मोरनी बागा मा बोले आधी रात मा - कथा ( काल्पनीक ) -- भाग ४

मोरनी बागा मा बोले आधी रात मा - कथा ( काल्पनीक ) -- भाग ४

भाग १ ------ http://www.misalpav.com/node/40043
भाग २ ------ http://www.misalpav.com/node/40076
भाग ३ ----- http://www.misalpav.com/node/40095

गाईडने सांगीतलेली हि माहिती ऐकुन मयुरा , नेहा आणी राधा या तिघीही थरारुन गेल्या . तरीही नेहाने शंका विचारली .

"पण इथे असं रात्री अचानक कोण येतं हे या मयुरखेडा गावातल्या लोकांनी कधी जाणुन घेण्याचा प्रयत्न केला नाही का ? "

" इथले गावकरी राणी शरावतीला , आणी या महालाला खुप आदरणीय मानतात . ज्यामुळे रानी शरावतीचा कोप होइल अशी कुठलीही कृती ते टाळतात . त्यामुळेच गावकरी इथे रात्री फिरकत नाहीत . तसंच बाहेरील पर्यटकांपासुनही हि जागा अज्ञात ठेवण्यात आली आहे . "

मयुरा , नेहा आणी राधा यांना अजुनही काही प्रश्न त्या गाईडला विचारायचे होते , कारण हि सगळी कथा आणी या कथेचे आजच्या काळाशीही असलेले संदर्भ खुपच चमत्कारीक होते . पण तेवढ्यात अचानक त्यांना दुरवरुन रेल्वेच्या शिट्टीचा आवाज ऐकु आला . दचकुन त्यांनी हातातल्या घड्याळाकडे पाहिले . रात्रीचे साडे अकरा वाजले होते . बघता बघता वेळ कसा गेला हे त्यांना समजलेच नव्हते . स्टेशनमास्तरांनी त्यांना त्यांची परतीची ट्रेन साडेअकरा वाजे पर्यंत येईल असेच सांगीतले होते .

"बहुतेक आपली ट्रेन आलेली दिसतीय . स्टेशनमास्तरांनी साडेअकराचीच वेळ दिली होती . चला लवकर . नाहितर आपली ट्रेन चुकेल . "

असं बडबडत नेहा आणी राधा घाईघाईने तिथुन निघु लागल्या . मयुराचा पाय मात्र त्या अदभुत जागेतुन अजुन निघत नव्हता . तिला अजुन बरेच प्रश्न त्या गाईडला विचारायचे होते . "रानीमां म्हणजेच रानी शरावती का ? " , " काहिही करुन आपल्याला हे मयुरनृत्य बघायला मिळेल का ?" असे प्रश्न तिला पडले होते . नेहा आणी राधाने तिला जवळ जवळ ढकलतच टेकडीवरुन खाली आणले . तेव्हा कुठे ती त्या महालाच्या जादुमधुन भानावर आली .

टेकडीच्या पायथ्याशी सुखीची ऑटो उभीच होती . या तीन पाहुण्यांना यायला उशीर होतो आहे हे पाहुन सुखीची जागच्या जागी चुळबुळ चालु होती . तिघी येउन ऑटोमधे बसताच त्याने भरधाव वेगाने स्टेशनकडे ऑटो न्यायला सुरुवात केली .

मयुरा अजुनही मनामधे रानी शरावतीची ऐकलेली विलक्षण कथा , रानीचा तो भव्य संगमरवरी महाल , आणी एक लोककाव्य बनलेले रानीचे ते जादुमय मयुरनृत्य यांचाच विचार करत होती . तिला आपल्या मनातले प्रश्न अजुनही सतावत होते . त्या प्रश्नांची उत्तरे त्या महालाशीच निगडीत आहेत , कदाचीत त्या गाइडला माहिती असावीत असेच तिला परत परत वाटत होते .

मयुरा स्वता नृत्यविशारद होती . अनेक नावाजलेल्या गुरुंकडुन तिने नॄत्याचे प्रशिक्षण घेतले होते . अनेक मान्यवर नर्तकांना तिने मयुरनृत्य सादर करताना पाहिले होते . तिनेही काहिवेळा कलासमारंभांमधे मयुरनृत्य सादर केले होते . या गुरुंकडुन , मान्यवरांकडुन तिने अनेकदा या विलक्षण नृत्याबद्दल खुप ऐकले होते . म्हणुनच तिला आज हि सर्व अदभुत कथा ऐकल्यावर त्या महालामधे जाउन ते जादुमय मयुरनृत्य प्रत्यक्ष बघायची ओढ लागली होती .

