फोक

जास्त मार्क्स म्हणजेच यश हे सुत्र कधी नाहीसे होईल प्रभू जाणे.

" माझ्या संग्रहात पहीलीचा माझ्याबरोबरचा एक लॅमिनेट केलेला मोठा फोटो आहे. "

सर हे काही समजले नाही हो या अज्ञान बालकाला.

त्या मुलीच्या वडीलांबरोबरचा फोटो होता का?

मुल आणि कविता होईपर्यंत खाजगी असते आणि एकदा "झाल्यानंतर" ते सार्वजनीक होते.

प्रश्नधारी व - मराठी आणि बेळगाव, कारवार, अहवा, डांग, बर्‍हाणपूर, गोव्यासह संयुक्त महाराष्ट्र प्रेमी - पाषाणभेद उर्फ दगडफोड्या ( -राजेंनी बहाल केलेले नाव)

९५% मिळवलेल्या विद्यार्थिनीला खूप खूप अभिनंदन कळवा!

कसला नालायक बाप आहे.

९५% टक्के मार्क मिळवले तरी पालकांच्या अजुन अपेक्षा आहेतच!!!
त्या विद्यार्थिनीला अभिनंदन सांगा. तिच्या वडिलां बद्दल काय बोलायचे तुमचा फोकच बरा

==निखिल

माझ्या बारावीच्या रीझल्टनन्तर घरातले सुतकी वातावरण आठवले.
हे असे घडणे म्हणजे अब्रू जाणे. वगैरे.....गावात तोंड दाखवायला जागा उरली नाही अशा चेहेर्‍याने माझे पालक बरेच दिवस वावरत होते.
मी आर्ट्सला जातो म्हणालो तर बहुतेक मी कुलबुडवा / हात भट्टीची पिउन गटारी साजर करताना त्याना दिसलो असतो त्यानन्तर केला असता तसा गहजब झाला होता. माझे काय चुकले होते तेच मला कळत नव्हते
घरातल्या अशा बीकट परीस्थितीमुळे मला इंजीनीअर व्हावे लागले.
इंजीनीअरींगला अ‍ॅडमिशन मिळल्यानन्तर कोठे घरातले वातावरण निवळले.
तेच माझे पालक माझ्या मुलीच्या १०वीच्या मार्कानन्तरही तीच्या बाबतीत तू अजून इतका शान्त कसा असे विचारतात.

>>> जाता जाता: पिवळ्या डांबीसाने अशा वाकड्या करता पाठवलेला पेशल अमेरिकन चिंचेचा फोक तयार ठेवला आहे. ये साल्या, तुझी आतुरेतेने वाट बघतो आहे. नाही वळ उठवला तर बापाचे नाव नाय सांगणार.

- याचा पुढचा भाग फोक डान्स या शीर्षकाखाली यावा ही प्रभूचरणी प्रार्थना :)

नंदनमराठी साहित्यविषयक अनुदिनी

पेशल अमेरिकन चिंचेचा फोक तयार ठेवला आहे.

योग्य निर्णय.
पोरीचे कौतुक करायचे सोडुन हा कसला दळ्भद्रिपणा

प्रकाटाआ

ला तिच्या पुढच्या आयुष्यात (बापाच्या पाठबळाशिवाय) असंच काहीतरी करून दाखवण्यासाठी खूप शुभेच्छा!

अश्या बापाला चांगला बडवा, आणि पोरिच्या यशासाठी चांगले १० किलो केशर पेढे वाटायला लावा .....

स्वगत - स्वत: काय दीवे लावले हे पालक का विसरतात?

त्या मुलीला अनंत शुभेच्छा !!

लोकांच्या एकेक टोकाच्या आणि कैच्याकै प्रतिक्रिया वाचून अंमळ हसू आलं !!

असो .. मास्तर हल्ली लेखांची क्वालिटी डाऊन झाली आहे ! सबब लेख आवडलेला नाही ! आता हा "भिती दाखवा आणि विका " असा प्रकार झाला आहे

त्या प्रेमळ बापाचा 'सत्कार' करा हो गुर्जी.

अवांतर :- लेखाचे शिर्षक वाचुन आधी कोणा निग्रोवरचा लेख लिहिला आहे असे वाटले होते.

