारतीय भारत वारीवर आले की मनीष मार्केट मध्ये जाऊन परदेशी गोळ्या आणी सुगंधी साबण व सौंदर्य प्रसाधने व वस्तू स्वस्तात विकत घेऊन त्याचे वाटप करतात.

तुझ्या रेल्वे प्रवासाची कहाणी वाचून माझ्या रेल्वे प्रवासातील अनेक गमतीदार आठवणींचा उबाळा आला.

तुझ्या घटनेशी साधर्म्य असणारी एक आठवण वानगीदाखल देतो. ( एक स्वतंत्र लेखच पाडतो)

मस्त रे गंपा.

च्यायला, मुंबईत त्या पट्ट्या मारलेल्या लोकलच्या रिकामा वाटणार्‍या डब्यात आम्ही घुसलो होतो आणि शिकारी डब्यात मठ्ठपणे बसलेला असुनही चढत्यावेळी काही बोलला नाही. चांगली एक दोन ष्टेशनं गेल्यावर बेट्यानं इकडं कसं काय अशी चौकशी करुन दंड भरायला लावला होता त्याची आठवण झाली.

-दिलीप बिरुटे

बापरे!

गणपाभाव , अनुभवकथन भारी केले आहेस ;)

लै भारी किस्सा, गणपा.. मुंबईत सांभाळून रहायला हवे ब्वॉ लोकलमधी चढतांना..

मस्त १ अन लिखाण अगदी च्चविष्ट!! वाचताना तोंडाला नाही पण हसुन हसुन डोळ्याला पाणी आल भाउ.

हे तर अजबचं आहे सारं :(
पण लेख मस्त लिहिला आहे :) आवडला :)

साधाच प्रसंग पण बहारदार रंगवलाय. मजा आली.

वाचायचं राहून गेलं होतं. बेसावध क्षणी फाटक्यात पाय जाऊन पीडा झाली म्हणायची. रोचक अनुभवकथन.