ती टेकडी , रानी शरावतीका महल अजुनही फार लांब गेला नव्हता . मयुराला ऑटोमधुनही तिच्या बाजुने तो महल स्पष्ट दिसत होता . ऑटोमधे राधा आणी नेहा यांची मात्र बडबड चालु झाली होती . मयुरा शांतपणाने त्यांचे बोलणे ऐकत होती .

" त्या गाईडने काय चमत्कारीक कथा सांगितली . बाकी तो गाईड चांगलाच रुबाबदार दिसत होता . जणु काही एखाद्या राजघराण्यातलाच असावा . "

"हो ना.. अगदी राजवंशातला वाटत होता . आणी त्याने त्या सापावर किती चपळाईने झडप घातली . अगदी एखाद्या मोरा प्रमाणे ... "

"खरंच की ..आणी तो आज त्या महालापाशी कशाला आला होता ? त्यात आजतर पौर्णिमा आहे .. म्हणुनच बाहेर चंद्र प्रकाश एवढा लक्ख आहे ."

त्यांचे हे बोलणे ऐकुन मयुराने चमकुन बाहेर त्या महालाकडे पाहिले . रात्र असुनही तो महाल चांगलाच उजळला होता . महालाच्या जाळीदार संगमरवरी भिंतींमधुन , गवाक्षामधुन आत कुणाचीतरी हालचाल जाणवत होती . त्या आतमधे असलेल्या अज्ञात अस्तित्वाची सावली महालाच्या भिंतींवर पडली होती . बघता बघता ती सावली अचानक एखाद्या पारंगत नर्तकाप्रमाणे डौलदारपणे फेरे , आवर्तने घेउ लागली .

मयुरा डोळे फाड फाडुन हा प्रकार पाहात होती . तिचा आपल्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत नव्हता . पौर्णिमेच्या रात्री रानी शरावतीका महलमधे मयुरनृत्याला सुरुवात झाली होती . का तो केवळ एक तिच्या मनाचा भास होता ?

बघता बघता ती टेकडी , तो महाल मागे पडला . काहितरी बोलायचे म्हणुन मयुरा राधा आणी नेहा यांना म्हणाली .

"त्या गाईडने माझे प्राण वाचवले . आपल्याला रानी शरावतीका महलची एवढी सुंदर माहिती दिली . आपण मात्र त्याला काहिच फी दिली नाही . तसेच घाईघाईने निघुन आलो ."

"तुला खुप काळजी आहे त्या गाईडची ? पिया तोसे नैना लागे रें .." राधाने मयुराची फिरकी घ्यायला सुरुवात केली . नेहानेही तिला साथ दिली .

"नाहीतर काय ? तो गाईड आहेच तसा ... आज फिर जीनेकी तमन्ना है .... तेरे मेरे सपने .. अब एक रंग है .. " मयुरा काहिच बोलली नाही . तिचे मन मात्र अजुन त्याच त्याच विचारांमधे अडकले होते .

काहि वेळातच ऑटो स्टेशनपाशी आली . ऑटोमधुन उतरुन तिघीही गडबडीने स्टेशनमधे जाउ लागल्या . दारापाशीच उभ्या असलेल्या स्टेशनमास्तरांनी त्यांना खुणेनेच थांबवले . फलाटावर उभ्या असलेल्या एका मालगाडीकडे हात दाखवत ते म्हणाले .

"तुम्ही काळजी करु नका . तुमची ट्रेन अजुनही आलेली नाही . ती अजुन निदान पाउण तास तरी लेट आहे . तुम्ही बहुतेक इथुन निघतच असलेल्या या मालगाडीची शिट्टी ऐकुन आलात वाटतं . पण आता आलाच आहात तर बसुन घ्या . बाकी कशी झाली तुमची रानी शरावतीका महल ची सफर ? मजा आली नां ? "

"हो . आमचा वेळ खुप चांगला गेला . " नेहा आणी राधा पटकन म्हणाल्या .

आपल्या ट्रेनला अजुनही पाउण तास तरी वेळ आहे हे ऐकल्यावर मयुराचे विचारचक्र जोरात फिरु लागले . तीला समोरच ती टेकडी अंधुक दिसत होती . स्टेशनपासुनच रुळांच्या कडेकडेने एक अरुंद पायवाट जात होती . दुर पाहिले तर ती वाट त्या टेकडीच्या जवळच जात होती . मयुरा विचार करु लागली .

"आपण जर या वाटेने धावत त्या टेकडीवर जाउन आलो तर पाउण तासांत नक्कीच परत येउ . आपलीही त्या महालामधे जाउन ते जादुमय मयुरनृत्य प्रत्यक्ष बघायची इच्छा पुर्ण होईल ."