º°¨¨°º© परा ©º°¨¨°º©
काय? आज तुम्ही मुर्तीपूजा करणार्‍यांवर थुंकले नाही ? देशाचा अभिमान असणार्‍यांना हसले नाही ? आणि समलैंगीकांचे उदात्तीकरण पण केले नाही ? अरेरे ! स्वतःला आधुनीक कसे म्हणवते तुम्हाला ?

आमचे राज्य

लेकीला ९५ % मिळाले , बापाने काय दिवे लावले होते ते पण कळु द्यात जरा.
--
काय? आज तुम्ही आय टी वाल्यांना शिव्या घातल्या नाहित? अनिवासिंच्या नावाने खडे फोडले नाहित? ...अरेरे! स्वतःला पुरोगामी कसे म्हणवते तुम्हाला?

मास्तर ! एस ओ आर आर वाय !

लेख जमला पण विषय अजिबात पटला नाही.

अहो जर बापाला वाटत असेल तर त्याची लेक पहिली यावी आणि नाही आली म्हणुन जर तो नाराज होत असेल तर त्याच्या अशा नाराजीला नावे ठेवणारे आपण कोण? त्याला मारण्याच्या भलत्या गोष्टी करण्याचा अधिकार तुम्हाला कुणी दिला ? कायदा हातात घेवु नका !

फोकाने मारणे हे अती होत आहे. कुणाच्याही व्यक्तिस्वातंत्र्यावर आघात करणारे असले वर्तन आपणाकडुन अपेक्षित नाही. अजिबात अपेक्षाभंग झाला आहे माझा तुमच्या या असल्या विचारसरणीमुळे.

बापाने मुलीकडुन काय अपेक्षा ठेवाव्या? त्याने तिच्याशी कसे वागावे हे सांगणारे आपण कोण? हा ज्याचा त्याचा वैयक्तिक प्रश्न आहे असे आपणास वाटत नाही का? अशा प्रकारे आपण त्यांच्या वर्तनावर आक्षेप घेवुन फोकाने बडवु लागलो तर आपल्यात आणि सामान्य जनांमधे काय फरक ? सांगा मास्तर! सांगा, काय फरक उरला ?

अहो ते सामान्यजन सुद्धा जुनाट कुठल्या दाखल्यांच्या आधारे कसे वागावे हे सांगत असतात आणि आपणही तेच करु लागलो तर भारताला २२ व्या शतकात कसे आणि कधी नेणार ह्या प्रश्नाने मी अतिशय व्यथित झालो आहे.

असो.

--अवलिया

काय? आज तुम्ही मुर्तीपूजा करणा-यांवर थुंकले नाही ? देशाचा अभिमान असणार्‍यांना हसले नाहीत ? आणि समलैंगिकांचे उदात्तीकरण पण केले नाही? अरेरे ! स्वतःला आधुनिक कसे म्हणवते तुम्हाला !!

सर त्या मुलीला माझ्या खूप खूप शुभेच्छा. आणि त्या बापाला खरच बडवा. या बाबतीत मी खूप भाग्यवान याची जाणिव तुमच्या लेखाने पुन्हा एकदा करून दिली.

असल्या कोणाच्याही बाबतीत, "तुका म्हणे ऐशा नरा.." असेच वागले पाहीजे. वडील म्हणून काय जबाबदारी असते हेच न कळल्याचे हे द्योतक आहे. "बोल बाबी बोल" या नाटकाची आणि त्यावर आधारीत मालीकेची आठवण झाली.

सुदैवाने असला वैयक्तिक अनुभव मला घरच्यांकडून (आई-बाबांकडून) आणि माझ्याकडून आमच्या घरच्यांना (म्हणजे काही मार्क्सने बोर्ड जाणे वगैरे) आला नाही. (तसा मी लहानपणापासूनच मार्क्सवादी नाही ;) ). मात्र असल्या पद्धतीचे पालक मात्र मी बरेच पाहीले आहेत.

