सांज मुकी आक्रंदताना
ह्रदयाची उदास वाणी
पाखरांची हरवून वाट
सांजकीनारी ना साजणी
ओढून आसवांत रात्र
अंबरात केविलवाणे दिवे
या चिरेबंदी अंधारात
अवचित मिटून जावे
सर्वस्व उधळून तरीही
झेलीत शापांचे चांदणे
आयुष्याचा दाटून काळोख
धूसर पडसाद जुने
असुरी अनाहत दिशा
गहिवरला अंतरी गुंजारव
हेलावतो अतूट बंध
दिठीत तेवतो जन्म तुझ्यास्तव
प्रतिक्रिया
26 May 2017 - 11:36 am | अरूण गंगाधर कोर्डे
शेवटचे कडवे महत्वाचे वाटते. पुलेशु.
27 May 2017 - 12:31 pm | प्रा.डॉ.दिलीप बिरुटे
सुरेख.
-दिलीप बिरुटे
27 May 2017 - 7:07 pm | चांदणशेला
धन्यवाद