पदार्पण (सिक्वल कथा)

एक हॉस्पिटल, बाहेर वर्दळ पण वॉर्डमधे गूढ भयाण शांतता, बाहेर नर्सची लगबग, औषधांचा कडूजहर वास, सातव्या मजल्यावरच्या स्पेशल वॉर्डमधे तो सलग वर्षभर बेडवर खिळून होता… सुरुवातीला काही विसीटर्स यायचे, फुलं बुके वैगरे उशाजवळ ठेवून जायचे, पण एक दोन महिन्यांतच ते थंडावलं. त्या रात्रीसुद्धा त्याच्या जवळचा मॉनिटर बीप बीप असं कोकलू लागलेलं, त्याच्या शरीरात कुठेतरी काहीतरी उलथापालथ होत असावी, आवाजामुळे दोन नर्स धावत आल्या. एक ड्युटीवरची सिनिअर व दुसरी नुकतीच दोन आठवड्यापूर्वी रुजू झालेली नवखी. नर्स जवळ येऊन इंजेक्शन देत म्हणाली, 'सालभरसे बेचारा कोमामे है '…….

अचानक उजवा डोळा उघडला, पिवळा झोत पडला डोळ्यावर, तो डोळा बंदही करवत नाहीये. अचानक झाला बंद.आता डावा उघडला. पुन्हा तोच झोत. कोण करतंय हे? कुठे आहे मी? डावा डोळापण बंद झाला. कुणीतरी आहेत आजूबाजूला. कुजबुजतायत काहीतरी. काय बोलतायत काही कळत नाहीये नीटसं. उभे आहेत आजूबाजूला माझ्या. माझ्याचकडे बघतायत का ? त्यांचे चेहरे नीटसे दिसत नाहीयेत. कोण आहेत ते? इथे कधी आलो मी? मला हलताही येत नाहीये. की बांधून ठेवलंय त्यांनी मला? नाही.. नक्कीच नाही.. आसपास आपले कोणीच नाही.. आपण एकटे पडलो आहोत. डोके गरगरत होते आणि त्यात तो पुन्हा हरवू लागला.. सत्य आणि असत्य, वास्तव आणि आभास, प्राप्य आणि दुष्प्राय, म्हटलं तर दोन टोकांचे दोन ध्रुव आणि म्हटलं तर एकाच नाण्याच्या दोन बाजू, पाठीला पाठ लावून येणाऱ्या. त्यांच्यामधल्या सीमेवरच्या या धूसर शापित प्रदेशात त्याची चाललेली ही आत्ताची वणवण, तरीही त्याच्या हाती काहीच लागत नव्हतं अजुन... पाच..चार.. तीन.. दोन.. एक.. शून्य..... आणि दुसर्याच क्षणाला तो मैदानावर उभा होता …. …….

आता शेवटचा चेंडू, दोनच धावा जिंकायला.... क्षेत्ररक्षणात पुन्हा त्यानुसार बदल करण्यात आले, आक्रमक क्षेत्ररक्षणचा फास अजून करकचून आवळण्याची हीच अत्यंत योग्य वेळ होती. कर्णधाराने क्षेत्ररक्षण आकसले, त्याने क्षेत्ररक्षकांना क्रीजपाशी आणले, 'त्याला' त्याने सिली मिडऑन वर उभे केले. रणजीमधे त्याने याठिकाणी कैकवेळा फलंदाजाने शॉट मारल्यानंतर अत्यंत जोरात येणाऱ्या चेंडूला थोपवलेले. हा चेंडू फार महत्वाचा होता. स्ट्राइकवरचा फलंदाज अडमतडम फटके मारण्यासाठी प्रसिद्ध होता. जर त्याचा फटका बरोबर बसला असता तर सामना त्यांच्या खिशात होता पण जर चुकला तर... आता सारा या जर-तरचा खेळ होता. बॉलर बॉलिंग मार्कवरून वेगात धाऊ लागला, तसा स्टेडीअमवरील प्रत्येकाचा श्वास रोखला गेला. अपेक्षेप्रमाणे सुटलेला चेंडू बंदुकीच्या गोळीसारखा वाटला. फलंदाजाने त्याच्या नेहमीच्या शैलीत दांडपट्टा फिरवला..अक्षरशा आंधळीशॉट होता तो. काही समजायच्या आतच त्या गोळ्याने 'त्याच्या' वेध घेतला होता. प्रतिक्षिप्तपणे त्याने गरकन मान वळवलेली, पण नेमका मानेच्यावर आणि दोन कानांमधल्या कवटीला तो लागला होता. घाव वर्मी बसला होता आणि तो जागच्या जागीच कोसळला होता.…….

आता त्याच्या समोर उभा होती मिट्ट अंधारी… आजही त्याला पदार्पणाच्या सामन्यातला स्वतःचा 'तोच' एक क्षण हवा आहे, त्या एकाच क्षणात तो जिंकेल, आणि मग पुन्हा पहाट होईल, त्यानंतरच त्याची अंधारकोठडीतून सुटका होईल, तोपर्यंत काळरातीशी खेळतचं राहावं लागेल त्याला, त्याच्या पदार्पणातला सामना.