माझ्या वडीलांच्या कामामुळे असले समुपदेशन, त्या नावाने नाही, पण बर्‍याचदा त्यांना करायला लागायचे. आणि तो काळ असा होता (आता कसा आहे ते माहीत नाही, पण बदलला असावा) की सकाळी सात पासून रात्री दहा पर्यंत कधिही येऊन लोकं चर्चा करायचे. मग वडील कामावर असले तर थोडीफार आईशी पण आणि मग (जर कामावर भेटले नाहीत तर) परत येऊन घरी...मात्र पालकांची अ‍ॅक्झायटी लक्षात घेता आमचे दरवाजे उघडेच असायचे.

एकदा एका मुलाला चांगले मार्क मिळाले असले तरी सिव्हील इंजिनियरींगलाच प्रवेश मिळणार होता त्यामुळे त्याच्या आईच्या दृष्टीने जगबुडी होणार होती. तो बिचारा मुलगा गप्प असायचा. तीने किमान २-३ वेळेस येऊन विविध चर्चेत विचारले, "तुमचा मुलगा या ठिकाणी असता तर काय केले असते?" (तेंव्हा मी १०-११वीत असेन.) वडलांचे उत्तर साधे असायचे: "त्याला मी सगळे ऑप्शन्स सांगितलेत. सगळ्यात महत्वाचे म्हणजे शिखरावर हवा विरळ असते. अर्थात जितका (क्वालीटीने, कर्तुत्वाने) वर जाशील तितकी तुझ्याबद्दलची मागणी वाढेल, तुझ्या या कागदाच्या पुंगळीने नाही. इतके सांगून झाले असल्याने आता तो निर्णय घेईल आणि मी त्याला पाठींबा देईन." ते वास्तवातपण तसेच वागले. मात्र हे उत्तर अशा पालकांना कधीच पटले अथवा रुचले नाही.

मला वाटते मी आधीकधी येथे लिहीले असावे. पण एमाआयटी, हार्वर्ड अशा विश्वविख्यात संस्थांमधे प्रवेश मिळवताना खूपच काँपिटीशन असते हे सांगायला नको. प्रवेश अर्जाबरोबर निबंध लिहीणे पण महत्वाचे असते.तिथे जाउन कधी कधी तिथल्या समुपदेशकाला, प्राध्यापकाला पण भेटणे महत्वाचे असते. मात्र असे करत असताना त्यांना जर असे वाटले की पालक जास्त मधे मधे करत आहेत, तेच जास्त बोलत आहेत, तर त्या मुलाला/मुलीस प्रवेश मिळत नाही. कारण त्याचा अर्थ असा की जो मुलगा/मुलगी विद्यापिठात जात असताना देखील घरच्यांवर अवलंबून राहणार असेल तो/ती स्वतंत्र विचार कशी करू शकेल?

आपल्याकडे पालकांना खूप बदलावे लागणार आहे. वास्तवीक त्यासाठी समुपदेशन कोणी करते का?

लेख आवडला, समजला.........म्हणजे चांगलाच समजला.
सर, एका फोकाने काय होणार हो?
अजून लागले तर कळवा, मोळीच पाठवून देते.
आपण मुलीकडून अपेक्षा केल्या.......समजा नाही पूर्ण झाल्या.......दु:ख झालं ना? आता मुलीला आधाराची गरज आहे.......तिच्या बापाकडून असलेल्या अपेक्षा कुठं पूर्ण होताहेत्?.......तिनंही बारश्यापासून काढलेले फोटो घेउन बसायचं का?
विकास यांचा प्रतिसाद आवडला. मला इतका संतुलित प्रतिसाद देता येणार नाही.

रेवती

>>आपल्याकडे पालकांना खूप बदलावे लागणार आहे.
हे असे पालक इथे अमरिकेतही असतात फक्त फरक इतकाच की भारतात जसं पालकांना आपलं मूल बोर्डात यावं, मेडीकल, इंजिनिर, एम.बी.ए. अशा रस्त्याने जावं अस वाटत राहत तस इथे मूल खेळात चमकावं ही अपेक्षा. मग कोवळ्या शरीराला न झेपणारा सराव, त्यातून होणारी दुखापत, गोल केला नाही म्हणून १००-१५० लोकांसमोर मुलावर ओरडणारा बाप हे सर्व बघायला मिळतं. मुलीने आपल्यासारख चिअरलिडर व्हाव म्हणून धडपड करणारी आई इथे पावलोपावली दिसते. ६-७ वर्षाच्या पोरींना या आया चक्क डायेट वर ठेवतात. मूर्ख आई-बाप सगळीकडे असतात.

