ज्याचं त्याचं आभाळ

कोण म्हणत आभाळ मोकळ असत?
पिंज-यातल्या पंख कापलेल्या पाखराला विचार!
आभाळ असत बांधलेल, पिंज-याच्या गजांनी.
कधी हिरव्या फांद्यांवर विसावलेल्या,
कधी किलबिलत स्वच्छंद उडणा-या
पाखरांच्या थव्यांनी सजलेल आभाळ
असत केवळ एक स्वप्न, सत्याचा खुळा आभास फक्त!
कोण म्हणत आभाळ भव्य असत?
जन्मठेपेची शिक्षा भोगणा-या कैद्याला विचार!
आभाळ म्हणजे कोठडीच्या झरोक्यातून दिसणारा
धूसर, कळाहीन टीचभर तुकडा
काजळलेल्या कंदिलाच्या काचेसारखा.
शरदातला मोहक अमृताचा चन्द्र,
रौद्र तांडवान दिपवणारी वीज,
किरणांच्या रांगोळीन नटलेल आभाळ
असते नुसतीच वेडी कल्पना, कुणा उन्मनी कवीच्या मनातली!
कोण म्हणत आभाळ भव्य असत?
डोळ्यांना झापड बांधून घड्याळाच्या काट्यांच्या तालावर
धावणा-या पावलांना विचार!
आभाळ असत धुरकट, वेडवाकड,
खाचखळग्यांनी भरलेल्या रस्त्यासारख.
श्रावणातले सोनेरी झालरींचे ढग,
सांजसकाळची रंगपंचमी,
सप्तरंगी झूला झुलवणार आभाळ
असत केवळ एक चित्र, एखाद्या मनस्वी चित्रकाराच्या
कुंचल्यातून उतरलेल!
खर आभाळ कस असत, ठाऊक आहे?
पिंज-याच्या गजांवर पंख आपटून,
कोठडीच्या भिंतींवर डोक आदळून,
रस्त्यान धावताना ठेचकाळून पडून
पापण्यांत जे उतरत ना, डोळ्यांतून जे बरसत ना,
तेच असत खर आभाळ, ज्याच त्याच वेगळ आभाळ!

क्रान्ति
{मी शतजन्मी मीरा}