जे न देखे रवी...

एकट्याने एकट्याशी बोलले पाहिजे
शब्दांनीही भाव वेडे तोलले पाहिजे.

कोण वेडे आहे ऐकण्या पुन्हा पुन्हा
आपुलकीचे रोप येथे रोवले पाहिजे.

दु:खा मध्ये रमून जाणे रोजचेच आहे
आनंदाचे झाड मनात वाढले पाहिजे.

स्वत: साठी जग जगते त्यात काय मोठे
दुसऱ्यासाठी कधीतरी जगले पाहिजे.

१९ बंगले कुठे गेले? चौकशी करा -किरीट सोमय्या

https://www.loksatta.com/maharashtra/where-did-the-19-bungalows-go-inves...

रेवदंडा पोलिसांत FIR
19 बंगले चोरीला गेले...

| निघाले किरीट सोमय्या |
|राऊत करी ता था थैय्या ||

संपले का रंग सारे
का कुंचले मोडले
दोन रंगात सारे
विश्व का रे रेखले

नीळा सावळया निर्झराचा
रंग कोठे लपवीला
काय ठावे तुझ्या मानसी
शुभ्र धवल का रे भावला

अंथरुन कालीन धवल
लपवले रंग सारे
उजळून विश्व सारे
दीप तेज मंदावले

नील गगन ,धवल तारे
वाहती उष्ण वारे
शोषून धवल रंग
हळूच फुटती धुमारे

नौका ही बांधलेली
राहील का बांधलेली

उरात भरूनी वारे
ही पाहतो निघालेली

वादळे येती तरी
लाटा फोडून ती गेली

थांबलो तेथेच मी
ती निघून गेलेली

मी असेन येथेच
वेळ नाही गेलेली

परत कधी येईल ती
आशा न विझलेली

कोणे एके काळी
व्हॅलेंटाईन दिनी
मोठ्या उत्सुकतेने
मी आणली होती साडी

होती जरी साधी
ती खुश मात्र झाली
प्रयत्न केला खूप तिने
पण नीट नेसता नाही आली

गोंधळली क्षणभर हसली
ती म्हणे हे ध्यान माझ्या भाळी
पण गोड आठवण प्रेमाची
तिने अजूनही जपून ठेवली

शर्यत अजून संपली नाही
मी अजून जींकलो नाही
घाम गाळत रक्त ओकत
धावताना अजुन संपलो नाही
हिरव्या दरीच्या धुक्या कडेशी
नीळ्या तळ्याच्या काठाशी
कधी अजुन दंगलो नाही
स्वप्ने तुटताना कचाकड्याची
ऊलटताना रात्री बीनस्वप्नांच्या
आतुन अजुन भंगलो नाही
त्या सुरांच्या स्तब्ध मैफली
ईद्रंधनुच्या शब्द चौकटी
मी अजुन रंगलोच नाही

पहिली,दुसरीला बसवलं
होतं फाट्यावर
तीसरीने केली कुरघोडी
आणून बसवलं खाटेवर

कधी आली,कशी आली
माहीत नाही कुठं गाठ पडली
अतीरेक्या सारखी घुसली
पहिल्या फळीची दाणादाण उडली

लढवत होती पंजा
आजमावत होती जोर
पण मजबूत ज्याचा माजां
तोच कापणार होता दोर

वार्‍याची लहर
फडफडणारा पदर
उधळले रंग विभोर
चालत होते रानवट||

उषेचे स्मित ओठांवर
दवांची माळली धार
अणू रेणूचे नुपूर
चालत होते रानवट||

कोमल स्पर्श अवनी
विखुरलेल्या दिशा वेचुनी
लाटांचे नीरज तोडूनी
चालत होते रानवट||

डोहाच्या तळाशी आठवणी
सुरूंग त्यावर पेरुनी
राखेचा घट उचलूनी
चालत होते रानवट||

युगायुगांचे असते एकटेपण
लाखोंच्या सोबतीने जगताना
खोल खोल भासते आयुष्य
रितेपन भरून काढताना

अनामिक नात्याची वीण
दिसते कधी घट्ट बसताना
नकळत मग तुटते काही
तिथे मनापासून गुंफताना

डोळ्यादेखत ढळते, ज्यात
वेचले आयुष्य रचताना
हे असे घडू नये वाटते
नेमके तेच घडत असताना