विचित्र आई-बाप, आपण स्वतः किती क्षमतेचे होतो हे न पाहता मुलांकडुन आपेक्षा ठवतात. सर्वजण वेगवेगळ्या क्षमतेचे आवडीचे-निवडीचे असतात ही समज त्यांना नसतेच.

-- लिखाळ.
या प्रतिसादासाठी एकदा जोरदार टाळ्या झाल्या पाहिजेत !!! - लिखाळ जोशी :)

मास्तर खणखणीत लेख. ही समस्या कालातीत आहे. यावर पालकशिक्षण हा एकमेव उपाय. मला वाटते तुम्हालाही मुलांपेक्षा पालकांनाच जास्त समुपदेशन करावे लागत असेल.

बिपिन कार्यकर्ते

मास्तर, 'येथे स्वस्त दरात फोकलून मिळेल' अशी पाटी लावून व्यवसाय सुरु करावा म्हणतोय! ;)

विनोदाचा भाग सोडा पण ही समस्या मी पालकांच्या मानसिकतेची आहे असे नक्की सांगतो.
एक अनुभव -
माझी आई गेली २० वर्षे बालवाडी चालवते. ४ ते ६ वर्षांची मुलं हा वयोगट. पालक अ‍ॅडमिशनला येतात तेव्हा प्रश्नोत्तरे साधारण अशी
पालक : मॅडम इथे तुम्ही काय काय शिकवता?"
आई : "खेळ, गाणी, गोष्टी, प्रार्थना, एकत्र डबे खाणे, चांगल्या सवयी".
पालक : "बास इतकंच! ए, बी, सी, डी, आकडे असं काही नाही?"
आई : "नाही! त्यांचं ते वय नाही. त्यांनी खेळायला हवं."
पालक: " अहो पण काँपिटिशन किती वाढली आहे. पुढे त्याला/तिला डॉक्टर/इंजिनिअर करायचं तर आत्तापासूनच अभ्यास नको का करायला?"
आई: " तुम्ही कधी अभ्यास केला होतात?"
पालक : " अं..नाही म्हणजे तसा उशिराच असेल पण आताचे दिवस..."
आई : "तुम्ही काय शिकलात? कुठे काम करता?"
पालक : बी. कॉम. बँकेत."
आई: "तुमचं स्वतःचं घर आहे?"
पालक : "हो. मागच्याच वर्षी फ्लॅट घेतला."
आई : तुमचं काही वाईट झालंय? तुम्ही पैसे मिळवताच ना?
पालक : नाही काही वाईट झालं नाही. हो मिळवतो.
आई : मुलांना तुम्हाला सुखी बघायचंय का दु:खी?
पालकः "काय बोलता मॅडम? अहो सुखीच!"
आई : "मग त्यांच्या वयाप्रमाणे एकेक गोष्टी त्यांना करूद्या त्यांचं जे काय व्हायचं आहे ते बरोबर होईल. तुम्ही फक्त लक्ष ठेवा. फोर्स करु नका!"
जवळजवळ १००% पालकांना पटतं. ज्यांना पटत नाही ते मान हलवत निघून जातात.
आईच्या शाळेतल्या पहिल्या बॅचची मुलं मुली आज ग्रॅज्यूएट आहेत २० वर्षात त्यातली बरीचशी अजूनही आईला रस्त्यात भेटली तर ओळखतात. निकालाचे पेढे द्यायला घरी येतात. इतकेच सांगतो.

चतुरंग

त्या मुलीचा बाप चुत्या आहे साला! :)

तात्या.

फफोक! काय हा बाप! :(

ऋषिकेश
------------------
बुद्धीसाठी लोह वाढवणारी औषध घ्यायला लागल्यापासून "डोकं गंजलं तर!" ही भिती वाढली आहे

मला शीर्षक बघून आधी बंगाली लेख आहे असे वाटले.

-- मिसळभोक्ता
(अधिक माहितीसाठी प्रभूमास्तरांना भेटा.)