अस्तित्व?

क्लासच!

दु:ख पचवायचं कशाला, लुटायचं आनंदासारखं! ही दु:खाची नशा काही औरचं असते. अलगद घेत गेल्यास चढत जाते. झिंग! झिंगच असते ती एक सुखासीन! जो या दु:खाच्या गर्तेत बुडाला नाही त्याला कसलं आलयं 'सुख'.

हे तर सुपरक्लासच्च!!! अतिशय आवडलं.

मस्तच!

एक नं.

आपन तर इठला पयला पंखा भौ तुमचा.
मस्त वो जव्हेर भौ. लेखनाचा हां प्रकार पण फार आवडला.
भेष्ट. मस्त. सुपर.
पँखेवाला बाबा.

इंदिरा संतांची कविता आठवली -
रक्तामध्ये ओढ मातीची
मनात मातीचे ताजेपणा
मातीतून मी आले वरती
मातीचे मम अधुरे जीवन!!

माता आणि माती हे शब्द खूप सारखे असणं हा योगायोग नक्कीच नाही!

निव्वळ अप्रतिम !!!!!!!!!!

काय लिहितो रे तू??

अफलातून जियो..

सुखःदु:ख वाला नाखु

बेचारा कहाँ जानता है खलीश है ये क्या खला है..
शहर भर की खुशीसे ये दर्द मेरा भला है..

जश्न ये रास ना आए,
मजा तो बस गम में आया है.

मैने दिलसे कहा ढूंढ लाना खुशी..
नासमझ लाया गम तो ये गम ही सही.

(चित्रपटः रोग, गीतकारः नीलेश मिश्रा, गायकः केके)

दु:खाची नशा निराळी.. उतरता उतरत नाही..
दु:खाची चटक बेक्कार.. सुटता सुटत नाही..
दु:खासवे वाट चालता.. सोबती कुणी लागत नाही..
दु:खाची संगत जडता.. सुखही आपलं वाटत नाही.

'माती' हेच 'अस्तित्व' आहे तर!

यावरून अभिजित सावंतच्या "फरीदा" या अल्बममधील "झल्लिया" या गाण्याच्या सुरुवातीच्या ओळी आठवल्या!

टूटा जमीर वेचके खाया
चलो नलायक काम तो आया

बनके सयाना था जिया
अब जाके जाना साच है क्या
उडती खबर थी ये सुनी
मिट्टी से उगती जिंदडी
मिट्टी मी खुदको मी तो आ गया मिलाके
आ देखे उगता अब क्या!

राजीव पाल सिंह "राणा" गीतकार असावेत या गाण्याचे, नक्की माहित नाही. :(

धन्यवाद,
Sandy