तिचं मन परत रानी शरावतीका महलच्या जादुमधे गुंतुन गेले . आपला विचार पक्का होताच मयुरा नेहा आणी राधा यांना म्हणाली .

"तुम्ही दोघी इथेच थांबा . मी या पायवाटेवरुन धावत त्या टेकडीवर जाउन त्या गाईडला त्याची फी देउन येते . "

आणी क्षणार्धात मयुरा त्या पायवाटेवरुन टेकडीच्या , रानी शरावतीका महलच्या दिशेने धावु लागली . नेहा आणी राधा तिच्याकडे आ वासुन बघत राहिल्या . पण तो पर्यंत मयुरा खुप पुढे जाउन दिसेनाशी झाली होती . स्टेशनमास्तर हा सर्व प्रकार बघत होते . नेहा आणी राधा यांचे कावरे बावरे झालेले चेहरे पाहुन त्यांनी सुखीला बोलावले . त्याला परत ऑटोने टेकडीपाशी जाउन मयुराला सुखरुप परत घेउन येण्याबद्दल बजावले . सुखी त्वरेने ऑटो घेउन निघाला .

स्टेशनमास्तर नेहा आणी राधा यांना धीर देण्यासाठी म्हणाले .

"तुम्ही काही काळजी करु नका . सुखी मयुराताईंना लवकरच परत घेउन येईल . मयुराताई , प्रकाशजी यांच्या कुटुंबाला गावातील सगळेजण खुप मानतात . यांच्या पुर्वजांनी रानी शरावतीचे रक्षण करताना आपल्या प्राणांचे बलिदान केले होते . या कुटुंबावर रानीमांचा आशीर्वाद आहे. त्यामुळेच यांच्या कुटुंबातील सगळेच खुप शुर आणी कलेमधे निपुण असतात . हेच बघाना , प्रकाशजी , त्यांचे बंधु यांनी सैन्यात नाव कमावले . तर मयुराताई या नृत्यकलेमधे पारंगत आहेत . "

मयुरा त्या पायवाटेवरुन अथक धावत होती . लांबुन साधी वाटणारी ती पायवाट प्रत्यक्षात खड्ड्यांनी , काट्याकुट्यांनी भरलेली होती . अनेकदा मयुरा त्या वाटेमधे अडखळुन पडली . काटेरी झुडुपांमधे अडकली . पण क्षणार्धात उठुन ती परत धावु लागली . तिला डोळ्यासमोर फक्त दिसत होता तो रानी शरावतीका महल , रानी शरावतीचे मयुरनृत्य आणी त्या महालामधे मयुरनृत्य सादर करताना स्वताच मयुरामधे रुपांतरीत होणारी रानी शरावती .

बघता बघता ती टेकडीपाशी आली. भराभर टेकडीच्या पाय-या चढुन अखेर ती रानी शरावतीका महलच्या प्रवेशद्वाराशी आली . तिला आता काही वेळातच तिच्या प्रश्नांची उत्तरे मिळण्याची आशा वाटु लागली . ती आता महालामधे प्रवेश करणार , तेवढ्यात इतका वेळ धावुन दमलेल्या तिच्या पायांनी शरणागती पत्करली . महालाच्या प्रवेशद्वारापाशीच मयुरा दमुन खाली पडली . खरोखरच ती दमली होती का कुण्या अज्ञात शक्तीने तिला आत जाण्यापासुन रोखले होते .

एक दोन क्षणांमधेच मयुरा सावरुन परत उभी राहिली . पण ते एक दोन क्षणच त्या क्षणी रानी शरावतीका महलमधे असलेल्या अस्तित्वाला सावध करायला पुरेसे होते . पाहता पाहता एक सावली त्या महालाच्या भिंतींवरुन सरकत सरकत अद्रुश्य झाली .

अनेक अपेक्षा घेउन मयुराने त्या महालामधे उत्सुकतेने प्रवेश केला . पण आतमधे कोणीच नव्हते . चंद्रपकाशात उजळुन निघालेला तो महाल पुर्ण रिकामा होता . काहि वेळापुर्वी त्यांना भेटलेला तो गाईड कुठेच दिसत नव्हता . तिचे प्रश्न तसेच अनुत्तरीत राहिले होते . तिच्या प्रश्नांची उत्तरे द्यायला तिथे कोणीही नव्हते .

महालातील संगमरवरी फरशीवर एक हिरवेगार मोरपीस तेवढे अलगद विखरुन पडलेले होते .

------------------------------------------------ समाप्त ------------ काल्पनीक --------